Poezja

Janusz Kucicki SVD (Płońsk, 1967), profesor Uniwersytetu Nanzan na Wydziale Humanistycznym (Nagoya, Japonia). Autor czterech monografii i ponad czterdziestu artykułów z zakresu nauk biblijnych. Ten tomik wierszy jest jego debiutem literackim.

Byłoby lepiej, gdyby te wiersze nie musiały być nigdy napisane.
Byłoby lepiej, gdyby ta książka nie musiała się nigdy ukazać.
A jednak zostały napisane i zostały wydane.

Po co pisać wiersze o wojnie i ludziach nią dotkniętych?
Może, aby zobaczyć, ile człowieczeństwa jeszcze pozostało w nas,
widzach stojących z boku.

Może, aby zrozumieć człowieka, który dzisiejsze marzenia porzucił,
aby bronić wolności, rodziny i przyszłych marzeń, co w sercu się zrodzą.

A może tylko po to, byśmy zrozumieli cierpienie ofiar wszystkich wojen
i powstrzymali się od prób budowania lepszego świata
na zgliszczach wojen nierozliczonych.

It would be better if these poems never had to be written.
It would be better if this book never had to appear.
Yet, they were written and published.

Why write poems about war and people affected by it?
Perhaps to see how much humanity is left in us,
spectators standing on the side.

Perhaps to understand a man who abandoned today’s dreams,
to defend freedom, family and future dreams that will be born in his heart.
Or perhaps, just to understand the suffering of the victims of all wars
and refrain from trying to build a better world
on the ashes of unresolved wars.

WSPOMNIENIA I MYŚLI to z jednej strony świadectwo tragicznych wojennych przeżyć autorki, a z drugiej jej przemyślenia podane w zgrabnej formie aforyzmów. Części, mimo że wydają się odmienne, wzajemnie się uzupełniają. Kiedy już poznamy losy autorki przedstawione we wzruszającym opowiadaniu, zrozumiemy, że może ona pozwolić sobie na moralizowanie. Co więcej, powinniśmy z uwaga przeczytać jej przemyślenia i sentencje, gdyż kryje się w nich doświadczenie i życiowa mądrość.
To książka, z której powinniśmy czerpać garściami, jest to bowiem i źródło historyczne, i zbiór złotych myśli.

Zmysłowość, subtelność wyrazu, wrażliwość na sztukę i przyrodę to tylko niektóre cechy poezji Janiny Dobrowolskiej.

Nikt nie może kierować drugą osobą, tak aby robiła to, co chcą pozostali. Ale życie z takiego czy innego powodu spłatało nam figla, którego może niejednokrotnie nie chcieliśmy. Jednak wtargnęliśmy na tor, po którym nasze życie rozpędzało się coraz bardziej i bardziej. Oglądamy się za siebie, zatrzymujemy się w nieodpowiednich miejscach i w końcu następuje całkowity upadek życia, które miało być ostoją rodziny i naszą, a o którym nie mieliśmy pojęcia, że tak może się skończyć. I czas, który dajemy sobie, przyrzekając, że już nigdy więcej nie sięgniemy po kieliszek i pełną wódki butelkę, która zrujnowała nasze życie i wielu innym, którzy również przysięgali jak my. Już nigdy więcej. A potem z powrotem. I pojawiają się myśli, które nas ciągle nachodzą, a może skończyć z sobą. A jednak wytrwałość nie zawsze idzie w parze z naszymi myślami, jednym się udaje, a drudzy się topią. I ciągłe wyczekiwanie na zmianę naszego życia, które samo się nie zmieni. Musimy chcieć, musimy z tym walczyć, niejednokrotnie osamotnieni. By wejść w życie na trzeźwo i dążyć do tego, że to już dzisiaj, może jutro. Lub nie uda nam się pokonać nałogu, jesteśmy za słabi, by walczyć ze sobą i z naszymi myślami, które nas dręczą, przypominając, jak to było dawniej. Było życie na trzeźwo…
Tomik zawiera utwory wierszowane i prozę poetycką.

Grzegorz Banach, z wykształcenia architekt, z zawodu rolnik. Przyjaciel kotów amator sztuk wszelakich, w tym rysunku, rękodzieła i literatury.
Od lat zamieszkały w niewielkiej wsi w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, gdzie wraz z rodziną prowadzi ośrodek agroturystyczny.
Dowcipne i minimalistyczne – chyba tak najprościej można określić zawarte tu wiersze. Dzięki humorystycznemu przedstawieniu pozwalają zachować dystans wobec niekiedy absurdalnej rzeczywistości. Traktując zaś język z przymrużeniem oka, niekiedy nawet
pikantnie, bawię się słowami, nie zapominając jednak o porządku charakteryzującym utwory rymowane.
Zapraszam do mojego świata!
Grzegorz Banach

Zbigniew Adam Koniusz - urodzony w 1964 roku. Żonaty, czworo dzieci i pies (rodzina to sens istnienia). Z wykształcenia lekarz, z potrzeby serca poszukiwacz (szczęścia, prawdy, piękna i Boga). Nie polityk, ale na polityce trochę się zna (parafraza znanego cytatu), już piątą kadencję radzi w powiecie pińczowskim.
Czytelniku, w Twoje ręce oddaję zapisane życiem karty z nadzieją, że choć jedna fraza wywoła emocje (te literki to ja). Większość to nowe teksty, część to utwory już publikowane (mam do nich szczególny sentyment).

Maria Ogrodowczyk urodziła się w 1983 roku. Ukończyła Wydział Prawa na UAM w Poznaniu, a następnie studium oficerskie w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Lądowych we Wrocławiu i studia podyplomowe na kierunku bezpieczeństwo narodowe w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. Mieszka i pracuje w Poznaniu. Kocha zwierzęta i długie piesze wędrówki.
Ta książka to jej debiut literacki.

Drogi Czytelniku, zapraszam Cię w podróż:
…do zaczarowanego lasu; znajdziesz tu kojące krajobrazy i pachnące polany zapraszające do odpoczynku, ale także obszary bagienne, ciemne i pełne oswojonych potworów;
…do mojej głowy, duszy i serca; znajdziesz tu uczucia, emocje i marzenia, które pewnie też nosisz w sobie… albo nosiłeś – jest tu wszystko, co przez wiele lat chciałam powiedzieć, ale…
się bałam albo nie umiałam znaleźć właściwych słów.
Mam nadzieję, że w moich wierszach odnajdziesz siebie i że zainspiruję Cię do napisania własnym szyfrem tego, co nosisz w środku i co chcesz powiedzieć sobie albo innym.

Mieszkam wraz z mężem w pięknym Inowrocławiu. Przez wiele lat pracowałam jako nauczycielka i bibliotekarka. Obecnie jestem szczęśliwą emerytką.  
Mam nadzieję, że moje wiersze wywołają na Waszych twarzach radosny uśmiech, pozwolą na chwilę zastanowienia, poprowadzą w cudowny świat wyobraźni, a z czasem staną się wspomnieniem szczęśliwego dzieciństwa.

Siedlisko jest małą, położoną na uboczu rolniczą gminą. Ludzie są tu mili i życzliwi, a w upalne lato można znaleźć schronienie nad brzegiem Odry, która płynie tu szerokim zakolem. Jej dorzecze, oglądane z murów romantycznej ruiny zamku rodziny Schönaich-Carolath, zaprasza do czułych pocałunków i lirycznych wzruszeń oraz wynurzeń. Dlatego nie można się dziwić, że w tych okolicznościach przyrody pewna pani – rodzona mieszkanka gminy Siedlisko – Janina z Bielaw w przerwie między dojeniem krowy a oporządzaniem świnek pisze wiersze. Dziwić się jednak należy wójtowi Dariuszowi Strausowi, który nasłał na wiejską literatkę trzy kancelarie prawne, policjantów, prokuratorów i sądy. Dlaczego wójt wytoczył z powództwa prywatnego proces karny gminnej poetce? Dlaczego Janinę z Bielaw chce wtrącić do lochu? Zapraszam do lektury.

Tomasz Sikora (ur. 1973 w Warszawie) – ukończył studia magisterskie w Instytucie Rusycystyki na Wydziale Lingwistyki Stosowanej i Filologii Wschodniosłowiańskich Uniwersytetu Warszawskiego, a także podyplomowe studia z zakresu Public Relations – skuteczne kreowanie wizerunku oraz Executive Master of Business Administration w Instytucie Nauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk. Jego zainteresowania są tak zróżnicowane jak wykształcenie i rozciągają się od pogłębionej analizy dzieł Fiodora Dostojewskiego, poprzez sektor marketingu i reklamy BTL, aż po zarządzanie ryzykiem reputacji przedsiębiorstw. Prywatnie – szczęśliwy mąż i ojciec trójki dzieci. Od wielkomiejskiego zgiełku ucieka czasem na spacer po warmińsko-mazurskich lasach, nad pomorskie rzeki lub na bałtyckie plaże. Pisze, bo lubi.
Wiersze wybrane to w znakomitej większości utwory z lat młodzieńczych Autora. Wciąż zaskakująco aktualne dzięki uniwersalnym tematom, z którymi się zmierzył. Mamy tu człowieka i naturę. I naturę człowieka. Mamy miłość i przemijanie. I przemijanie miłości. A na deser kilka humoresek, żeby nie było aż tak poważnie... W tomiku znalazły się między innymi znane już wąskiej publiczności: „Klincz”, „Truskawki”, „Przyjechałem późnym wieczorem”, „Dyptyk” oraz „Cztery pory roku”. Jest również niezawodna damska „Torebka”, a także rzecz o myszy na gzymsie.

Poezja?
Co napisałem
Finezja?
Może czas straciłem
 
Tadeusz Paweł Żyszkowicz - urodził się w 1951 roku w Seroczynie. Wyrastał w Łukowcu. Uczęszczał do 7-letniej szkoły podstawowej w Jeruzalu (Wilkowyje). Szkołę średnią ukończył w Mińsku Mazowieckim, gdzie mieszkał przy ul. Sobieskiego. Studiował w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Mieszkał wtedy w Latowiczu, ówczesnej weterynarii przy ul. Kuźniarskiego. Dyplom inżyniera zdobył w 1981 roku.
Imał się różnych prywatnych przedsięwzięć. Warunki po reformie Balcerowicza nie były ku temu sprzyjające. W 2005 roku wyemigrował do Wielkiej Brytanii, gdzie mieszka do dzisiaj już jako obywatel brytyjski z brytyjską emeryturą.
Jego twórczość powstała głównie w Wielkiej Brytanii. Została zrodzona z tęsknoty za krajem. Nawiązuje do zapamiętanych obrazów z wcześniejszych lat.

* * *
Poezja Tadeusza Pawła Żyszkowicza wypływa z serca tęskniącego za krajem lat dziecinnych. Mamy tu nawiązania do świąt, do pór roku, do smutków i radości dnia codziennego. Wachlarz propozycji jest szeroki, przy czym autor nie zapomina wspomnieć też o kraju, który go przyjął.  Utrwala te ulotne chwile na papierze, by uczynić je wiecznymi i zostawić potomnym. By każdy mógł, zatapiając się w jego utworach, poczuć nie tylko to piękno przyrody, cud życia czy smaki codzienności, lecz także miłość do Polski i trudy emigracji.

KATARZYNA MAZUR - absolwentka filologii germańskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. Od 24 lat z pasją i zamiłowaniem naucza języka niemieckiego. Mężatka, mama 11-letniej Zosi, właścicielka kota Borysa i suczki Poli. Fanka Starego Dobrego Małżeństwa, głosu Krzysztofa Krawczyka oraz niezwykłego talentu Piotra Rubika. Nie  wyobraża sobie życia bez muzyki, dobrej książki i owoców. Romantyczka do granic możliwości.
O tym, że potrafi całkiem nieźle przelać myśli na papier, dowiedziała się nieoczekiwanie w szkole średniej; ocena celująca z pierwszego ważnego wypracowania oraz bardzo dobra z matury z języka polskiego spowodowały refleksję, że faktycznie jest coś na rzeczy…
Leżący przed Państwem tomik wierszy jest  efektem owej refleksji oraz owocem miłości autorki do słowa pisanego. Miłości odwzajemnionej, choć chwilami niełatwej. To wędrówka od szczęścia do samotności, od miłosnego uniesienia do poczucia beznadziejnej pustki, od rozdzierającego smutku do wyrywającego się z piersi śmiechu. To często bardzo intymna wędrówka.
Wiersze sprawiają wrażenie bardzo osobistych. Czy takie są? Na to pytanie ich autorka odpowiada zawsze tajemniczym uśmiechem…

Stefan Tycjan Tyczyna – urodził się w 1954 roku w Łaziskach Górnych, ale od blisko 30 lat mieszka poza krajem. Po swoich debiutanckich publikacjach w prasie krajowej, jak też w literackiej prasie niemieckiej i angielskiej został w 1997 roku finalistą Europejskiego Konkursu Fundacji „Pegaz” z Hamburga. W 2001 roku kilka jego wierszy zamieszczono w milenijnej amerykańskiej edycji Antologii poezji emigracyjnej. Jego liryki znalazły się również w antologii Być pisarzem i poetą – Proza i poezja 2000 (Gliwice–Frankfurt), w antologii Wierszobranie.

Jak pachnie miłość? Mamy okazję to sprawdzić, przypomnieć sobie… Wystarczy wziąć do ręki „Wersy w czarnym smokingu”. Autor zabiera nas do niezwykłego świata, w którym chwyta ulotne momenty i zamyka je w liryczne wyznania. Równocześnie z ogromnym wyczuciem i wielką delikatnością pokazuje cały wachlarz niuansów i emocji towarzyszących miłości mężczyzny do kobiety.

Poetyckie utwory literackie umieszczone w tym tomiku powstały w rezultacie uważnej i skrupulatnej obserwacji wszelkich naprawdę wartościowych zjawisk przyrody, dzikiej i nieujarzmionej natury, ale także i pod wpływem częstego oddziaływania kultury – tej zarówno materialnej, jak i duchowej o uniwersalnym wydźwięku; zrodziły się one z zadumy, refleksji i szczerych przemyśleń, zastanowień oraz wskutek sugestywnego wpływu weny twórczej – kreatywnej i będącej źródłem wartościowych lirycznych doznań, a oczekują ze strony myślącego, ambitnego i wymagającego Czytelnika intelektualnego zaangażowania i być może podjęcia rozmowy, dyskusji i kulturotwórczego sporu w elitarnym bardziej niż masowym gronie ulubieńców literatury pięknej.

Marek Biegalski urodził się w 1957 roku w Legionowie. Od dzieciństwa związany z Kociewiem. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Łódzkim, religioznawstwo ze specjalizacją filozofia religii oraz Podyplomowe Studium Dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim. Laureat „Kociewskiego Pióra 2013”. Stypendysta Prezydenta Miasta Starogard Gdański. Należy do Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej Oddział Morski w Gdańsku. Był korektorem i redaktorem merytorycznym w Wydawnictwach Szkolnych i Pedagogicznych w Warszawie. Obecnie mieszka w Starogardzie Gdańskim. Lubi dobrą muzykę, ceni interesującą literaturę i teatr. Dużo podróżował.