Literatura

Chaos, zanim stał się ogniem, był nieprzeniknionym mrokiem. Mrokiem, z którego wbrew wszelkiej logice narodziła się światłość. Światłość ta karmiona nieskończonym chaosem stała się w końcu dla niego przeciwwagą tworzącą własne systemy gwiezdne, wymiary i wreszcie planety. Pierwszymi potomkami zmaterializowanego Świętego Światła byli dragoni, legendarni skrzydlaci myśliciele i wojownicy. Ojcowie i opiekunowie ludzkości. Te dwie wielkie rasy żyły ze sobą w absolutnej harmonii i zgodzie… Lecz pewnego dnia chaos powrócił. Zdołał wedrzeć się do jednego ze światów zwanego Vateą i po przedarciu się do wnętrza tej planety uformował się w postać okrutnego Boga Ognia Miryda, który postanowił spalić Vateę oraz wszystkich jej mieszkańców. Czy dragoni, ludzie i inne stworzenia żyjące na powierzchni będą w stanie oprzeć się straszliwemu zagrożeniu? Czy jeśli Vatea upadnie, inne Światy Królestwa Światła nie podzielą jej losu? 

Kotka Psotka, jak sama nazwa wskazuje, nie boi się psocić. Zaś tytułowy Misiek bez grzechu też nie jest. Spotkanie Kotki Psotki z Miśkami (tak, nie o jednym Miśku mowa w tej książce) to mieszanka wybuchowa. Lepiej jej nie denerwować, ponieważ potrafi odpłacić pięknym za nadobne.
Kotka Psotka to kobieta z pazurem, szalona i kreatywna, postrzega świat w sposób niebanalny. Robi z życia kabaret, komedię na żywo, przygląda się współczesnym relacjom międzyludzkim i ocenia je dość krytycznym okiem. W efekcie otrzymujemy opowieść o świecie, który nas otacza, ale właściwie jest ukryty w nas samych.
Ten zbiór nowelek o szalonych Miśkach niejednego rozbawi. Autorka postanowiła zdjąć bohaterom maski, pod którymi się ukrywali. Kim więc są Miśki? Kim jest Kotka Psotka? Cóż, odpowiedź znajduje się w tej książce. Przed przystąpieniem do lektury jednak warto pamiętać, że mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus… Uwaga! Dozwolone od lat osiemnastu.

Spotykamy się i Misiek mówi:
– Słuchaj, znalazłem w internecie, że chłopak za dwadzieścia tysięcy sprzedał nerkę i kupił sobie samochód, to jak ja sprzedam dwie, będę miał czterdzieści tysięcy, to starczy na te trzydzieści kafli dla człowieka i dziesięć tysi mi jeszcze zostanie… Co myślisz?
Dziżas krajst! Czujecie to? On sprzeda dwie nerki i myśli, że będzie żywy. Zombie mnie atakuje! No tak jak myślałam, gruba dżampreza grasuje w tym pustym łbie. Mówię:
– Z jedną nerką możesz żyć, bez dwóch już nie.
– Naprawdę czy żartujesz? – pyta zdziwiony.
Nawet tego nie skomentuję. No ale temat ciągnie się dalej:
– To coś innego mogę jeszcze sprzedać?
– No możesz. Bmw sprzedaj!
– Ale to nie mój, ja mam go pilnować, bo to kolegi, a jak go nie ma, to ja sobie używam.
– A pozwolił ci?
– Nie, ale co z tego. Używam i koniec!

Niełatwo otworzyć się przed czytelnikiem. Niełatwo spojrzeć na swoje życie krytycznie i wyciągnąć mądre wnioski. Jednak Barbarze Johnsson doskonale się to udało. Napisała książkę terapeutyczną, szczerą, którą każdy z nas przeczyta z pewnością jednym tchem.

Zadajmy sobie kilka pytań, na które w powieści chcielibyśmy odpowiedzieć. Pierwsze z nich dotyczy ludzi, którzy po drugiej wojnie światowej zasiedlili miejscowości leżące u podnóża Karkonoszy. Czy można o nich powiedzieć, że stworzyli tutaj nową kulturę, inną od tej, jaka jest na Śląsku, na Mazowszu czy też na Kaszubach? Czy w dwudziestym pierwszym wieku mają już swoją tradycję wyróżniającą ich na tle innych oraz jak zmieniło się ich życie w porównaniu z tym, które zastali tutaj ich rodzice, dziadkowie i krewni?

Po co się tu piecze fanouropitę, a co można znaleźć w wasilopicie? Jak wygląda soutzoukos, a jak – kallikantzaros?... Jak zachować się w kościele prawosławnym, a jak w meczecie?...

Agata Starsiak, urodzona 29.06.1992 r. w Rzeszowie, wokalistka z wykształceniem muzycznym. Napisała i skomponowała 12 piosenek, które pojawiły się na płycie „Jest taka noc”. „Moje opowiadania” to jej debiut literacki.
„Moje opowiadania” to książka o zdradzie, prawdziwej miłości i szczęściu. Każdy z bohaterów jest inny i każdy na swój sposób wyjątkowy. Tamara jest Rosjanką, przyjechała z Sankt Petersburga, by znaleźć w Polsce pracę jako nauczycielka języka rosyjskiego. Jest samotną kobietą szukającą prawdziwej miłości. Niespodziewanie jednak zatraca się w grach hazardowych, ale po pewnym czasie poznaje mężczyznę, który staje się jej przyjacielem i prawdziwą miłością. Mężczyzna wyciąga dłoń do kobiety i pomaga jej wyjść z nałogu.
W innym opowiadaniu opisane są losy Magdy i Wojtka, rodzeństwa, które przyjechało na wakacje nad morze. Magda jest piętnastoletnią buntującą się nastolatką, która chcę podbić świat.
Kolejna historia związana jest z Krystyną i Januszem. Krystyna to samotna kobieta, która po rozwodzie zajmuje się dwoma córkami, Zosią i Marysią. Janusz, ojciec dziewczynek w ogóle się nimi nie interesuje. W pewnym momencie jednak niespodziewanie je odwiedza. Jak potoczą się ich dalsze losy? Czy kobieta wybaczy mu zdradę? Jak zareagują na to dzieci, gdy ich ojciec zjawi się po tylu latach milczenia.
W książce znajdują się też opowiadania o Grażynie i Alicji, dwóch siostrach ciekawych świata, a także o młodych wolontariuszach, którzy chcą pomagać innym.
Ta książka wzrusza, bawi i uczy, bo jest po prostu o życiu.

Drogi czytelniku, Droga czytelniczko, dziękuję, że przeczytałeś moją książkę… i zapraszam niebawem do drugiej… Anita

Luźny zbiorek składający się z impresji literackich, krótkich form dramatycznych czy opowiadanek. Utwory scala postać kobiety w różnych przestrzeniach, realnych i malarskich, literackich, rzeczywistych i mitycznych. To zabawa słowem i formą na wysokim poziomie.

***

Lucyna Bełtowska – wieloletni kustosz i kurator wystaw muzealnych. Z Uniwersytetem Jagiellońskim, a w szczególności z Muzeum Collegium Maius, związana przez całe studenckie i zawodowe życie. Odznaczona Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, a także nagrodą „Twórca” przez dzielnicę XI Rady Miasta Krakowa.

***

Odkryłem też jej inne oblicze. Oblicze twórcy oryginalnego, z dużą potrzebą ekspresji, przekazania osobistych przeżyć, uczuć i przemyśleń. Znalazły one ujście w literaturze, poezji i malarstwie. Wystawa „Ze sztalugi i klawiatury, czyli obrazy i słowa” odsłania jej bogatą osobowość, Lucyna Bełtowska zaistniała w Collegium Maius w nowej roli. Tym razem nie jako kustosz i kurator, ale jako artysta w „Kolegium Artystycznym”…
prof. dr hab. Krzysztof Stopka, dyrektor Muzeum UJ Collegium Maius, fragment wstępu do katalogu wystawy jej prac

***

Kiedy wykradał mnie z Luwru, nie bałam się. Nuda muzealnych sal była tak wielka, że z trudem – bo przecież jestem dobrze wychowaną damą – maskowałam ziewanie. Ziewanie, które z dnia na dzień stawało się coraz trudniejsze do opanowania.
Powiedział, że nazywa się Leonardo Vincenzo.
Ładnie… Leonardo, Leonardo, wspomnienia napłynęły gorącą, wzburzoną falą.
(fragment opowiadania "Monę Lisę tanio sprzedam")

My, Pierwsza Brygada...” - obyczajowa powieść wielowątkowa z elementami dydaktycznymi. Kontynuacja Trylogii Złodziejskiej Sergiusza Piaseckiego. Optymistyczna, a nawet idealistyczna alternatywa życiowych losów Aleksandra Barana (postaci, która żyła naprawdę) i innych bohaterów ze świata przestępczego z przełomu XIX i XX wieku. Akcja powieści rozpoczyna się w lipcu 1919 roku. W miesiącu tym miała też miejsce egzekucja głównego bohatera – na mińskiej Komarówce, wykonana przez krasnoarmiejców, z polecenia czekistów.
Jednak w niniejszej kontynuacji nie doszło do egzekucji Barana. Żył dalej i prowadził, wraz ze swymi kompanami, urozmaicone życie. Dzięki pewnym przypadkom udało mu się uniknąć śmierci, lecz osoby trzecie musiały stoczyć nieprzejednane batalie – głównie oratorskie, aby go uratować. Egzekucja Aleksandra Barana (która odbyła się naprawdę 17 lipca 1919 roku w Mińsku) była wielką „czerwoną” niesprawiedliwością. Niniejsza powieść ma na celu postawienie jej zadość…
Główne elementy powieści można umieścić na kanwie wielu wątków nie tylko o charakterze romantycznym, ale i nawet kryminalnym.
W końcu i elementy dydaktyczne zawarte w powieści dotyczą głównie kwestii wartości ludzkich oraz uczuć wyższych, jakimi objawia się po prostu człowieczeństwo.
Tytuł powieści obyczajowej ma podobny charakter jak tytuły trzech części trylogii. Tytuły te wywodzą się z fragmentów pieśni ludowych lub też samych tytułów tychże pieśni. Jeśli dana pieśń przewodzi określonej części trylogii, wówczas jej tytuł jest ściśle związany z przekazem pieśni. W niniejszej kontynuacji pieśnią przewodnią jest patriotyczna pieśń ludowa o takim samym tytule co owa powieść. Pieśń ta została wybrana jako przewodnia, gdyż akcja powieści przebiega w czasach kształtowania się II RP od lipca 1919 do lipca 1926 roku. W tamtym okresie pieśń ludowa stanowiąca przewodnią w powieści, była niezwykle popularna z uwagi na wydarzenia, jakie miały wówczas miejsce, a także wydźwięk pieśni pasujący do charakteru tych wydarzeń. Brygadę tworzyli nie tylko legioniści Piłsudskiego, lecz Polacy przejawiający pragnienie budowy lub też przemiany Rzeczypospolitej. Natomiast brygadę występującą w powieści stanowili kluczowi bohaterzy, którzy kształtowali się, a także przemieniali jak ta Polska tamtych czasów…

Z całym szacunkiem pozostaję do zamiarów Autorów piszących o tematyce łowieckiej, że głównie podkreślają sprawy etyki, obyczajów i tradycji wspaniałych postaw większości myśliwych zrzeszonych w Polskim Związku Łowieckim (PZŁ).

W niewielkim mieście, w którym ludzie wiedzieli o sobie wszystko, mieszkał niezwykły chłopiec ze swoją rodziną. Już od dziecka był inny od rówieśników, nie tylko jego ciało było bardziej odporne na ciosy i choroby, ale posiadał również olbrzymią tarczę ochronną przed złem. Mariusz miał zaledwie sześć lat, kiedy spadł z huśtawki i uległ niebezpiecznemu wypadkowi. Tuż przed wypisem ze szpitala wózek inwalidzki, na którym ścigał się z zaprzyjaźnioną pielęgniarką, spadł ze schodów i chłopak w wyniku upadku zapadł w kilkumiesięczną śpiączkę. Od tego czasu wielokrotnie przebywał w sferze marzeń sennych, w których wędrował po tajemniczym pięknym świecie. Wydawał mu się on tak realny, jakby przenosił się w czasie i przestrzeni. Otaczali go w nim ludzie, którzy traktowali go z szacunkiem i honorami, jak bardzo ważną osobę. Przebywając tam, dowiedział się, że ma przed sobą wyjątkową misję. Jego przeznaczeniem ma być walka w obronie całej ludzkości, ale zanim będzie mógł ją podjąć, sam musi się stać bardzo silny. Wszyst­ko, czego doświadczy w realnym świecie, ma na celu właśnie uczynienie z niego człowieka godnego tej wielkiej misji. Młodzieniec, mając tego świadomość, przyjmował jako oczywiste różne wspaniałe przygody i doświadczenia, bo wiedział, że właśnie one go wzmacniają. Jedną z takich przygód była próba porwania wraz z grupą kolegów kukuruźnika, by uciec nim do Ameryki. Ucieczka się nie udała, ale to chłopaka nie powstrzymało.
Mariusz wiedział, że ma przed sobą jeden zasadniczy cel, z którego nigdy i pod żadnym pozorem nie zrezygnuje. Chciał chronić ludzi przed złem, przed okrutnymi uczynkami innych i sprowadzać tych, którzy zbłądzili, na właściwą drogę. Od dziecka pomagał więc kolegom źle traktowanym przez rówieśników czy też lekceważonym i prześladowanym przez nauczycieli. Chłopak nie wahał się w żadnej sytuacji, czy miał przed sobą okrutnego kolegę, czy niesprawiedliwego dorosłego, zawsze z niezłomną odwagą i poświęceniem stawał w obronie niewinnych.
Jego poczynaniami nigdy nie kierowała zemsta, lecz chęć wskazania ludziom właściwej ścieżki ich życia. Tak było również wtedy, kiedy opiekował się bezdomnym profesorem i jego psem Aro. Niestety jego postępowanie nie przysporzyło mu przyjaciół i sam stał się ofiarą bezwzględnego napadu, wskutek czego po kolejnym urazie głowy znowu znalazł się w szpitalu.
Kiedy wydaje się, że wreszcie jego samego spotyka coś dobrego ‒ poznaje pielęgniarkę Anię, dziewczynę, w której się z wzajemnością zakochuje ‒ niestety los stawia na jego drodze kolejną przeszkodę. Czy Mariusz odnajdzie w sobie siłę, żeby i z tej próby wyjść zwycięsko?

Tę książkę napisało życie, czasami wspaniałe, czasami brutalne, zbierające swoje żniwa po drodze do celu.

– Wszędzie go widzę i już zaradzić nie mogę! Skrzydła staram się rozpostrzeć nad umarłych doliną… – rzekła Aniela, opadając na łoże.
– Witamy zatem w Najpiękniejszym Miejscu, gdzie czas zatacza pętlę nad najemcą, a zegary cofają się na godzinę trzecią trzydzieści trzy… – odparła Madame.

AKCJA, DYNAMIKA, EMOCJE – to słowa, które w dość lapidarny, ale niezwykle trafny sposób określają tę książkę.

„Nekrowersum” opowiada historie zwyczajnych ludzi, których łączy jeden drobny szczegół: wszyscy popełnili błąd, za który ktoś inny musiał zapłacić wysoką cenę. To, co miało być końcem, dla nich okazuje się dopiero początkiem czegoś mrocznego, nieznanego i bezkresnego. Wiedza, którą posiadają, nie wystarcza, aby zrozumieć sens życia i śmierci. Okazuje się, że świat, jaki znali, nie jest jedyny, a w życiu i po nim nic nie dzieje się bez przyczyny. On jest jednym z nich i uparcie szuka odpowiedzi na nurtujące wszystkich pytania, które być może na zawsze pozostaną bez odpowiedzi.