Biografie

To opowieści zawierające wspomnienia będące zapisem zauroczeń i fascynacji górami, przygodą i różnorodnością szeroko otwartego górskiego świata. Przedstawienie emocji, wrażeń i doświadczeń z wyjazdów i wypraw będących źródłem radości, spełnienia i satysfakcji, rozbudzających apetyt na podjęcie kolejnych wyzwań. Apetytu, którego nie jest w stanie osłabić upływający czas i "menu" serwowane przez zmieniający się wokół świat. Przywracają wiarę, że wciąż istnieje przestrzeń, by cieszyć się prawdziwą przygodą i niepokornością górskiej natury.
Nie znajdziecie tu porad, wskazówek czy wyznaczników, jak i gdzie warto podróżować, za to inspirację do sprawdzania, co jest przed Wami, daleko, dalej albo po prostu za zakrętem.
Jeżeli lubicie tak podróżować, to ta książka jest dla Was.

„W górach zalegał już cień, tylko wierzchołki jaśniały pomarańczową poświatą zachodu, a na niebie zaczęły pojawiać się pierwsze gwiazdy. Zrobiło się zimno i bardzo cicho, tylko momentami słychać było pogwizdywanie świstaków ostrzegających się wzajemnie, że ktoś nieproszony obok zagościł. Staraliśmy się tę ciszę zachować, krzątając się przy juwlu, gotując herbatę, wrzucając coś na ząb i szykując się do spania.”

Janka Dąbrowska. Podróżniczka, alpinistka, obieżyświat. Zaliczana do pokolenia „Lojantów lat 70". Wielokrotna uczestniczka wypraw do Hindukuszu Afgańskiego oraz Nepalu, a także w Alpy Francuskie, Alpy Szwajcarskie, Dolomity i Kaukaz. W latach 2005-2015 wraz ze swoim kolegą ze wspinaczek alpejskich Leszkiem Cichym wzięła udział w podróżach po Afryce (Kilimandżaro), Ameryce Płd. (Aconcagua, Chachani, Kanion Colca), Nowej Zelandii (Tongariro, Ruapehu, Ngauruhoe), Australii (Góra Kościuszki, Ulum) oraz Madagaskarze.
Od najmłodszych lat wykazująca pęd ku wolności i nieograniczonej przestrzeni, objawiający się ku utrapieniu rodziców częstymi ucieczkami na bosaka z przydomowego ogródka. Wciąż lubi ,uciekać", mówiąc, że radość odnajduje w swobodzie wyboru drogi oraz doświadczaniu „nowego". Bez względu na skalę.

"Rysuję węglem łąkę tulipanów" Agnieszki Szynawy to książka nietuzinkowa. Napisana z potrzeby serca jest swoistym przewodnikiem po meandrach życia. Autorka barwnie przedstawia swoje przeżycia i przemyślenia, ale też nie waha się przed samooceną. Bagaż doświadczeń pochodzącej ze Śląska autorki, która ostatecznie osiadła w ojczyźnie tulipanów, pozwala niemal każdemu z nas znaleźć w tej książce fragment własnej drogi życiowej. A niezwykły i wręcz zaraźliwy optymizm z niej bijący sprawi, że niejeden z czytelników wreszcie nauczy się doceniać samego siebie – bo być może nie poznamy nikogo innego, kto zrobi to za nas.

Agnieszka Szynawa – ur. w 1987 r., mieszka od 2007 r. w Holandii, z wykształcenia technik ekonomista, absolwentka In’to Languages na Radboud Universiteit w Nijmegen, ukończyła rysunek i malarstwo na Nationale Handelsacademie w Panningen, obecnie na tejże uczelni studiuje ilustrację i rysunek ilustracyjny. W 2018 r. ukończyła kurs tatuażu w Tattoocursus Eindhoven.
Rysowniczka portretów i karykatur znana jako Aga Art World. Bierze udział w wielu licytacjach, akcjach społecznych i charytatywnych, gdzie udostępnia swoje prace rysunkowe. Ma w swoim dorobku artystycznym około dwudziestu dyplomów z konkursów plastycznych i literackich. Pracująca zawodowo mama dwóch chłopców, z którymi spędza czas kreatywnie i aktywnie. 

"Schizofrenik przełomu tysiącleci" to historia 63 lat życia człowieka nieśmiałego i wrażliwego. Główny bohater książki Frank 31 lat żył w Polsce na Górnym Śląsku i tu w wieku 23 lat został po raz pierwszy skierowany na leczenie w klinice psychiatrycznej. W sumie w Polsce był hospitalizowany sześć razy. Jego problemy były związane przede wszystkim z nieśmiałością, a co za tym idzie, z brakiem umiejętności podrywania kobiet.
W wieku 31 lat Frank wyjechał na stałe do Niemiec do Monachium. Tu początkowo wszystko było w porządku, ale w jego życiu zaczęło się pojawiać coraz więcej nałogów. Do papierosów i alkoholu doszedł również, jak się później okazało jego główny problem – hazard. W wieku 35 lat Frank zawarł w końcu związek małżeński, a 18 miesięcy później urodziła mu się córka. W Niemczech przebywał kilkanaście razy w klinice psychiatrycznej, lecząc się na schizofrenię oraz z nałogów.
12 lipca 2005 roku przypadek sprawił, że udało mu się wyjść z dwóch nałogów, a mianowicie z alkoholizmu i hazardu. Aktualnie Frank żyje nadal na emigracji.

Ten tom wspomnień Wojciecha Solarza jest zajmujący po trzykroć. Po pierwsze, dlatego, że spisał go zajmujący człowiek, którego wyjątkowość ma swój początek w wyjątkowości jego rodziców. Po drugie, z tego powodu, że Solarz obracał się w najlepszym polskim towarzystwie artystyczno-intelektualnym. Nazwiska jego przyjaciół i znajomych, niestety, dziś już przeważnie nieżyjących, znajdziemy we wszelkich możliwych encyklopediach i księgach zasłużonych. Po trzecie, wreszcie, Solarz o spotkaniach z nimi potrafi opowiadać barwnie i zajmująco, posługując się własnym, wyrazistym stylem. Daję osobistą gwarancję, że gdy ktoś przeczyta tę książkę, pożałuje, że się skończyła, zapragnie dalszego ciągu. Powtórzy się sytuacja z przedwojennej żydowskiej reklamy: Jeśli wymoczysz nogi w płynie leczniczym firmy Tintelbaum i syn, będziesz żałował, że masz tylko dwie nogi.
Jacek Szczerba („Gazeta Wyborcza”)

Piszę dla tych, którzy sięgają myślą poza horyzonty.
Pod pojęciem fotografia mieści się wiele: portret, krajobraz, ujęcie, fotografia uliczna, akt i dużo innych typów. Najważniejsze zaś, co łączy miłośników fotografii, to pasja oraz urządzenie zwane aparatem. Jest też jeszcze coś, to nasze oko, umysł, serce i właśnie dzięki nim powstaje dobra fotografia. To my nadajemy historię miejscom, charakter osobom, z którymi się spotykamy, to my, fotograficy uwieczniamy na zdjęciach tę historię, którą chcemy przekazać odbiorcy.
Bądź uważny, gdy trzymasz aparat w ręku, stań się obserwatorem tego, co cię otacza. Rób zdjęcia świadomie, a zapewne zachwycisz odbiorcę tym, co chcesz przekazać poprzez obraz.

Wydawać by się mogło, że praca kierowcy tira jest nudna. Co może być ciekawego w ciągłym byciu w trasie? Setki kilometrów do przejechania, niebezpieczeństwo na drogach, awarie samochodu, a także samotność… Otóż nic bardziej mylnego! Tirowiec Kitka pokazuje nam, że warto realizować marzenia, bo tylko pójście własną drogą daje poczucie spełnienia. Autor w niezwykle barwny, a czasami humorystyczny sposób przedstawia, co mu się przydarzyło w czasie drogi, kogo spotkał, a nawet jak ratował swoje życie. Świetnie przy tym kreśli realia historyczne, w których żył. Opisał swoje przygody, ale pokazał też, jak człowiek zachowuje się w obliczu zagrożenia, bo nie zawsze wszyscy są nam życzliwi. Kitce jednak udało się spotkać ludzi, na których mógł liczyć w wielu skomplikowanych sytuacjach.

"Trainspotting po polsku" to zarówno biografia autora, jak i niejako historia polskiej narkomanii od końca lat 60. do połowy lat 90. XX wieku. Opisując swoje życie, autor pokazuje, jak traumatyczne przeżycia z dzieciństwa mogły wpłynąć na późniejsze wydarzenia. Co doprowadziło go do tego, że stoczył się na samo dno. Pobyty na oddziałach zamkniętych, w szpitalach i na „odwykach” z jednej strony w brutalny sposób obnażają warunki ówczesnej służby zdrowia, z drugiej zdradzają metody narkomanów, którzy za wszelką cenę próbują uniknąć poddania się leczeniu.
Książka dedykowana pamięci tych, których narkotyki zabrały z tego świata, oraz ich rodzinom i bliskim. A także tym, którzy spętani nałogiem, nie widzą wyjścia – aby dała im odrobinę nadziei na wolne od narkotyków życie w czystości.

Zofia Sekuła - emerytowany nauczyciel akademicki. Do dzisiaj czynny ekspert w zakresie zarządzania. Autorka sześciu monografii na temat zarządzania zasobami ludzkimi, wynagradzania i motywowania pracowników oraz prawie dwustu artykułów, promotorka ponad trzystu pięćdziesięciu  prac magisterskich. Pracoholik, osoba o głębokiej empatii, przez całe życie pomagająca innym. Poza pracą interesuje się malarstwem, poezją, teatrem, ogrodami, operą i ochroną środowiska, a szczególnie tygrysów. Uwielbia podróżować po świecie.

Uciekłem z Polski komunistycznej w 1971 roku, mając dwadzieścia trzy lata, podobnie jak tysiące ludzi uciekało w tym czasie z Polski przede mną i po mnie. Dziesięć lat później napisałem ten tekst i zatytułowałem go „Ucieczka”, po czym umieściłem go w szufladzie biurka, gdzie przeleżał ponad czterdzieści lat. Kiedy ostatnio odnalazłem go i przeczytałem, wydał mi się interesujący. Dlaczego? Ponieważ sam w dużej części zapomniałem, jak przebiegała moja ucieczka na Zachód. Zdecydowałem się więc go przepisać z kilkoma niewielkimi poprawkami.
Wydaje mi się, że niezbędne jest pisanie o tych wydarzeniach po to, żeby pozostał po nich jakiś ślad. Nie tylko nowe pokolenia nie znają tych faktów, ale nawet starsi ludzie, a obecnie moi rówieśnicy, nie mają pojęcia, na czym mogła polegać taka ucieczka. A nawet jeśli ja przeżywałem te wydarzenia z dużą dozą optymizmu, dla wielu kolegów i przyjaciół, którzy mi w tym czasie towarzyszyli, mogła to być bardzo bolesna przeprawa. Bo nie wszystkim się powiodło i nie wszyscy mieli ten przysłowiowy łut szczęścia w momencie, kiedy był on potrzebny.
Okres, o którym mowa, dotyczy roku 1971, czyli dwadzieścia lat przed upadkiem reżimu komunistycznego. W tym czasie nikt jeszcze nie wątpił w wyższość systemu komunistycznego, mimo wypadków grudniowych na Wybrzeżu i na Pomorzu Zachodnim, które można było uważać wtedy za przypadkowe lub bardziej jako tymczasowe konsekwencje niewłaściwych decyzji podjętych przez ówczesne władze.
Ale moje opowiadanie dalekie jest od rozważań politycznych, ponieważ moim głównym celem było wyjechanie w szeroki świat i poznanie go. Tym bardziej że mieszkałem w Polsce w dość dużym, ale prowincjonalnym mieście i poza kilkoma wizytami w bratnich krajach pozostała część świata była dla mnie całkowicie nieznana i tajemnicza, dla jej odkrycia byłem gotowy podjąć największe ryzyko.

Historia opisana w tomie 1 zaczyna się w PRL, we wczesnych latach siedemdziesiątych. Bohaterka po rozwodzie rodziców zostaje sama i wpada w towarzystwo miejscowego gangstera, za którego wychodzi za mąż. Przechodzi z nim piekło. Jest bita, maltretowana i zastraszana. Rodzi im się córka. Bohaterka postanawia uciec od koszmaru, w którym żyje, ale gangster odnajduje jej miejsce schronienia. Po kolejnym pobiciu, w którego efekcie ma połamaną szczękę i wybite zęby, podejmuje następną próbę ucieczki. Nie ma innego wyjścia, jak tylko wyjechać z kraju, gdyż tam władza bandyty nie sięga. Są czasy komuny i wykonanie tego planu graniczy z cudem. Jest również teoretycznie fizyczną niemożliwością, aby mąż podpisał zgodę na wyjazd córki. W jakiś niewyobrażalny sposób udaje się jej załatwić wszystkie formalności związane z wyjazdem i ucieka do obozu dla uchodźców we Włoszech. Spędza tam rok, po czym emigruje do Kanady. Udziela się w środowisku polonijnym, poznaje milionera, którego rzuca dla młodego i bardzo ubogiego mężczyzny, w którym się zakochuje. Zaczyna z sukcesem budować biznes, który po kilku miesiącach rujnuje jej ukochany. Po stracie majątku wyjeżdżają całą rodziną do Korei Południowej. Pobyt w Korei i dalsze dzieje autorki opisane są w tomie 2.

Autorka urodziła się w Polsce za czasów komuny. Udaje jej się uciec z kraju, przechodzi przez obóz dla uchodźców we Włoszech, skąd wyjeżdża do Kanady. Udziela się w środowisku polonijnym. Wychodzi za mąż za Kanadyjczyka i razem wyjeżdżają do Korei Południowej, gdzie zaczyna szybko robić karierę biznesową. Współpracuje z ambasadą, otwiera dwie izby handlowe. Organizuje wiele misji gospodarczych. Jako prezes izby aranżuje forum biznesowe z udziałem prezydenta Korei Południowej Lee Myung-baka oraz prezesów największych firm koreańskich. Przyjaźni się z najsłynniejszym kreatorem mody w Korei Andre Kimem, spotyka się z Pavarottim. Po nieudanym małżeństwie wyjeżdża z Korei do Gruzji. Spotyka się prywatnie z prezydentem Gruzji Micheilem Saakaszwilim, przedstawiając mu grupę koreańskich inwestorów. Mieszkała w ośmiu krajach świata i zwiedziła przeszło czterdzieści. Spotykała się ze starymi szamanami w sekretnej dolinie szamanów w Mongolii. Z osobistych podróży i doświadczeń życiowych czerpie materiały do swoich książek.

Drugi tom „Uciekinierki” zaczyna się od wyjazdu całej rodziny do Korei Południowej. W Seulu mąż bohaterki dostaje pracę jako nauczyciel angielskiego na miejscowym uniwersytecie. Bohaterka nawiązuje w szybkim czasie kontakty dyplomatyczne i otwiera własną firmę. Współpracuje z polską ambasadą przy obsłudze dużych grup przyjeżdżających na zaproszenie tej placówki. Odnosi spore sukcesy zarówno biznesowe, jak i finansowe. Zakłada izbę handlową. Przyjaźni się z najsłynniejszym kreatorem koreańskiej mody Andre Kimem. Pomaga w przygotowaniu koncertu Luciana Pavarottiego w Seulu. Organizuje w Polsce forum biznesowe z udziałem prezydenta Korei Lee Myung-baka. Przy wszystkich sukcesach na niwie biznesowej ponosi jednak porażkę w życiu prywatnym. Mąż zdradza ją notorycznie, będąc jednocześnie zazdrosny o sukcesy odnoszone przez żonę. Autorka popada w depresję, zaczyna nadużywać alkoholu. Bardzo podupada na zdrowiu. Jest zmuszona poddać się operacji wymiany obydwu stawów biodrowych. Lata między Polską a Koreą, nie mogąc się zdecydować na opuszczenie Azji. Po kolejnej zdradzie męża i bolesnym rozwodzie postanawia wrócić do Polski. Sprzedaje za duże pieniądze wcześniej zakupioną ziemię i zaczyna podróżować po świecie. Jedzie do Gruzji, gdzie organizuje dla koreańskich biznesmenów prywatne spotkanie z prezydentem Micheilem Saakaszwilim. Zatrzymuje się na rok w Mongolii, gdzie w sekretnej dolinie spotyka się z szamanami. Przejeżdża sama samochodem Stany Zjednoczone wzdłuż i wszerz. Mieszka rok w Las Vegas. Po podróżach osiada na Sycylii, gdzie w pięknym średniowiecznym miasteczku pisze swoje opowieści. W kolejnych książkach chce przekazać czytelnikom, że życie zaczyna się dopiero po pięćdziesiątce. Autorka mimo swoich lat nadal żyje pełnią życia i nie zamierza zrezygnować z marzeń. Chce na swym przykładzie udowodnić, że nigdy nie jest za późno na ich realizację, podobnie jak czynią to inne Ambasadorki Przedsiębiorczości Kobiet – bohaterki książki Urszuli Ciołeszyńskiej „NIGDY! Nie poddawaj się”.

Autorka urodziła się w Polsce za czasów komuny. Udaje jej się uciec z kraju, przechodzi przez obóz dla uchodźców we Włoszech, skąd wyjeżdża do Kanady. Udziela się w środowisku polonijnym. Wychodzi za mąż za Kanadyjczyka i razem wyjeżdżają do Korei Południowej, gdzie zaczyna szybko robić karierę biznesową. Współpracuje z ambasadą, otwiera dwie izby handlowe. Organizuje wiele misji gospodarczych. Jako prezes izby aranżuje forum biznesowe z udziałem prezydenta Korei Południowej Lee Myung-baka oraz prezesów największych firm koreańskich. Przyjaźni się z najsłynniejszym kreatorem mody w Korei Andre Kimem, spotyka się z Pavarottim. Po nieudanym małżeństwie wyjeżdża z Korei do Gruzji. Spotyka się prywatnie z prezydentem Gruzji Micheilem Saakaszwilim, przedstawiając mu grupę koreańskich inwestorów. Mieszkała w ośmiu krajach świata i zwiedziła przeszło czterdzieści. Spotykała się ze starymi szamanami w sekretnej dolinie szamanów w Mongolii. Z osobistych podróży i doświadczeń życiowych czerpie materiały do swoich książek.

Co wydarzyło się w butiku Ultimo? Dlaczego Iwona Wieczorek musiała zginąć? Czy Katarzyna Waśniewska, matka zamordowanej małej Madzi z Sosnowca, jest niewinna? Czy dowiemy się prawdy o dziecku Anety Krawczyk? Kiedy Beata Tadla przyszła do studia w TVP pijana. Czy Lech Wałęsa uczestniczył w seksualnych orgiach wraz z Mieczysławem Wachowskim? Jak dorabiali się niektórzy polscy milionerzy. Czy ojciec dyrektor Rydzyk był tajnym agentem służb bezpieczeństwa? Kiedy nastąpił początek Wszechświata? Kto albo co stworzyło tego naszego jedynego Boga. Jak wygląda ten świat nadprzyrodzony, niewidzialny, po drugiej stronie rzeki. Jak został poczęty Jezus? Gdzie Pan Bóg umiejscowił niebo, a gdzie Szatan usadowił swoje lokum. Dlaczego Jerzy D. obrzucił farbą cudowny obraz Najświętszej Pani na Jasnej Górze. Na te i inne pytania odpowiedziałem w niniejszej książce. Zobaczyłem to oczami jasnowidza i wróżbity. Doskonała lektura dla koneserów sensacji i nie tylko, ciekawa książka, którą się czyta z dużą dozą refleksji.

"Urywki wspomnień i myśli przemyślane" to zbiór głębokich i pełnych wrażliwości przemyśleń przelanych na papier. Zawiera myśli, które często Autorkę nurtowały, które są wyrazem jej dociekań i analiz. I dotyczą zarówno jej, jak i innych osób.
Urywki zaś to wspomnienia, które często zapisywała na kartkach. Te wesołe notowała, gdy miała gorsze dni, bo przywoływane dobre myśli pomagały jej przetrwać zły czas. Złe wspomnienia spisywała, gdy chciała komuś o tym powiedzieć, a wiedziała, że nie może tego zrobić. Papier przyjmował wszystko, a jej robiło się lżej, czuła ulgę. Dla­czego tylko urywki? Bo właśnie te wspomnienia chce zosta­wić swoim dzieciom, żeby kiedyś mogły do nich wrócić, postawić się w jej sytuacji, poczuć to, co ona. Może dzięki temu zrozumieją, dlaczego podjęła takie, a nie inne decyzje.

Kolejny, drugi już tom „Urywków wspomnień i myśli przemyślanych” jest kontynuacją dogłębnych rozmyślań Autorki na temat życia, otaczającego nas świata oraz ludzi. Tych, którzy są, ale i tych, których już nie ma wśród nas, a jednak wspomnienia o nich ciągle odciskają piętno na naszym życiu.
Znajdziemy tu też zarówno wiersze dedykowane osobom, które swoją postawą imponowały wielu na całym świecie, jak i opisane z wyjątkową wrażliwością historie zwykłych, skromnych ludzi, którzy dokonali wspaniałych rzeczy.