Historia

"Śladami gorczańskiej konspiracji" przedstawia dramatyczne i tragiczne obrazy z historii o wojnie i okupacji w Gorcach i na Podhalu. Zniewolenie, barbarzyństwo i okrucieństwo oraz krwawy terror – formy represji tak charakterystyczne dla planowej eksterminacji narodu polskiego, a stosowane przez niemieckich nazistów, wywołały na tym terenie masowy opór górali. Niniejsza praca to solidnie podparty bibliograficznie i jednocześnie ciekawy dla czytelnika opis warunków i zasadniczych wydarzeń towarzyszących działalności konspiracyjnej patriotycznie nastawionych mieszkańców Podhala.
Czytelnika, zwłaszcza przedstawiciela młodego pokolenia, zaskoczą szczegółowe i raczej nieznane informacje o niewyobrażalnie trudnych warunkach życia ludności, o ich cierpieniach, głodzie, fizycznym i psychicznym terrorze i o ponoszonych stratach, a jednocześnie wciąż niezłomnym duchu i gotowości do poświęceń i pracy konspiracyjnej. Zarówno własne życie, jak i życie ich rodzin o każdej porze dnia i nocy było stawką w walce z bezwzględnym i okrutnym okupantem hitlerowskim. Świat górali tamtych lat nazwano złym czasem, w którym jak w krwawym piekle mieszało się dobro ze złem.
Psychologiczne aspekty zachowań bohaterów książki i kulisy konspiracyjnych działań można lepiej zrozumieć po lekturze drugiej części książki, dającej świadectwo niezłomnych postaw członków rodzin Batkiewiczów i Białoniów w ich pełnej zaangażowania i poświęcenia służbie dla Ojczyzny.
Poznaniu zawartości książki będą niewątpliwie towarzyszyć emocje…

To nie jest książka dla ludzi o wąskich, zamkniętych horyzontach myślowych. Ani dla tych, którzy bezgranicznie wierzą w zamach smoleński, ani też dla tych, którzy winą obciążają tylko polskich pilotów. Przedstawia również inne, dotychczas nieznane, a zdumiewające fakty.

Mój biogram zawarty jest w części narracyjnej, uważny czytelnik może odróżnić prawdę od fikcji. A właściwie, co to jest prawda? Urodziłem się w 1951 roku w Poznaniu… Jestem byłym żołnierzem zawodowym, obecnie na emeryturze.

„(...) Wszystkie decydujące bitwy w historii świata (...) posiadają swe szczegółowe opracowania, które podają: miejsce i datę bitwy, ugrupowanie wyjściowe wojsk wraz z dokładnym i wyraźnym określeniem zadania skrzydeł, początek bitwy, jej przebieg i koniec, wreszcie: nazwiska dowódców i ich rolę w czasie bitwy. Odnośnie Bitwy Warszawskiej wszystkie te dane zostały świadomie zamazane i zniekształcone”.
Major Marceli Kycia, były adiutant generała Rozwadowskiego.
Jędrzej Giertych, Rozważania o Bitwie Warszawskiej 1920-go roku,
Londyn 1984, s. 37.

Ks. Piotra Skargi modlitwa za Ojczyznę:
Boże, Rządco i Panie narodów, z ręki i karności Twojej racz nas nie wypuszczać, a za przyczyną Najświętszej Panny, Królowej naszej, błogosław Ojczyźnie naszej, by Tobie zawsze wierna, chwałę przynosiła Imieniowi Twemu, a syny swe wiodła ku szczęśliwości. Wszechmogący wieczny Boże, spuść nam szeroką i głęboką miłość ku braciom i najmilszej Matce, Ojczyźnie naszej, byśmy jej i ludowi Twemu, swoich pożytków zapomniawszy, mogli służyć uczciwie. Ześlij Ducha Świętego na sługi Twoje, rządy kraju naszego sprawujące, by wedle woli Twojej ludem sobie powierzonym mądrze i sprawiedliwie zdołali kierować. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen

Chwała wielkiej Polsce katolickiej!

Jacek Ostrowski. Rodowity sobótczanin. Studiował na Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie, Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, Uniwersytecie Wrocławskim i w Wyższej Szkole Edukacji Zdrowotnej i Nauk Społecznych w Łodzi.

Autor sprawozdań z badań:
1.    Cechy agresywności dziewcząt nieprzystosowanych społecznie, „Opieka, Wychowanie, Terapia” 2005, nr 1/2, s. 10–16.
2.    Modyfikujący wpływ środowiska…, „Roczniki Pedagogiki Specjalnej” 2002, t. 12–13.
3.    Modyfikujący wpływ trwałego lęku…, „Roczniki Pedagogiki Specjalnej” 2002, t. 12–13.
4.    Wpływ siły układu nerwowego…, „Roczniki Pedagogiki Specjalnej” 1994, t. 5.
5.    Temperament i agresja u wychowanek MOW, „Roczniki Pedagogiki Specjalnej” 1992, t. 3.
6.    Cechy temperamentalno-osobowościowe nieformalnych grup, „Roczniki Pedagogiki Specjalnej” 2002, t. 12–13.      
A także licznych artykułów historycznych w lokalnej prasie oraz na stronach internetowych w Polsce i we Francji.
Pracował w Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym w Sobótce, w Przedszkolu Nr 1 w Sobótce, w Urzędzie Miasta i Gminy w Sobótce. Obecnie zajmuje się dziećmi ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.
Niniejsza książeczka skierowana jest przede wszystkim do turysty-miłośnika Ziemi Ślężańskiej.

Tuczna nazwę wzięła od otaczającej ją dzikiej litewskiej puszczy, słynącej z nieprzebranej ilości zwierzyny i obfitujących w ryby potoków. W XVI wieku osiedlono tu drobną szlachtę z ziemi drohickiej i tak powstał zaścianek szlachecki. W okresie przedwojennym władze państwowe dążyły do tego, by zamienić go w dominującą na całą okolicę miejscowość, która w przyszłości mogłaby przekształcić się w miasteczko. Dlatego do zaścianku zaczęto ściągać takich rzemieślników, jak kuśnierzy i młynarzy oraz wydano zgodę na utworzenie w Tucznej targowiska i uruchomiono połączenie autobusowe z Białą Podlaską i leżącymi nad Bugiem Sławatyczami. Ponadto rozpoczęto tu budowę cegielni, której jednak zaniechano z powodu niskiej jakości miejscowego surowca, czyli gliny. Zakładano we wsi nowe sady, mające stanowić zaplecze surowcowe dla przyszłych zakładów przetwórstwa owocowo-warzywnego, drzewa jednak w znacznym stopniu wymarzły w czasie ostrej zimy w 1940 roku. Podobny los spotkała idea zlokalizowania w tym dawnym zaścianku szlacheckim zakładów przetwórstwa mleczarskiego. W 1939 roku rozpoczęto produkcję masła i serów, która zakończyła się w 1943 roku wraz ze zniszczeniem maszyn i urządzeń przez komunistyczną bandę. W 1939 roku rozpoczął w Tucznej działalność sąd grodzki, a w czasie okupacji uruchomiony został szpital. W okresie przedwojennym rozwijała się też w Tucznej najlepsza w całym powiecie bialskopodlaskim spółdzielcza instytucja finansowa, jaką była Kasa Stefczyka.

Położony w środku wsi dom rodziny Kukawskich, widoczny na okładce,  w okresie przedwojennym kolejno był siedzibą szkoły, Kasy Stefczyka i sądu grodzkiego. Dokumenty dotyczące Kasy Stefczyka zostały przez władze komunistyczne zniszczone, natomiast akta działającego w Tucznej sądu znajdują się do dziś w archiwum w Radzyniu Podlaskim.

Sławomir Klec Pilewski jest potomkiem zachodnich starożytnych Prusów etnosu celtyckiego Gotów. Urodził się w Zegrzu w 1937 roku. Liceum ukończył w Olsztynie, następnie po krótkich nieskończonych studiach na politechnice w Warszawie wyjechał do Londynu. Tam skończył studia i otrzymał dyplom inżyniera w budownictwie. Zawód wykonywał w Londynie, Holandii i Berlinie Zachodnim. Przeważnie były to projekty w branży petrochemicznej. Na kilka lat również wyjechał do Afryki, gdzie prowadził m.in. budowę infrastruktury lotniska w Abudży, nowej stolicy Nigerii, sieci stacji dla komunikacji satelitarnej oraz rezydencji dla wysokich dostojników państwowych. Po powrocie do Londynu został ostatnim prezesem Stowarzyszenia Miłośników Białej Broni, którego honorowym prezesem był przyjaciel Marszałka przedwojenny gen. Czesław Jarnuszkiewicz, a założycielem inżynier Ipohorski-Lenkiewicz.
Po przybyciu do Londynu w 1957 roku spotkał się ze stryjecznym bratem powstańcem warszawskim Bernardem Klec Pilewskim należącym do grona wybitnych heraldyków na emigracji. Byli oni wydawcami rocznika „Materiały do Historii, Genealogii i Heraldyki Polskiej”. Zajmował się genealogią rodu Pilewskich, jak również Prusami, i dla niego podczas wizyt w Polsce wykonywał zlecenia. Na przykład zbadanie kościoła w Radzyniu Chełmińskim z trumiennymi tablicami rodu gen. J.H. Dąbrowskiego oraz kaplicy tegoż rodu. Przedwczesna śmierć nie pozwoliła mu na ukończenie pracy o Pilewskich. Zrobił to prof. Grzegorz Białuński z Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego. Na zaproszenie prof. G. Białuńskiego autor wygłosił odczyt na zamku w Olsztynie, co łączyło się z przyjęciem do Towarzystwa Naukowego Pruthenia. Brał udział przez kilka lat we wszystkich naukowych spotkaniach Prutheni dotyczących Prusów. Profesor zasugerował zajęcie się badaniem obecności Prusów w Polsce. Na przestrzeni ponad dekady indywidualnie przeprowadził badania, które zawarte są w książce.

Władysław Morasiewicz (1896-1992), ppłk. dr med., żołnierz Legionów J. Piłsudskiego, członek POW, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej (1919-1920), oficer zawodowy WP służby medycznej we Lwowie, absolwent medycyny na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, lekarz w Brzeżanach (1933-1944), dowódca pociągu sanitarnego w 1939 r., członek ZWZ-AK i „Żegoty” w Brzeżanach. Lekarz wojskowy (1944-1945), lekarz powiatowy w Głogowie (1947-1951), kierownik przychodni w Bytomiu Odrz. do 1972 r., leczył do 1991. Uhonorowany m.in. Krzyżem Walecznych (1922), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980), Krzyżem za udział w Wojnie 1918-1921 (1991).


Andrzej Perlak (ur. 1954 r.), historyk, od 1977 r. związany z opozycją, działacz „Solidarności”, repesjonowany, odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2009 r.).
Maria Perlak (ur. 1955 r.), ekonomista, teolog, informatyk, działaczka „Solidarności” i Ruchu Światło-Życie, odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2017 r.).
Autorzy m.in. publikacji IPN: Internowani w Uhercach II (16 VIII – 23 XII 1982), Wrocław 2010; Nowosolska „Solidarność”. Relacje, wspomnienia, dokumenty (IX 1980 – VI 1990), Poznań 2013. Wyróżnieni Nagrodą IPN „Świadek Historii” (2011 r.).

Niniejsza książka należy do literatury faktu, ma wielowątkowy i wielowarstwowy charakter. Fragmenty stricte specjalistyczne i dokumentalne przeplatają się w niej z biograficznymi wstawkami i relacjami zgoła sensacyjnymi. Jest trylogią historyczną; opowiada o udokumentowanych wydarzeniach i dramatycznych latach budowy pierwszych bomb atomowych, o najwybitniejszych osobistościach nauki z okresu ich konstruowania w Stanach Zjednoczonych, hitlerowskich Niemczech i w Związku Radzieckim.

Kiedy po pewnym czasie zaczęła wracać do świadomości, nadal leżała obok „wpatrującego się” w nią trupa. W szklistym odbiciu jego szeroko otwartych oczu jak w zimnym zwierciadle zobaczyła teraz to, co wydarzyło się przed kilkoma minutami.

Pułkownik, nie spiesząc się, wyjął powoli skórzany portfelik, a z niego kilka zdjęć. Poszperał wśród nich palcami i bez słowa jedno z nich podsunął Marii pod sam nos. Zdziwienie pomieszane z przerażeniem odmalowało się na jej twarzy. Ten nieznany jej rosyjski oficer trzymał przed nią jej fotografię.

"Chińskie ABC" to mała encyklopedia wiedzy o Chinach, jaką Chińskie Radio Międzynarodowe wydało w różnych krajach w ich rodzimych językach. Obejmuje szeroką gamę tematów dotyczących Chin, ich współczesności, ale także kultury, tradycji i obyczajów.

Książka pozwala odwiedzić magiczne miejsca w Afryce, podążać śladami białych osadników XX wieku, poznawać historie niezwykłych ludzi i ich pasjonujące życie. Karen Blixen, Denys Fintch Hatton, słynne postaci z „Happy Valley”: Idina Sackville, Joss Erroll, czy Eustachy Sapieha i Tonio Trzebiński – to tylko niektórzy z białych osadników, którzy odcisnęli ślad na Czarnym Lądzie. Ci, którzy kochają film „Pożegnanie z Afryką” oraz książki Kuki Gallmann („Marzyłam o Afryce”, Zysk i S-ka), znajdą w książce Haliny Abramczyk ten sam klimat, magiczne krajobrazy Kenii i Tanzanii, rozległe otwarte przestrzenie, sawanny pełne egzotycznych zwierząt oraz porzucone farmy będące świadectwem dramatu przemijania, bólu, miłości, rozstań, cierpienia i śmierci. Książka zapewni świeży powiew egzotyki, opowiadając nie tylko niezwykłe historie białych osadników z okresu kolonizacji, ale także o budowaniu nowej rzeczywistości po odzyskaniu niepodległości we współczesnej Afryce Wschodniej.

Autorzy pokazali, jak wielowarstwowe są problemy dotyczące organizowania i realizacji zadań związanych z dywersją i sabotażem w warunkach wojennych.

Być może Don Kichote w ogóle nie istniał, podobnie jak Sancho Pansa i pozostali bohaterowie powieści. Jedno jest jednak pewne – ziemia, po której Cervantes podróżował przed 400 laty, to nie fikcja literacka. To jest ta sama Kastylia-La Mancza, ze swoimi równinami, winnicami, gajami oliwnymi, zaginionymi na mapie wioseczkami...