Literatura faktu

Jedna połowa Amerykanów popiera partię republikańską, a druga partię demokratyczną. Mniej więcej połowa ludzi jest za karą śmierci, a połowa jest jej przeciwna.
Dlaczego proporcje te są tak wyrównane?
„Schizma podzieliła nie tylko papieży, kardynałów, zakony i narody, lecz także znaczące wtedy dla Kościoła osobowości wyniesione później do kanonu świętych: św. Katarzyna ze Sieny była po stronie papieża Urbana VI, a pochodzący z Walencji św. Wincenty Ferrer, kaznodzieja zakonu dominikanów, po stronie antypapieża Klemensa VII. (…) W międzyczasie całe zachodnie chrześcijaństwo zostało ekskomunikowane: jedna połowa przez jednego papieża, a druga przez drugiego”.
„Vicente Cardinal Enrique y Tarancón (…) opisując panującą w Hiszpanii atmosferę w przeddzień wybuchu wojny domowej, powiedział: Myślę, że z czasem wszyscy doszliśmy do przekonania, że istniejące problemy nie dadzą się rozwiązać bez użycia siły. Bowiem już od miesięcy jedna połowa Hiszpanii zajęła zdecydowaną, przeciwstawną pozycję wobec drugiej i czekała tylko na bieg dających się przewidzieć wydarzeń. Jedna połowa Hiszpanii zastygła w nieprzejednanej postawie wobec drugiej połowy bez cienia szansy na jakikolwiek dialog. Stało się jasne, że ostatnie słowo należeć będzie do armat. Trzeba sobie uczciwie powiedzieć, że wtedy wszyscy wierzyliśmy w przemoc i byliśmy przekonani, że zastosowanie siły stało się nieodzowne. Winą za taki stan rzeczy obciążaliśmy naturalnie tę drugą stronę”.
„Kwestia podwójnej natury naszego mózgu intryguje. Dlaczego składa się on akurat z dwóch połówek? I dlaczego te półkule mają, jak się wydaje, tak różne zadania, że w skrajnych przypadkach prawie że ze sobą walczą?”
„(…) ofiarę wieszano do góry nogami, tak że krew zbierała się w głowie. Następnie ciało przecinano piłą na dwie połowy”.

Streszczenie

Kronika umierania. Zamarzanie oparta jest na przeżyciach autora w związku z zamarznięciem Gertrudy, której pamięci dedykuje swoje wspomnienia.

Opisy hipotermii wzorowane są na opisach wysokogórskich wypraw i nawiązują do scen z filmu Everest.

Kolejne odsłony tragicznej śmierci bohaterki niosą ładunek realizmu magicznego. Jesteśmy świadkami spotkania Gerdy z widmem śmierci i stadem saren.

Równoległym wątkiem są cztery części Sali Tronów: obrazy inspirowane symboliką biblijną stanowią własne spojrzenie autora na Sąd Ostateczny i są współczesną wersją przekazu wyobrażeń religijnych ludzkości i nadludzkości postaci.

W dalszej części wspomnień narrator przekazuje głos autorowi w rozmowach grupy przyjaciół, a dialogi bohaterów, którzy mają realny pierwowzór wśród rodziny i znajomych autora, stanowią o jakości i stylu książki. Wśród poruszanych tematów pojawia się możliwość obecności nieobecnego w świecie Boga, nazwanego za Romanem Ingardenem „diamentem pojęciowym”, oskarżenie i usprawiedliwienie Boga przez dwudziestowiecznych myślicieli, jak Martin Heidegger, Edyta Stein czy Emmanuel Levinas. Odnosimy wrażenie, że to oni są nieobecnymi bohaterami tekstu. Autor parafrazuje i czyni przekaz zrozumiałym i przystępnym, dlatego ilość cytowań ograniczył do niezbędnych. Część filozoficzna Kroniki umierania. Zamarzanie jest osobistym przeszukiwaniem świata w poszukiwaniu Boga, sensu życia, cierpienia i śmierci. Autor stawia pytanie o możliwość pogodzenia się z poczuciem winy za śmierć bohaterki i obciąża tym na koniec również ofiarę. W książce znajdziemy wiele dygresji, anegdot, retrospekcji, celowych powtórzeń i naprawdę udanych pętli czasu.

Ostatni rozdział opowiada o wyprawie autora w Tatry, będącej wspomnieniem i rozliczeniem się z niełatwego uczucia do Gerdy, o której życiu i jego poczuciu winy dopiero tutaj dowiadujemy się najwięcej.

Przesłanie epilogu pozostawia czytelnika z poczuciem, wypowiedzianego z dystansem do świata, przekonania, że wbrew rozpaczy istnienie nie jest przegrane, skoro w ogóle można było narodzić się do życia na ziemi i cieszyć się pięknem zachodu słońca nad Jeziorem Orawskim z widokiem na ukochane przez bohatera Tatry i Beskidy.

Autor jest absolwentem Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu (rocznik 1972), historykiem, nauczycielem, wieloletnim pracownikiem i działaczem kultury. Wcześniej wydał książkę „Oliwa z pierwszego tłoczenia” o burzliwych latach 80. i 90. ubiegłego wieku. Uprawia satyrę społeczno-obyczajową i polityczną, nazywając siebie „Rymarzem”, „Satyrykiem” i „Publicystą”. Swoje teksty zamieszcza na różnych portalach internetowych, komentując w ten sposób otaczającą go rzeczywistość.
„Lać Wypierda” to moja nowa książka, w której stawiam pytania i oczekuję odpowiedzi w tak ważnej sprawie jak Polska! Szczególnie polecam tym niezdecydowanym, którzy zastanawiają się, czy wziąć udział w wyborach.
Zgodnie z kalendarzem wyborczym do najbliższych parlamentarnych wyborów – o ile się odbędą! – zaledwie parę miesięcy, a temperatura sporu politycznego w Polsce jest już bliska wrzeniu. Naszą sprawą jest postawić diagnozę przy urnie i leczyć to, co chore, by ratować to, co z dobrego jeszcze pozostało.

Wojna to zorganizowana walka zbrojna między państwami, narodami lub grupami społecznymi, trwająca dłuższy czas, prowadzona zwykle w celu zdobycia panowania na określonym terytorium. Z kolei operacje specjalne to działania przeprowadzane we wrogim lub politycznie wrażliwym środowisku dla osiągnięcia celów o charakterze militarnym, politycznym, informacyjnym i/lub ekonomicznym, z wykorzystaniem środków, którymi nie dysponują siły konwencjonalne.
Jesteśmy świadkami potężnego konfliktu zbrojnego toczącego się tuż za naszą granicą. Jedni postrzegają go w kategoriach wojny, inni – wojskowej operacji specjalnej. Dla tych, którzy tam żyją i umierają – te słowa nie mają znaczenia. Przyszło im egzystować wśród świstu kul, huków bomb. Wielu z tych, których kochali i znali – wyjechało lub zginęło.
A świat patrzy. I kłóci się, czy uznać Rosję za kraj terrorystyczny, czy też tylko wrogi… Czy działania w Ukrainie mają charakter wojenny, czy też operacji specjalnej… Wiele lat temu w Rwandzie doszło do wojny domowej między Hutu i Tutsi… Kiedy jedni ginęli od maczet, kul i noży, cywilizowany świat się kłócił, czy ma do czynienia z ludobójstwem, czy też z eksterminacją… Gdy w końcu ustalił, jaką terminologię ma stosować – nie było już kogo ratować.
Autor książki jest bacznym obserwatorem zdarzeń, które mają miejsce za naszą wschodnią granicą. I nie obawia się mocnego komentarza, czasem dosadnego, a czasem niewygodnego. Nie każdy musi się z nim zgodzić, nie każdemu jego opinia musi się podobać. Ta książka jest wytworem dzisiejszych czasów, a jej autor – ich pilnym uczniem.