I
Oto bajka się zaczyna:
Bajka, gdzie łąki wśród lasów
Mała rzeczułka przecina.
Płynie w szuwarach i trzcinach
Ta rzeczka
Pod mostkiem ceglanym, starym,
Obok dębu, którego konary
Wysokie są aż do nieba.
A za rzeczką, tuż u brzega,
Rosną też i inne drzewa.
W tej to kępie drzew ogromnych,
Bodajże w olszyny gęstwie
Jedna Sroczka Szaławiła
3
Gniazdo sobie z chrustu wiła.
Wiła sobie tuż
Obok rzeczki. Tuż przy brzegu.
A na drugim rzeczki brzegu
Stał tam domek
Cały biały.
Był to domek chłopca mały.
Sroczka była towarzyska,
Obok chłopca chciała mieszkać
I z wysoka popatrywać,
Jak się chłopiec co dzień miewa.
Wiosną, kiedy słonko błysło,
Skrzeczeć chciała towarzysko.
Czy z konara, czy też z płotka,
Pogawędzić coś o plotkach,
Porozmawiać o Dzięciole,
Czemu stuka w dębu korę.
Choć nieskora do roboty,
Przecież uwielbiała ploty!
O Wiewiórce, że leniwa,
Chciała chłopcu coś nagwarzyć
I o sobie, że nie chciwa
Jest na szkiełka,
Chłopca skarby.
Tylko wcale nie umiała
Mowy chłopca,
A on znowu nie pojmował
Jej języka – więc skrzeczała.
Tak skrzeczała sroczą mową
To na płotku, to na żerdzi,
Aż się chłopczyk zdenerwował:
6
– Ha, no trudno! Czas nauczyć się jej mowy!
Ledwo tylko postanowił,
A tu wróżka w słońcu leci,
Co nad rzeczką szybowała
Jako ważka.
Skrzydła z tęczy rozpostarła,
W suknię piękną zamieniła
I nad główką mu kołując,
Kieliszeczkiem tulipana
Bardzo lekko go dotknęła.
I czar nagle – co za dziwo!
Błysnął jak bańka mydlana,
Kroplą rosy się rozprysnął –
I już chłopczyk
Ptasiej mowy znał arkana.
Teraz z plotek naszej Sroki
Wiedział o Dzięciole wszystko:
Czemu stukiem w drzewie płoszy
Małych Skorków zbiorowisko,
Gdzie też domek ma na dębie
W ciepłej dziupli Ruda Kitka.
Tak Wiewiórkę sroczka zwała,
Bo złośliwa była z lekka.
Potem coś mu zaskrzeczała
O Szerszeniu, co rodzinę
Bardzo liczną był sprowadził
Pod dach domku chłopca, blisko.
I co zrobić, żeby Szerszeń
Chciał przyjaźni z nim co rychło,
Boby było niebezpiecznie
9
W wojnę wkroczyć z tą rodziną!
Teraz chłopczyk w każdy ranek
Na ganeczku stał ciekawy,
Co mu Sroczka dziś naskrzeczy
O tym świecie bajką zwanym.
Potem kamyk kolorowy
Kładł na schodku,
Aby Sroczka dar dostała
W każdy dzionek za swą plotkę.
