Literatura faktu

Poruszająca historia kobiety, która musiała przejść bardzo wiele, podjąć z mężem najtrudniejszą w życiu decyzję, jaką muszą podjąć rodzice, a jednocześnie najbardziej słuszną. Pokazuje, jak zmiana przepisów dotyczących aborcji krzywdzi kobiety, rodziny oraz jak wobec tej zmiany pogłębiła się bezduszność lekarzy.

Jedna połowa Amerykanów popiera partię republikańską, a druga partię demokratyczną. Mniej więcej połowa ludzi jest za karą śmierci, a połowa jest jej przeciwna.
Dlaczego proporcje te są tak wyrównane?
„Schizma podzieliła nie tylko papieży, kardynałów, zakony i narody, lecz także znaczące wtedy dla Kościoła osobowości wyniesione później do kanonu świętych: św. Katarzyna ze Sieny była po stronie papieża Urbana VI, a pochodzący z Walencji św. Wincenty Ferrer, kaznodzieja zakonu dominikanów, po stronie antypapieża Klemensa VII. (…) W międzyczasie całe zachodnie chrześcijaństwo zostało ekskomunikowane: jedna połowa przez jednego papieża, a druga przez drugiego”.
„Vicente Cardinal Enrique y Tarancón (…) opisując panującą w Hiszpanii atmosferę w przeddzień wybuchu wojny domowej, powiedział: Myślę, że z czasem wszyscy doszliśmy do przekonania, że istniejące problemy nie dadzą się rozwiązać bez użycia siły. Bowiem już od miesięcy jedna połowa Hiszpanii zajęła zdecydowaną, przeciwstawną pozycję wobec drugiej i czekała tylko na bieg dających się przewidzieć wydarzeń. Jedna połowa Hiszpanii zastygła w nieprzejednanej postawie wobec drugiej połowy bez cienia szansy na jakikolwiek dialog. Stało się jasne, że ostatnie słowo należeć będzie do armat. Trzeba sobie uczciwie powiedzieć, że wtedy wszyscy wierzyliśmy w przemoc i byliśmy przekonani, że zastosowanie siły stało się nieodzowne. Winą za taki stan rzeczy obciążaliśmy naturalnie tę drugą stronę”.
„Kwestia podwójnej natury naszego mózgu intryguje. Dlaczego składa się on akurat z dwóch połówek? I dlaczego te półkule mają, jak się wydaje, tak różne zadania, że w skrajnych przypadkach prawie że ze sobą walczą?”
„(…) ofiarę wieszano do góry nogami, tak że krew zbierała się w głowie. Następnie ciało przecinano piłą na dwie połowy”.

Streszczenie

Kronika umierania. Zamarzanie oparta jest na przeżyciach autora w związku z zamarznięciem Gertrudy, której pamięci dedykuje swoje wspomnienia.

Opisy hipotermii wzorowane są na opisach wysokogórskich wypraw i nawiązują do scen z filmu Everest.

Kolejne odsłony tragicznej śmierci bohaterki niosą ładunek realizmu magicznego. Jesteśmy świadkami spotkania Gerdy z widmem śmierci i stadem saren.

Równoległym wątkiem są cztery części Sali Tronów: obrazy inspirowane symboliką biblijną stanowią własne spojrzenie autora na Sąd Ostateczny i są współczesną wersją przekazu wyobrażeń religijnych ludzkości i nadludzkości postaci.

W dalszej części wspomnień narrator przekazuje głos autorowi w rozmowach grupy przyjaciół, a dialogi bohaterów, którzy mają realny pierwowzór wśród rodziny i znajomych autora, stanowią o jakości i stylu książki. Wśród poruszanych tematów pojawia się możliwość obecności nieobecnego w świecie Boga, nazwanego za Romanem Ingardenem „diamentem pojęciowym”, oskarżenie i usprawiedliwienie Boga przez dwudziestowiecznych myślicieli, jak Martin Heidegger, Edyta Stein czy Emmanuel Levinas. Odnosimy wrażenie, że to oni są nieobecnymi bohaterami tekstu. Autor parafrazuje i czyni przekaz zrozumiałym i przystępnym, dlatego ilość cytowań ograniczył do niezbędnych. Część filozoficzna Kroniki umierania. Zamarzanie jest osobistym przeszukiwaniem świata w poszukiwaniu Boga, sensu życia, cierpienia i śmierci. Autor stawia pytanie o możliwość pogodzenia się z poczuciem winy za śmierć bohaterki i obciąża tym na koniec również ofiarę. W książce znajdziemy wiele dygresji, anegdot, retrospekcji, celowych powtórzeń i naprawdę udanych pętli czasu.

Ostatni rozdział opowiada o wyprawie autora w Tatry, będącej wspomnieniem i rozliczeniem się z niełatwego uczucia do Gerdy, o której życiu i jego poczuciu winy dopiero tutaj dowiadujemy się najwięcej.

Przesłanie epilogu pozostawia czytelnika z poczuciem, wypowiedzianego z dystansem do świata, przekonania, że wbrew rozpaczy istnienie nie jest przegrane, skoro w ogóle można było narodzić się do życia na ziemi i cieszyć się pięknem zachodu słońca nad Jeziorem Orawskim z widokiem na ukochane przez bohatera Tatry i Beskidy.

Autor jest absolwentem Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu (rocznik 1972), historykiem, nauczycielem, wieloletnim pracownikiem i działaczem kultury. Wcześniej wydał książkę „Oliwa z pierwszego tłoczenia” o burzliwych latach 80. i 90. ubiegłego wieku. Uprawia satyrę społeczno-obyczajową i polityczną, nazywając siebie „Rymarzem”, „Satyrykiem” i „Publicystą”. Swoje teksty zamieszcza na różnych portalach internetowych, komentując w ten sposób otaczającą go rzeczywistość.
„Lać Wypierda” to moja nowa książka, w której stawiam pytania i oczekuję odpowiedzi w tak ważnej sprawie jak Polska! Szczególnie polecam tym niezdecydowanym, którzy zastanawiają się, czy wziąć udział w wyborach.
Zgodnie z kalendarzem wyborczym do najbliższych parlamentarnych wyborów – o ile się odbędą! – zaledwie parę miesięcy, a temperatura sporu politycznego w Polsce jest już bliska wrzeniu. Naszą sprawą jest postawić diagnozę przy urnie i leczyć to, co chore, by ratować to, co z dobrego jeszcze pozostało.

Pink (pod takim pseudonimem publikuje autor) zamieszczał teksty z przerwami od 2006 roku. Wybrane do druku wpisy złożyły się na pokaźny tom. Blogera zajmowały tematy głównie polityczne – wiele wpisów to satyryczne odniesienia do aktualnych afer i skandali – wypowiadał się także na tematy społeczne i obyczajowe. Przez lata zebrał grupę stałych czytelników i komentatorów.

Autor posługuje się dowcipnym i dosadnym językiem. Warto odnotować, że notki starsze są mniej wulgarne, chociaż już wtedy zarzucano autorowi używanie obelżywych wyrazów. Nie proponuję cenzurowania tego – jest to forma ekspresji autora i pewnie wielu czytelników właśnie go za to polubiło lub polubi, że umie wyrazić się dosadnie. Z tego względu jednak jest to pozycja nadająca się dla czytelnika dorosłego, który nie oburzy się na często rzucane soczyste epitety.
(fragment recenzji)

Wojna to zorganizowana walka zbrojna między państwami, narodami lub grupami społecznymi, trwająca dłuższy czas, prowadzona zwykle w celu zdobycia panowania na określonym terytorium. Z kolei operacje specjalne to działania przeprowadzane we wrogim lub politycznie wrażliwym środowisku dla osiągnięcia celów o charakterze militarnym, politycznym, informacyjnym i/lub ekonomicznym, z wykorzystaniem środków, którymi nie dysponują siły konwencjonalne.
Jesteśmy świadkami potężnego konfliktu zbrojnego toczącego się tuż za naszą granicą. Jedni postrzegają go w kategoriach wojny, inni – wojskowej operacji specjalnej. Dla tych, którzy tam żyją i umierają – te słowa nie mają znaczenia. Przyszło im egzystować wśród świstu kul, huków bomb. Wielu z tych, których kochali i znali – wyjechało lub zginęło.
A świat patrzy. I kłóci się, czy uznać Rosję za kraj terrorystyczny, czy też tylko wrogi… Czy działania w Ukrainie mają charakter wojenny, czy też operacji specjalnej… Wiele lat temu w Rwandzie doszło do wojny domowej między Hutu i Tutsi… Kiedy jedni ginęli od maczet, kul i noży, cywilizowany świat się kłócił, czy ma do czynienia z ludobójstwem, czy też z eksterminacją… Gdy w końcu ustalił, jaką terminologię ma stosować – nie było już kogo ratować.
Autor książki jest bacznym obserwatorem zdarzeń, które mają miejsce za naszą wschodnią granicą. I nie obawia się mocnego komentarza, czasem dosadnego, a czasem niewygodnego. Nie każdy musi się z nim zgodzić, nie każdemu jego opinia musi się podobać. Ta książka jest wytworem dzisiejszych czasów, a jej autor – ich pilnym uczniem.