Literatura

Przyjmowanie pokarmów czynność, która towarzyszy nam od początku życia. Bez względu na wiek każdy powinien spożywanie pokarmów kojarzyć z przyjemnym i bezpiecznym doświadczeniem.

Ta powieść, przypominająca nieco marzenie senne, porusza nie tylko kwestie dotyczące siły pieniądza, pragnienia władzy czy polityki, lecz także wielkiej namiętności. Barwny i żywy język przeplatany neologizmami dodaje tej opowieści uroku.
Świat przedstawiony niejednokrotnie ociera się o granice absurdu i groteski. Nieposkromiona wyobraźnia Marka – głównego bohatera, którego przybysze z innego świata obdarzają niezwykłą mocą (może prawie wszystko) – sprawia, że podczas lektury nie da się pohamować śmiechu.
Mamy tu też wątek polityczny. Marek, jako patriota, postanawia wykorzystać swoje supermoce, żeby pomóc ojczyźnie. „Wujek zza Wielkiej Wody”, „ten kraj”, „małe sprytne”, „Bojar”, „Olimp” – te słowa klucze będzie musiał rozszyfrować czytelnik, żeby zrozumieć główne przesłanie powieści. Tekst w humorystyczny sposób prezentuje motyw "theatrum mundi" – teatru świata, w którym zwykły człowiek jest tylko marionetką w rękach „silniejszych”. O jego losach nie decydują sprawiedliwe i mądre rządy, lecz czyjeś „egoistyczne” pociągnięcia za sznurki.

„Brutalne oblicza miłości” to opowieść pisana przez życie. W książce tej przedstawiam blaski i cienie historii młodej dziewczyny, która na rok wyjeżdża na Zachód, nie wiedząc, że los napisał dla niej zupełnie inny scenariusz. Szczęście i radość, cierpienie i łzy towarzyszą jej na krętej drodze życia. To historia dziewczyny, która poszukuje inspiracji i motywacji do walki o własne szczęście. Niestety, los nie szczędzi jej łez i cierpienia i odbiera jej to, co ma największą wartość – miłość. Ale ona udowadnia, że prawdziwe uczucie nie umiera nawet wtedy, gdy kończy się życie. Książka ta nie jest biografią, ale w większości oparta jest na faktach. Serdecznie polecam Państwu na jesienne i zimowe wieczory.

Szamańska powieść osadzona we współczesnych realiach.

W książce przeplatają się wątki osobiste z fikcją literacką. Bogata wyobraźnia autorki, umiejętność obserwacji ludzkich zachowań oraz zaskakujące spostrzeżenia ze spotkań i podróży złożyły się na intrygującą książkę pełną głębokich przemyśleń.

Pewien chłopiec wchodzi w posiadanie przedmiotu o nadzwyczajnej mocy. Roztropne jego używanie pozwala na przeżycie niezwykłych, zarówno strasznych, jak i wesołych przygód toczących się w szkole podstawowej i w jej bezpośrednim sąsiedztwie, w tym także pod ziemią, gdzie rozumny szympans stworzył niebo i piekło dla dobrych i złych zwierząt.

Główna bohaterka Mila wraz z przyjaciółmi odwiedza osobliwy park rozrywki – schowane za murami miasto zamieszkane przez zombi. Mieszkańcy dotknięci chorobą nocami stają się niesamowicie silni i nie panują nad własnymi ciałami, stąd porównanie do nieśmiertelnych potworów.

Akcja humoresek rozgrywa się współcześnie w Łodzi. Opowiadania spajają wydarzenia z życia głównej bohaterki, a jednocześnie narratora – rozwiedzionej nauczycielki z dwójką dorosłych dzieci. Widzimy ją w różnych sytuacjach życia codziennego: w pracy, w teatrze, u fryzjera, u lekarza, na działce, na wakacjach itp. Towarzyszą jej przyjaciółki z pracy i ze szkoły średniej. Każda z pań ma za sobą osobiste doświadczenia związane z dawnymi i obecnymi związkami.

Nie wiem, czy wiara w sensie religii jest – jak twierdzi Jiddu Krishnamurti – źródłem przemocy czy nie, ale wiem, ponieważ doświadczam codziennie faktu patrzenia na świat przez pryzmat swoich myśli i swojej przeszłości, że jesteśmy niewolnikami myśli i czasu.
Mama postanowiła skończyć z tą niewolą w takim stopniu, w jakim w ogóle jest możliwe dla niej, by skończyła ze swoją niewolą. Kończy z tą niewolą gdzieś od półwiecza. Mocuje się z przemocą, ponieważ przemocy nie lubi – zwłaszcza psychicznej – i upatruje w przemocy przyczyn upadku człowieka. Upadku mężczyzny, ale nie kobiety...
Być może, że tak jest faktycznie, a być może, jest całkiem przeciwnie, to znaczy – wszystkiemu winna jest wolna wola, którą nieudacznicy ludzcy przerobili na władzę i na kontrolę nad innymi ludźmi, bo nic innego sami nie potrafili.
Być może mama spróbuje wydać wszystkie swoje książki pisane od piątego roku jej prawie osiemdziesięcioletniego życia i dowiemy się o jej sekretnych poglądach czegoś konkretniejszego. Wiem, że mama pisze drugą książkę, a planuje trzecią... a wszystkie monotematyczne: patriarchalny system łupów i rola kobiety w systemie przemocy, bo to kobieta, zdaniem mamy, otwiera ludziom oczy i uczy odróżniać to, co rzeczywiste, od tego, co zmyślone, pokręcone i wykorzystane dla uzyskania władzy, kasy i kontroli nad kobietami i wszystkimi istotami słabszymi fizycznie.
Obserwuję autorkę „Ciepłych bułeczek” z narastającymi obawami w kontekście palenia książek. Strach nakazuje ostrożność, ale potrzeba świadomości i prawdziwej wewnętrznej wolności robią swoje. Fałszywe konstrukty myślowe upadają bez użycia siły – wystarczy tylko zatrzymać swoją uwagę na tych dziwolągach, by dostrzec iluzje i kłamstwa, w które wierzymy.
Mama właśnie to robi. Bloguje, komentuje, pisze, ale przede wszystkim rozmawia, czyta i uprawia swój ogródek – ten fizyczny z aronią i Kurdybankiem i ten Wolterowski. Nic innego nie robi i dlatego już ma poczucie nicnierobienia.
Jeśli mama z czymś walczy, to właśnie jest to strach, poczucie winy i wyuczona bezradność.
Jeśli mama o coś walczy, to jest to prawo do błędu, ponieważ dla mamy każdy zawsze i wszędzie jest niewinny i bezgrzeszny. Podobno kiedyś potrafiła w sądzie przekonać oskarżonego i sąd, że to nie on włamał się do sklepu, tylko sklep był otwarty... i uwierzyli jej wszyscy. A gdy znów 16-letni chłopiec zabił kolegę nunczako... O tym podobno mama chce napisać.
Póki co, nic nie robi, ponieważ odrabia zaległości. To znaczy, wraca do swoich książek, które zgromadziła przez bez mała siedemdziesiąt lat i pisze, ale przede wszystkim dzieli się swoją naturalną radością życia.

Powieść skandalizująca: mężczyzna w średnim wieku usiłuje dochodzić prawdy o swej kazirodczej siostrze przed sądem, seksuologiem i na probostwie. Przełom następuje podczas wrześniowego sądowego miesiąca sprawiedliwości, rozpoczyna się erotyczna gra z żeńskim składem sądzącym. Potomek legendarnego Ramży z leśnego wzgórza pod Rybnikiem wpływa na losy bohaterów. Pierwsza i ostatnia na świecie książka dedykowana nieżyjącej owcy.

Henryk Palarz (ur. 1966), prawnik, autor licznych komentarzy i monografii o sektorze energetycznym i wodociągowo-kanalizacyjnym. Po młodzieżowym "Chłopcu z sygnetem", politycznych "Mendach i mętach" prezentuje trzecią swą powieść o zaskakującej tematyce.

Jestem mamą dwójki dzieci, mam 44 lata, pracuję w firmie Amazon jako pracownik magazynu na stanowisku piker. „Cuda Boże w moim życiu” to moja pierwsza książka. Kolejną będzie tomik wierszy, których sporo już napisałam i w dalszym ciągu tworzę, gdy tylko przychodzi natchnienie. Pracuję też nad następną książką, która będzie miała tytuł „Bóg żyje, opoką moją jest”.

"Czarne i złote" to siedem pozornie niezwiązanych ze sobą opowiadań opisujących losy różnych osób, których życie nie należy do najłatwiejszych. W trakcie lektury zauważamy jednak, że elementów spajających opowiadania jest więcej. Chociażby to, że sześć z nich rozgrywa się w PRL-u, oraz to, że wszystkie dotyczą kobiet. Kobiet, jak pisze autorka, ogarniętych przerażeniem przed brutalnością tego świata, strachem przed macierzyństwem, któremu nie są w stanie podołać, opuszczonym, zdanym na niełaskę losu…

Książka opowiada o zmianie w życiu Marii, zabieganej menedżerki dużej korporacji, której  otaczający świat nie mógł długo zrozumieć, a stereotypowe myślenie środowiska przyspieszyło jej decyzję. Bohaterką jest wykształconą kobietą, o wysokiej pozycji zawodowej, nagradzaną i chwaloną przez prestiżową prasę.
Maria krąży między ukochaną wyspą a wielkomiejskim życiem. Zauroczona błękitem wód i nieba oraz blaskiem słońca próbuje sobie wytłumaczyć niedorzeczność marzeń przez kilka dobrych lat. Kocha sukces i modny w świecie blichtr, ale ucieka tam, gdzie czuje więź z naturą, ludźmi i tym, czego sama nie potrafi zdefiniować. Tajemniczy magnes w sposób nieokiełznany przyciąga ją do świata, który znała tylko z wakacji. Maria uchyla rąbki pracy zawodowej i życia prywatnego, przeplatając to pobytami na wyspie.
Niczym strzała przebija na wylot tarczę ludzkich wątpliwości i zamienia je w wolę projektowania. Jest przykładem wiary w siebie i umiejętności zarządzania nie tylko wielką korporacją, ale i własnym życiem. Czy można zamienić blichtr na prostotę, zanurzając się w falach namiętności? Oddana matka, zakochana w swojej rodzinie, lubiana przez przyjaciół nagle ulega emocjom na nowej ziemi. Zrzucając czarne szpilki, odczarowuje Kopciuszka. Życiu rzuca wyzwanie, by móc być sobą, a nie tą, której oczekiwał świat.

O autorce:
Zapytała mnie przyjaciółka:
– Ile jest ciebie w twojej książce?
– Nie ma mnie. Są tylko moje emocje, uczucia, myśli, wrażenia, moja radość, dusza, wolność, moje pragnienia.
– Jak to? – zdziwiła się.
– Tak to. Tło książki jest bliskie mojemu życiu i stanowi kanwę dla moich przemyśleń. Chciałabym, by każdy, kto ją przeczyta, mógł zweryfikować swoja strefę komfortu z prawdziwymi, ukrytymi głęboko pragnieniami, przed którymi czuje lęk.
– Czy pisałaś o sobie?
– W pewnym sensie tak. Zmęczona kieratem, związana schematami, systemami, procedurami i niegodząca się na stereotypy, z nieustającym poczuciem wolności własnej, nie szukając, znalazłam powód, który oderwał mnie od „niby wspaniałego” życia, kariery i wszelkich przywilejów. Porzuciłam wielkie miasto, blichtr związany z pracą zawodową, kładąc na szali siebie samą przeciw sobie samej.
– Która wygrała? – zapytała.
– Przeczytaj i potem zapytaj się siebie: czy jest szansa na twoją własną wygraną?

Drogi Czytelniku! Książka, którą właśnie trzymasz w ręku, zawiera listy, które początkowo miały należeć do prywatnej korespondencji przeznaczonej dla nienarodzonych jeszcze wnuków autorki. Za namową bliskich postanowiła jednak opublikować te teksty, abyś i Ty mógł skorzystać z jej bezcennych rad, jak przeżyć życie w szczęściu i miłości. Książka jest pełna magii i nadzwyczajnych historii, które wydarzyły się naprawdę. Nie brakuje w niej jednak trudnych życiowych sytuacji i wartościowych rad, jak przetrwać czas, kiedy znajdziemy się na życiowych zakrętach. Jak postępować, a czego unikać, aby przeżyć to nasze ziemskie życie w błogości i dostatku. Jest w niej również ktoś, kogo nazywa Sternikiem życiowym, który, jak uważa autorka, nie zawitał w jej życiu bez przyczyny i przy każdym upadku podawał jej pomocną dłoń oraz nadzieję, że będzie dobrze, gdy wydawało się, że nie ma nadziei.
Jeżeli zatem chciałbyś poznać piękną historię życia autorki i jednocześnie skorzystać z jej płynących prosto z serca rad, nie odkładaj tej książki na półkę.
Zabierz ją ze sobą i wyciągnij z niej wszystko, co będzie służyło Tobie.

Izabela Szczepaniak - urodziła się i wychowała w małej miejscowości w Polsce. Od 2006 roku mieszka na stałe w Wielkiej Brytanii, gdzie wiedzie szczęśliwe życie otoczona bliskimi i przyjaciółmi. "Czas przebudzenia… Listy do wnuków" to jej pierwsza powieść, lecz, jak zapewnia, nie ostatnia, gdyż pisanie jest jedną z jej największych życiowych pasji.

W ogarniętym powstaniem Królestwie Polskim w roku 1863 Kacper Tobolski musi przebyć długą drogę, aby schwytać człowieka, na którym chce dokonać zemsty. W trakcie swojej podróży poznaje Andrieja Jakucyna,
Rosjanina, który towarzyszy mężczyźnie w tej trudnej wyprawie. Początkowo powstanie i ogarniający je duch patriotyzmu go nie obchodzą, ale z czasem zauważa on, jak wiele potrafią poświęcić Polacy dla upragnionej wolności. Im bardziej się zagłębia w mrok walk, tym bardziej zaczyna się zmieniać