Literatura

Czy praca w systemie dwudziestoczterogodzinnym, z dala od rodziny, przyjaciół, własnego prawdziwego życia, w której nie są szanowane prawa człowieka i pracownika, może dawać nadzieję tysiącom polskich opiekunów osób starszych pracującym w Niemczech? Czy starość we własnym domu – zakrapiana samotnością, chorobą, smutkiem, żalem, tęsknotą, goryczą, w towarzystwie osoby, która nie rozumie prostych, wypowiadanych przez nas zdań, jest oznaką statusu społecznego, luksusu, troski rodziny i państwa? Czy beznadzieja może stać się nadzieją? Czy nadzieja nie jest złudna? Dokąd prowadzi droga polskiego opiekuna? Czy służący do wszystkiego jest tym, czego potrzebuje stary schorowany człowiek w ostatnich latach, miesiącach, dniach, godzinach swojego życia? Te i inne pytania towarzyszyły mi podczas mojej pracy. Docierały do mnie informacje: „Umarła nasza koleżanka”, „Nasza koleżanka jest chora na raka. Pracowała na działalność. Z czego ma teraz żyć?”, „Opiekunka z dwudziestoletnim doświadczeniem szuka pracy w opiece”, „Umarł mój podopieczny. Strasznie to przeżywam. Szukam pracy na już”… W końcu zdałam sobie sprawę z tego, że moje życie jest jak ciepły nadmorski piasek, który przelatuje w promieniach słońca między palcami. Słońca, które przez kilka ostatnich lat widziałam zza niewidzialnych krat dzielących mnie od reszty świata.
Barbara Bereżańska – urodzona w 1978 r. w Środzie Śląskiej. Po ukończeniu Prywatnego Liceum Ogólnokształcącego Sióstr Niepokalanek w Wałbrzychu rozpoczyna studia na Hochschule für Technik, Wirtschaft und Sozialwesen w Zittau. Pod koniec 2014 r. decyduje się na wyjazd do Niemiec w charakterze opiekunki osób starszych. Po trzech latach zakłada blog pt. Perły rzucone przed damy. Początkowo ukazują się na nim jedynie krótkie opowiadania, które cieszą się ogromnym zainteresowaniem. Z czasem porusza również ważne aspekty pracy w opiece, takie jak: czas pracy, czas wolny, prawa i obowiązki opiekunki, formy zatrudnienia, możliwości wypowiedzenia umowy. Pomimo że w tej branży pracuje blisko pół miliona Polaków, nikogo nie interesuje ich los. By dotrzeć do większego grona czytelników, publikuje Perły rzucone przed damy. (Bez)silna opiekunka, czyli polsko-niemiecka (bez)nadzieja to kontynuacja jej pierwszej książki.

To książka dla wszystkich, złożona w niespotykanej formie, w której – jak w komiksie – obraz (fotografia) i tekst mają równą wagę. Przypomina muzykę reggae, gdzie krótkie, lapidarne teksty stanowią staccato perkusji, a liryczna melodia płynie z obrazów. Każdy znajdzie coś dla siebie: obrońcy przyrody i ich przeciwnicy, niespokojne duchy i domatorzy, starzy i młodzi, nawet rodzice i dzieci mogą zasiąść do wspólnej lektury.

Guziec to mędrzec i błazen w jednej postaci. Beztroski do granic pustoty, niedbający o jutro, a wrogów odstraszający samym wyglądem.  
Guziec Pumba w musicalu „Król Lew” wielokrotnie powtarza zabawną maksymę „hakuna matata”, co znaczy: „wyluzuj”. Doskonale określa ona zarówno usposobienie tego zwierzaka, jak i naturę Afryki.

"Alpy na wariata" to druga już książka przynęta. Na tych, którzy ciągle na przyszłość odkładają realizację swoich marzeń. Przekładają na później zamianę młodzieńczych tęsknot w czyny, uciszają drzemiące w nich ambicje i pasje. Jej bohaterowie potrafią bowiem bez oporów wsiąść w samochód i pędzić przed siebie tysiące kilometrów, by zdobyć upragniony szczyt. Cokolwiek by się wydarzyło, martwić się będą później. Książka zawiera cztery opowieści o górach, wędrówce wśród skał oraz przyjaźni. Tu nie ma hoteli, a zamiast tego są noclegi co najwyżej w namiocie, chociaż częściej w samochodzie lub pod gołym niebem.

W książce przeplatają się wątki osobiste z fikcją literacką. Bogata wyobraźnia autorki, umiejętność obserwacji ludzkich zachowań oraz zaskakujące spostrzeżenia ze spotkań i podróży złożyły się na intrygującą książkę pełną głębokich przemyśleń.

"Dobrze, że to śnieg pada", a nie planety spadają to eksperymentalne, postmodernistyczne opowiadanie, w którym autor bawi się naszymi lękami i niewiedzą. Jest tu kilku narratorów, których głosy się przeplatają. Każdy z nich wygłasza podobne kwestie, powtarzając w innej formie lub kolejności kwestie wypowiedziane wcześniej. Wracają i są roztrząsane kolejne tematy – przeludnienie, brak mieszkań, kończące się zasoby, możliwość wykorzystania zasobów z kosmosu lub ucieczki na inne planety.

Wszystkie wywołane kwestie są bliskie milenialsom. Zapętlenie wielogłosu w tekście może odpowiadać zapętlonym obawom w naszych głowach, które przypominają nam o lękach dotyczących niepewności bytu. A także związanych z dalszą perspektywą, czyli brakiem wody i pożywienia. Również temat eksploatacji kosmosu jest bliski temu pokoleniu, powraca wraz z pomysłami Elona Muska i jego wizją podbicia Marsa. A my, zwykli Ziemianie możemy się tylko zastanawiać (jak narratorzy w opowiadaniu), czy da się zbudować taki silnik, który zabierze nas stąd gdzieś.

(na podstawie recenzji)

Anna Filipczyk, urodzona w 1980 roku w Ostrowi Mazowieckiej.
Ukończyła pedagogikę na Akademii Podlaskiej w Siedlcach oraz podyplomowo surdopedagogikę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi. Posiada także świadectwo ukończenia kursu kwalifikacyjnego z zakresu oligofrenopedagogiki, certyfikat tłumacza języka migowego oraz certyfikat z szkolenia dotyczącego arteterapii.
Pracowała jako tłumacz języka migowego na Akademii Górniczo-Hutniczej i Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie. W przedszkolu w Wierzbnie prowadziła zajęcia z dziewczynką mającą duży ubytek słuchu i niedowidzącą. Pracowała też w przedszkolu w Nowym Brzesku jako nauczyciel wspomagający do dziecka autystycznego.
Obecnie jest zatrudniona w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Niesłyszących im. Janusza Korczaka w Krakowie, a także współpracuje z Instytutem Pedagogiki Specjalnej Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie oraz z Małopolskim Ośrodkiem Ruchu Drogowego przy egzaminach na prawo jazdy osób niesłyszących.
Jest wrażliwa na potrzeby ludzi nie tylko z niepełnosprawnością słuchową, ale też z innymi zaburzeniami zdrowotnymi.
Bohaterką tej książki jest Ania. Na świat przyszła jako zdrowe, wesołe i spokojne dziecko. Wychowywała się w pełnej rodzinie. W jej życiu pojawia się wiele niespodziewanych przeżyć, aż w końcu okazuje się, że ma niedosłuch. Mimo trudności pokonuje przeszkody i potrafi się cieszyć każdym dniem. W książce przedstawia sytuacje, które bardzo ją poruszyły, a także opisuje emocje i spostrzeżenia z życia codziennego.

Frank J. Tipler podejmuje w FIZYCE CHRZEŚCIJAŃSTWA ekscytujące nowe podejście do toczącej się od wieków dysputy o relacji między nauką a religią.

Viktoria Korb urodziła się w Kazachstanie, a wychowała we Wrocławiu i w Warszawie. Studiowała handel zagraniczny w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie.

Ta książka to intrygująca wędrówka w głąb siebie. Odsłania tajemnice podświadomości i pomaga zrozumieć, co w życiu jest istotne.

Osią opowieści są losy miłosnego trójkąta: żony, męża i jego kochanki. Omar zbliżył się do Kleo, gdy zachorowała jego żona Lydia. Przyjaźń przerodziła się nagle w coś więcej. Kochanka zapewniała mu troskę, dawała poczucie normalności, fascynowała i niezmiennie pociągała. Przez moment wydawało mu się nawet, że ją kocha.
Kleo miała za sobą nieudane małżeństwo. Mimo że Omar był mężem jej przyjaciółki, zdecydowała się na nawiązanie z nim innej niż tylko przyjacielskiej relacji. On potrzebował zainteresowania i czułości, ona dochodziła do siebie po toksycznym związku, borykała się z depresją, nadużywała alkoholu, by zagłuszyć smutek.
Początkowo, gdy czytelnik wie jedynie, że Lydia zapadła na nieuleczalną, szybko postępującą chorobę, może jej współczuć. Stopniowo jednak, w miarę odsłaniania jej licznych, mocno skrywanych tajemnic, Lydia zaczyna budzić strach i przeraża. W jej ustach stwierdzenie: „kocham cię do szaleństwa” nabiera innego, złowrogiego znaczenia.
To co prawda opowieść o miłości, ale o tej trudnej, bez szansy na happy end. I chociaż w którymś momencie będzie Ci się zapewne wydawać, że wiesz, co kieruje bohaterami, że przypuszczasz, jaki będzie ich następny krok, to jednak powinieneś powstrzymać się przed ferowaniem wyroków. Może się bowiem okazać, że Omar, Kleo czy Lydia całkowicie zaskoczą Cię swoimi decyzjami. A może wręcz zaskoczą samych siebie? Nikt nie jest przecież w stanie przewidzieć, jak zachowa się w nieoczekiwanej sytuacji. Nikt do końca nie zna nawet siebie.
"Konglomerat" to także opowieść o wybaczaniu. Czy wybaczenie wszystkiego, bez wyjątku, jest możliwe? Czy w momencie, gdy zdecydujemy się przeprosić, druga strona zawsze będzie chciała zapomnieć to, co złego zrobiliśmy? Czy istnieją sytuacje, gdy powrót do siebie nawzajem przestaje być możliwy? Te i podobne pytania nasuwają się bezustannie w czasie lektury książki, która została napisana nie tylko w celu dostarczenia rozrywki, ale by sprowokować do myślenia, do zastanowienia się nad konsekwencjami czynów i nad ich nieodwracalnością.
Anna Kowalska (na podstawie recenzji)

Powieść to pasmo przygód bohatera w szkole oficerskiej w Toruniu. Na kanwie życia podchorążackiego autor opowiada o miłości, seksie, nauce sztuki wojennej, ludzkiej przyjaźni i przeżyciach powiązanych z kręgami kryminalnymi. Wszystko to dzieje się w specyficznej atmosferze socjalizmu, jaka zapanowała po stanie wojennym w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku w Polsce. Jest to jedyna tego typu polska powieść, która powstała po stanie wojennym.


Na policzku mojego syna zauważyłem czerwony odcisk od zaoliwionej lufy pistoletu. Ten oprawca przyłożył mu broń do twarzy! Tego było już za wiele.
W szoku podbiegłem do niego i przystawiłem mu pistolet do głowy.
Złapałem za szczękę i wcisnąłem mu lufę między zęby.
– Ty esbecka świnio! Rozwalę cię! – wrzasnąłem i chciałem pociągnąć za spust.
Widziałem przerażenie w oczach pułkownika.
– Piotrze, nie!!! – usłyszałem głos Katarzyny.
***
W odległości dwudziestu kroków od szeregowego Świerszcza ustawiłem w szeregu ochotników. Tak, to było coś jak pluton egzekucyjny. To był dla mnie szok.
Pierwszy raz w życiu ustawiłem pluton egzekucyjny. (…)
Pluton wycelował lufy karabinów w Świerszcza.
– Ognia!!! – padła decydująca komenda.
Pluton nie zawahał się. Wszyscy pociągnęli za języki spustowe karabinów.

Drogi czytelniku, Droga czytelniczko, dziękuję, że przeczytałeś moją książkę… i zapraszam niebawem do drugiej… Anita

Diana Wrzeszcz-Gadek – autorka pierwszej, lecz nie ostatniej powieści. Uwielbia to uczucie, gdy ma przed sobą pustą kartkę i nieograniczone możliwości. Prywatnie żona, matka, która dzieli życie między bliskich a czytanie ukochanych książek. Od ponad 20 lat zawodowo związana z handlem. Obiecuje, że teraz jej książki będą wychodzić na światło dzienne :).

Powieść napisana pod wpływem chwili, stała się także spełnieniem marzenia. Fikcja przeplata się w niej z autentycznymi zdarzeniami, oddającymi realne przeżycia niektórych bohaterów. Szalona miłość, zrodzona we krwi, która nie miała prawa się urzeczywistnić. Postacie, które same wybrały swe rodziny, i wydarzenia, które już na zawsze je połączyły. Dramaty za zamkniętymi drzwiami oraz siła miłości i przyjaźni, która pokonuje wszystko. „Na zawsze razem”.

Książka Polski hip hop posiada wiele twarzy (wydanie trzecie) to najbardziej wiarygodny zbiór informacji na temat początków kultury hip-hop w Polsce i nie tylko. Publikacja bezdyskusyjnie stanowi fundamentalną część historii hip-hopu w Polsce chronologicznie opisując narodziny wszystkich czterech podstawowych form artystycznych kultury hip-hop na polskim podwórku, które były aktywnie tworzone i rozpowszechniane przez wielu polskich pionierów pojawiających się w poszczególnych rozdziałach. Książka zawiera unikalne zdjęcia plakatów kluczowych pierwszych polskich hip-hopowych imprez, a także zdjęcia pionierów pochądzących z róznych miast oraz ich wspomnienia, a także jedyny w swoim rodzaju wywiad bez cenzury przeprowadzowny z Liroy’em wyłącznie dla niniejszej publikacji. Polski hip-hop posiada wiele twarzy wyjaśnia również znaczenie hip-hopu jako subkultury, jego idee oraz wartości z tym związane, pozwalając wyjść z obszaru stereotypów dotyczących tej kultury. W książce umieszczono rozdział bonusowy opisując w nim ekspansję i potęgę największej i najbardziej szanowanej na świecie w latach 80. i 90. hip-hopowej organizacji Universal Zulu Nation będącej przez ponad dwie pierwsze dekady hip-hopu międzynarodowym wyznacznikiem prawdziwego wizerunku kultury hip-hop jako całości. W książce został opisany również jej upadek, który miał miejsce na początku lat milenijnych. Piewszy raz w historii kultury hip-hop został przedstawiony w detalach przemilczany przez światowe media prawdziwy obraz tej organizacji oraz jej głębsza dla wielu osób „tajemnicza” filozofia, którą zrozumieją indywidualni odbiorcy. Dla fanów dobrego rapu publikacja zawiera album CD: Zibbster – „90’s Baby”. Polski hip hop posiada wiele twarzy to klasyk gatunku, to polska hip-hopowa świadomość dla prawdziwych hip-hop heads i nie tylko, oferująca szczerość, prawdziwość i wiarygodność przekazanych informacji oraz autorską, tematyczną dawkę innej wiedzy. Wiedzy bez cenzury opartej na faktach, której wielu dziennikarzy nie posiada.

Więcej info na: www.hiphopwpolsce.pl

Tytuł książki sugeruje, że jej akcja rozgrywać się będzie w odległej przyszłości. Nic bardziej mylnego! To nie futurystyczna wizja świata z gatunku science fiction. Rzecz dzieje się w Przemyślu w latach trzydziestych ubiegłego wieku, ale dotyka też czasów współczesnych. Tam mieszkają po sąsiedzku trzej chłopcy — Franek Wilk, Arie Lejzer i Wasyl Dańko. Lejzerowie prowadzą swój mały handełes, rodzice Wasyla mają niewielkie gospodarstwo, zaś Konstanty Wilk, ojciec Franka, jest lekarzem wojskowym. Poznajemy codzienne życie naszych bohaterów, ich wzajemne relacje, poznajemy religie, kulturę i tradycje trzech nacji, które przez dziesiątki lat egzystowały w zgodzie i pokoju, chociaż bynajmniej nie w idylli. Ich losy splatają się ze sobą w nieprzewidywalnym rytmie wojny i okupacji. Czy w obliczu zagłady przetrwa ich przyjaźń i czy uda im się zachować swoje wartości? Kiedy rozpoczyna się ta opowieść, chłopcy liczą sobie po dwanaście wiosen. Gdy docieramy do finału, znajdują się u schyłku życia. Historia opowiedziana jest z perspektywy chłopca, potem młodego mężczyzny, a wreszcie starego człowieka, który sięga do zakamarków swojej pamięci, by raz jeszcze zmierzyć się z trudną przeszłością. Wydarzenia i realia zostały zaczerpnięte z kart wielkiej historii, natomiast fabuła i postacie bohaterów są tworem czysto literackim i narodziły się w wyobraźni autora. Dlaczego wybrałem datę z kalendarza księżycowo-słonecznego, jakim od dwóch i pół tysiąca lat posługują się Żydzi i który został użyty w Biblii? I który rok w naszym kalendarzu stanowi jego odpowiednik? Mam nadzieję, że odpowiedzi na te pytania znajdziecie na stronicach tej książki. Mimowolnym bohaterem książki jest także magiczne i malownicze miasto Przemyśl.

JERZY RASZKOWSKI Autor i kompozytor piosenek, autor spektakli kabaretowych, teatralnych i muzycznych; reżyser i tłumacz. Niedawno wydał autorską płytę „Swoim głosem”. Z Przemyślem łączą go więzy rodzinne i niezapomniany smak poziomek.