Literatura obyczajowa

Świat możemy zobaczyć z dwóch perspektyw, które nierzadko balansują na granicy prawdy (choć ona jest pojęciem względnym i niejednoznacznym). Rzeczywistość może nas przerażać i zachwycać, ale zawsze będziemy w niej żyć. Z czasem pojawią się dziwne pytania i poważne problemy, a my będziemy pozostawieni samym sobie. Możemy tylko szukać… Ale czego?
Patrzyliście kiedyś w lustro?
Pewnie tak, zapewne więc domyślacie się, jakie to uczucie.

"Babski comber" to historia o młodych ludziach ze wsi, którzy pracują w mieście i przeżywają w związku z tym różne perypetie. Śledzimy ich codzienność, obserwujemy rodzące się uczucia i mniejsze lub większe problemy. Zabawna i zajmująca opowieść na faktach.

Wojciech Kowalik podjął bardzo udaną próbę złapania ulotnych chwil. Bez zbędnego sentymentalizmu opisuje dziecięcy entuzjazm i dojrzały odbiór rzeczywistości. Autor znalazł  intrygujący sposób na nadanie swoim wspomnieniom literackiej formy, którą może cieszyć się nie tylko najbliższa rodzina, ale także zupełnie obcy czytelnicy. Zachował wspomnienia z ogniska, słowa piosenek i wierszy. "Baśń o tęsknocie" oddaje nie tylko klimat wakacji, zawiera również nutkę "summertime sadness". Odczucia schyłku lata, które może być też odczytane jako schyłek życia. (…)
"Baśń o tęsknocie" jest wielowarstwowa – można ją odbierać jako powieść przygodową dla dzieci, a także jako baśń o różnych tęsknotach. Lekkość dziecięcych przygód miesza się z dojrzałymi sentymentami. Czytelnik, w zależności od wieku, oczekiwań i wrażliwości, może odbierać tę książkę na różne sposoby. Nawet jeśli nie spędził nigdy takich wakacji na wsi, powinna mu się udzielić ciepła atmosfera wielopokoleniowego domu. I rozbudzić własne tęsknoty.
Natasza Bednarek (fragment recenzji)

Łucja jest dziewczyną wkraczającą w dorosłość, szukającą własnej drogi. Gdy jest młodsza, daje innym – rodzicom, ich przyjaciołom, sterować swoim życiem, ale z czasem przejmuje kontrolę. Wplątana w rozmaite intrygi, przeżywa różne przygody i rozterki sercowe. Bezdroża młodości to powieść o dojrzewaniu, pierwszych miłościach oraz braku drogowskazów, które mogłyby ułatwić przejście przez tytułowe bezdroża. 
(fragment recenzji)

Snuję się jakąś raczej znajomą ulicą, mijam wysokie budynki, jakiś plac czy park okolony krzewami, ławki, słup ogłoszeniowy. Wchodzę do bramy z napisem „Wróżka”, nazwy nie widzę. Potem do pomieszczenia, gdzie panuje ciemność, z jedną lampą w oddali, z której wyłania się szczupła, wręcz koścista, czarnowłosa kobieta z przepaską na oczach. Wyciąga do mnie również kościstą, wydaje mi się, że zimną dłoń, i od razu wskazuje problem wywołany moją obecnością. Staram się nie słuchać tego, co mówi, i wyjść z ciemności. Schylam głowę, bo ograniczają mnie jakieś ni to pajęczyny, ni to cienkie tkaniny, które mnie duszą, dławią. Zaczyna mi brakować tchu. Przerażona trzymam się za gardło, ciężko dysząc. Budzę się gwałtownie, siadam przerażona w ciemnościach na łóżku. „Co to było, skąd taki sen?”.
Położyłam się, ale nie mogłam zamknąć oczu, bo widziałam przed sobą kościstą, ślepą twarz kobiety. Gdy trochę doszłam do siebie, żałowałam, że nie słuchałam, co miała do powiedzenia. Może była to jakaś przestroga, ostrzeżenie czy wskazówka… Długo nie mogłam zasnąć.

(fragment książki)
Lucyna Siejka (1947) – absolwentka studium muzycznego, od kilkunastu lat pracuje we Francji i w Niemczech, wrażliwa na krzywdę ludzi starych i cierpiących oraz chorych dzieci, za co została uhonorowana tytułem Ambasador Fundacji „Dr Clown”. Jej największym marzeniem było napisanie i wydanie tej książki o dziewczynie poszukującej swojego miejsca w życiu.

Evelyn Core - pisarka i youtuberka. Przygodę z pisaniem zaczęła w wieku dziesięciu lat, kiedy powstały jej pierwsze pamiętniki, a zaraz po nich wiersze i powieści. Niektóre zostały opublikowane w internecie, dzięki czemu zdobyły sobie grono fanów. Po skończeniu szkoły policealnej wyemigrowała za granicę, gdzie powróciła do pisania „Anielskich sideł miłości”, które czekały na swoją kontynuację kilka lat od napisania pierwszych rozdziałów w czasie szkoły średniej. Ukończona opowieść wraz z innymi utworami wróciła z autorką do kraju, gdzie kiedyś pewnego zimowego dnia wena podszepnęła jej nowe historie do napisania.

Savine Kruk po przeprowadzce do domu po dziadkach nie jest do końca tym zachwycona. Ubarwia swoją rzeczywistość powieścią, którą tworzy. Wciąż jednak brakuje jej pewnego elementu – osoby głównego bohatera, którego nie jest w stanie sobie wyobrazić.
Pewnego wieczoru wybiera się na długi spacer, który kończy się następnego dnia pobudką w hotelowym łóżku obok Kaia. Chłopak od tego momentu staje się jej inspiracją i światłem w życiu, które w jednej chwili przemienia się w trudną rzeczywistość obarczoną alkoholizmem, samotnością, niepewnością, miłosnymi zawirowaniami, hejtem i trudnymi decyzjami.
„Chwiejna nadzieja” to powieść o miłości, przeciwnościach losu takich jak hejt czy alkoholizm w rodzinie oraz o pasji związanej z pisaniem.

Lubelszczyzna. Czasy powojenne. Cezary wraz matką uciekają z domu i udają się w podróż na Ziemie Odzyskane, przy czym do końca sami nie wiedzą, dokąd zmierza pociąg, do którego wsiedli. Docierają do Koszalina. Otrzymują mieszkanie w ramach zasiedlania nieruchomości opuszczonych przez Niemców. Tak zaczyna się kolejny etap w ich życiu.
Jak potoczą się dalsze losy Cezarego? Kto okaże się prawdziwym cwaniakiem? Czy ludzie, których Cezary spotka na swojej drodze, będą w stanie uwolnić się od doświadczeń związanych z wojną?
"Cwaniak z Koszalina" to powieść wielowątkowa, inspirowana prawdziwymi zdarzeniami. W książce przeplatają się historie, które obnażają absurdy PRL-u a także pokazują późniejsze zmiany ustrojowe – przejście od socjalizmu do kapitalizmu.

Jan Bętkowski – urodzony na Lubelszczyźnie w 1944 r., jako dziecko wraz z rodzicami przebył drogę na Ziemie Odzyskane. Swoje życie związał z Koszalinem. Z wykształcenia magister historii i bezpieczeństwa narodowego. Miłośnik historii współczesnej, przedsiębiorca, społecznik, obecnie emeryt aktywny sportowo, oddający się swojej pasji, jaką od kilku lat jest armwrestling, czyli siłowanie na ręce, najstarszy reprezentant Polski w tej dyscyplinie, kilkukrotny mistrz polski, Europy i Świata.

Izabela Szczepaniak – urodziła się i wychowała w Polsce. Od 17 lat wraz z rodziną mieszka w Wielkiej Brytanii. Pisząc swoją pierwszą książkę „Czas przebudzenia… Listy do wnuków”, która jest powieścią z jej życia, rozsmakowała się w świadomości, jak pięknie można żyć po przebudzeniu. Kiedy przyszło zatrzymanie i chwila na przemyślenia, zrozumiała, że jej życie jest darem.
Chęć podzielenia się swoim doświadczeniem z czytelnikami zaowocowała kolejną książką „Czas przebudzenia... Drugie życie”. Jest ona zaproszeniem czytelnika w magiczną podróż po najgłębszych zakamarkach jej pięknej duszy z nadzieją, że będzie też inspiracją dla każdego, kto zechce po nią sięgnąć.

„Czas przebudzenia... Drugie życie” Izabeli Szczepaniak to przewodnik w podróży do pięknej wewnętrznej przemiany. Treść książki ma zachęcić czytelnika do osobistej transformacji poprzez ukazanie, że najważniejszą podróżą w życiu każdego człowieka jest ta w głąb siebie. W książce autorka dzieli się świadectwem swojej metamorfozy. Teksty w niej zawarte są nie tylko instrukcją do samopoznania, ale także przewodnikiem, który pomoże odnaleźć drogę do akceptacji, pokochania siebie i odzyskania wewnętrznej harmonii. Jest bogactwem praktycznych metod i rad, które czytelnik może z łatwością wdrożyć w życie. To więcej niż lektura; to źródło inspiracji i motywacji ukierunkowane na budowanie lepszego „ja”. Autorka przekonuje, że czasem trzeba podjąć trudne decyzje, aby zawalczyć o siebie. To proces. I choć wydaje się to barierą nie do pokonania, zapewnia, że jest możliwe do osiągnięcia.
„Wszystko, czego potrzebujesz, jest w Tobie”.

Anna Miś urodzona 5 października 1973 roku w Tarnowie. Od piątego roku życia mieszkanka Sosnowca. Z wykształcenia magister filologii angielskiej, studia ukończyła na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Pasjonuje się rozwojem duchowym, ezoteryką, zjawiskami i umiejętnościami paranormalnymi oraz parapsychicznymi, a także fotografią przyrodniczą. Niezwykle związana z naturą, szczególnie wrażliwa na uzdrawiającą energię drzew. Długie lata aktywistka Amnesty International. „Drzewa mówią. Paradoksy życia” to jej pierwsza powieść, chociaż nie debiut literacki. Autorka wydała wcześniej na platformie Amazon dwie bajki dla dzieci („Hichuś Hichaczek i mała Emi” oraz „O jeżyku bez kolców”), a także zbiór wierszy pt. „Ja, inaczej”.

„Drzewa mówią. Paradoksy życia” to ezoteryczna powieść obyczajowa z elementami fantazji oraz wątkiem miłości homoseksualnej opisanej w sposób wyjątkowo ciepły i eteryczny.
Powieść przedstawia zawiłe losy niezwykłej kobiety, Ewy Pustelnik, opiekującej się olbrzymim obszarem leśnym i potrafiącej rozumieć mowę drzew. Pojawiające się na jej drodze istoty to zarówno ludzie, jak też duchy lasu i inne niezwykłe stworzenia, które nie zawsze mają dobre intencje. Głównym zadaniem bohaterki jednak nie jest odrzucać, lecz rozumieć i starać się pomóc. Szeroko rozumiana miłość zatem kieruje każdym jej krokiem, a co z tego wynika, niech czytelnik odkryje sam, na własny użytek.

„Drzewa mówią. Paradoksy życia” to powieść dla osób szukających lektury niebędącej tylko rozrywką. Czytelnicy lubiący powieści ezoteryczne, dotyczące rozwoju osobistego i poruszające wątki związane z naturą powinni być zadowoleni z sięgnięcia po tę niezwykłą książkę. Przygody Ewy oraz jej towarzyszy to nie jest błaha historia, to opowieść z niejednym mądrym przesłaniem. Uważny odbiorca znajdzie w niej prawdy dotyczące przyjaźni, wiary w siebie i swoje ideały. Oraz w to, że może podążać swoją ścieżką jak Ewa Pustelnik, czasami nawet wbrew i na przekór innym.
(z recenzji)

Historia w dużej mierze oparta na faktach, gdzie autentyczne zdarzenia, dotykając niewielkiej garstki osób, przewracają ich świat do góry nogami.
Opowieść o prawdziwej, często brutalnej rzeczywistości, która bezszelestnie przeplata się z magią życia, o pokładach siły i odwagi skrywanych gdzieś głęboko w czeluściach naszego Ja, o dynamicznej energii między dobrem a złem, o pięknym kręgu, jaki zatacza nasze życie, i o procesie, który my jako ludzie musimy odbyć w celu osiągnięcia wewnętrznej harmonii i prawdziwego szczęścia.
Książka ta jest próbą nakłonienia ludzi do patrzenia na życie przez pryzmat szklanki do połowy pełnej, nie do połowy pustej. Jest ona ukłonem w stronę bardziej pozytywnego spoglądania na życie i hołdem dla drobnych, wydawałoby się czasami błahych, cząsteczek, z których składa się nasza codzienność.
Nie zważając na to, czy wieje nam wiatr w żagle, czy rzucono nam kłody pod nogi... każdy dzień powinien być dla nas maleńkim cudem, to właśnie z tych maleńkich cudów uskładane jest całe nasze życie…

Autorka, urodzona pod Opolem w 1981 r., od ponad dwudziestu lat przebywa za granicą, najpierw mieszkała m.in. w Stanach Zjednoczonych i we Włoszech, a obecnie osiedliła się w Wielkiej Brytanii, gdzie wraz z rodziną zadomowiła się w małej miejscowości nad jeziorami otoczonymi lasem w pięknym i malowniczym hrabstwie Kent.
Jej pasje i zamiłowania spowodowały, że oddała się najpierw studiowaniu filologii polskiej, potem malowaniu obrazów i projektowaniu wnętrz, aż w końcu licznym podróżom po świecie.
Na co dzień zawodowo zajmuje się zarządzaniem w Londynie, ale to właśnie podróże i pisanie, jak twierdzi, rzeźbią jej charakter najpiękniej i sprawiają, że na zabój zakochana jest w życiu.

"Historia Róży" to opowieść o dziewczynie o imieniu Róża, która zaginęła dawno temu. Po wielu latach kobietę odnajduje Basia, jej bratanica. Róża zakochuje się w Marianie, mężczyźnie, który niegdyś w niej się podkochiwał. Kobieta cały czas dąży do tego,
by odkryć rodzinne tajemnice.
Czy uda jej się poznać sekrety, jakie kryje przeszłość?
Czy zostanie żoną Mariana?
Jak zakończy się ta historia?

Paulina Przybyłowska – debiutująca pisarka, żona, mama dwójki dzieci. W wolnym czasie lubi czytać książki przy filiżance kawy. Uwielbia podróże i seriale. Jej ulubiony cytat: „Czytanie książek to najpiękniejsza zabawa, jaką sobie ludzkość wymyśliła” - Wisława Szymborska.

Nieugięci twardziele też mają swoje słabości, które czasem wiele ich kosztują, w tym nawet życie własne… lub innych.
Do agencji wywiadowczej w ogarniętej przemianami lat dziewięćdziesiątych Polsce trafia na przeszkolenie była policjantka pionu kryminalnego z południa kraju i zajmuje miejsce agentki, która rok wcześniej zginęła w tragicznych okolicznościach. Kobieta planowana jest na oficera na etacie zewnętrznym o zakresie działania szpiegowskiego za wschodnią granicą. Niespodziewane zainteresowanie szefa agencji jej osobliwą postacią ściąga na nią śmiertelne niebezpieczeństwo.

IWE HULKON – autor związany ze służbami w czasie transformacji ustrojowej w Polsce. Powieść "Informatyk – klik kłamstwa, klik grozy", która opisuje sensacyjne wydarzenia dotyczące wewnętrznych działań służb mundurowych, zaplanowana została w dwóch częściach: "I – Gabriela" oraz "II – Konrad" (w przygotowaniu) i jest debiutem autora.

Cisza, która zapraszała o tej porze do jej pokoju, nie wróżyła nic dobrego. Uchyliłam delikatnie drzwi i zobaczyłam biały puch, który był już niemal wszędzie, wirował spokojnie na tle okna, za którym budził się niespokojnie dzień, i nic sobie z tego nie robiąc, osiadał na niej, na meblach, na podłodze. A ona siedziała na krześle jak na tronie dokładnie pośrodku wielkiego pokoju i rozsiewała ten puch, rwąc gazę na drobniutkie kawałki i chichrając się, zdmuchiwała je radośnie ze swych dłoni.
Zdaniem pierwszej osoby, która przeczytała rękopis, jest to opowieść o międzyludzkim miłowaniu, szczególnie w momentach ostatecznych pożegnań, oraz przede wszystkim o tym, by niezmiennie czuć i zawsze pamiętać.

Młoda dziewczyna Ilona trafia do swojego wymarzonego świata. Bogactwo, piękne stroje, biżuteria, bankiety, bale i świat biznesu. Biznesu, którego do końca nie jest świadoma na początku swej drogi. Przechodzi szkolenie w kwestii samoobrony, szyku, uwodzenia oraz nieokazywania emocji w chwilach zagrożenia. Wspaniałe życie, które wiedzie, oraz bycie za każdym razem gwiazdą wieczoru szybko stają się rutyną i wchodzą w zakres jej obowiązków.
Miłość i prawdziwe pożądanie jednak czają się bardzo blisko i szybko dają o sobie znać. Czy wtedy także uda jej się opanować emocje? Czy to jest zrządzenie losu, czy też zostało to ukartowane? Poświęca wszystko dla ukochanego mężczyzny. Ich duet jest doskonały, ale czy świat im pozwoli działać, czy zgodzą się na to otaczający ich ludzie, jakie znaczenie będzie miała sytuacja, w której się znaleźli? Jedno jest pewne – Selim zrobi wszystko dla ukochanej kobiety, a ona dla niego poświęci nawet kilka lat tęsknoty i swoją rodzinę.

Ilona Jakelevičius  - szalona dusza. Osoba, która ucieleśnia w sobie tak niezgodne charaktery jak mało kto. Potrafi dostosować się do zaistniałej sytuacji w ciągu chwili. Wtapia się w tło i zarazem staje się klejnotem, który podziwiają wszyscy. Zmienia zachowanie i jest w tym lepsza od ludzi, którzy ją tego uczyli. Uwielbia wspaniale wyglądać nawet w wersji „na luzaka”, lubi wszelkiego rodzaju zwierzaki, ale najbardziej w życiu kocha swoje dzieci oraz męża i mamę. Odbiera telefon o każdej porze dnia i nocy – dzięki temu jeszcze kilka osób żyje. Zdecydowała się zacząć pisać, opierając się na własnych doświadczeniach. Wejdźcie w tę książkę i w świat, który stworzyła autorka, razem z nią i bądźcie obok niej w każdej opisanej sytuacji. Warto!

W "Już blisko Ciebie. Spowiedź Dominiki" autorka zabiera czytelników w poruszającą podróż przez życie głównej bohaterki, która stawia czoła swoim najgłębszym lękom i emocjom w gabinecie psychoterapeutycznym. Książka zaczyna się od wizyty Dominiki u psychoterapeutki Agnieszki, w którym odkrywa ona przed nią swoje najbardziej intymne przeżycia i bolesne wspomnienia z przeszłości.
Dominika, kobieta w średnim wieku, zmagająca się z rakiem i trudnymi relacjami rodzinnymi, otwiera przed czytelnikiem swoje serce. Opowiada o dzieciństwie pełnym przemocy i zaniedbania, a także o późniejszych latach, gdy próbowała znaleźć swoje miejsce w świecie i zbudować życie z partnerką i dzieckiem.
Książka, pełna emocji i introspekcji, pokazuje siłę ludzkiego ducha, walkę z wewnętrznymi demonami oraz nieustanne dążenie do odnalezienia miłości i zrozumienia. Dominika pragnie jedynie być wysłuchana i nieoceniana, co sprawia, że jej historia jest niezwykle autentyczna i poruszająca.
***
Drogi Czytelniku!
Dumnie przedstawiam Ci piękną, poruszającą serca opowieść, która tworzona była w czasie mojego wielkiego upadku o nazwie depresja. O losie, jakże bywasz przewrotny...
To właśnie ten Wielki Upadek był też moim Wielkim Powstaniem. To dzięki niemu ruszyłam w świat fantazji, by uciec od tych myśli, które próbowały mnie zniszczyć. To, co powstało, powiem z przekonaniem, jest PIĘKNE. Pisałam to w czasie, kiedy moje uczucia miotały się, igrały ze mną w każdej sekundzie. Wiele wylanych łez, zwątpień, ale to właśnie ta praca podnosiła mnie coraz wyżej i wyżej. Każdy tworzony wątek nosił w sobie moje emocje, które dzięki niemu mogłam wyładować. Nie jest to moja życiowa historia, ale każde zmaganie bohaterki ma w sobie część mnie, moją wędrówkę z przeciwnościami losu, których każdy z nas doświadcza. Wszystko w tej książce jest z życia wzięte. To nie jest wyimaginowany świat. To bez wątpienia buty nas wszystkich, które niekiedy bardzo uwierają, a jednocześnie pozwalają iść naprzód. Mnie pomogły, bo to dzięki tym niekiedy destrukcyjnym, ale dumnie przebytym krokom doszłam tak daleko. Ta książka to pierwsza z czterech części opisujących życie bohaterów, wierzę, że pokochacie ich tak jak ja. Każda część przedstawi wam inny obraz głównej bohaterki, co uważam za najbardziej interesujące. Pokochacie ją i znienawidzicie, jednak po poznaniu całej jej historii opisanej w czterech książkach będziecie mogli wyrazić własną opinię. Dziękuję za poświęcony czas!
Z wyrazami szacunku
Maria Nafees z d. Purgał

Maria Beata Lidia Patlewicz - urodziła się w 1938 roku w Brzostowie (woj. wielkopolskie).
W 1962 roku ukończyła studia na Wydziale Rolniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Karierę zawodową zaczęła w Ośrodku Doradztwa Rolniczego w Poświętnem (woj. mazowieckie). W 1976 roku uzyskała stopień doktora nauk rolniczych na Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Od 1983 roku kierowała Pracownią Szkolenia i Doskonalenia Kadr w Instytucie Hodowli i Aklimatyzacji Roślin w Radzikowie koło Warszawy. Tam też zakończyła karierę zawodową w 1998 roku.
Maria Beata Patlewicz przez całe życie pasjonowała się literaturą i historią. Jako poetka w swoich wierszach kultywowała miłość do ziemi i przyrody, a jako autorka artykułów i opracowań naukowych propagowała postęp w rolnictwie. Została nagrodzona wieloma odznakami za wdrażanie nauki i postępu w gospodarstwach rolnych.
Maria Beata Patlewicz zmarła 7 marca 2022 roku po długiej i ciężkiej chorobie.
Powieść „Kolorowy smak życia”, której akcja rozgrywa się w Jędrzychowicach, to świetnie uchwycony obraz wsi i jej mieszkańców na Ziemiach Odzyskanych tuż po II wojnie światowej.
Jedną z centralnych postaci jest Szymon Pielmowicz, którego autorka obdarzyła najważniejszymi cechami: szlachetnością i pracowitością.
Maria Beata Patlewicz z ogromnym talentem narratorskim uchwyciła rozterki życiowe młodych bohaterów. Jej wnikliwe opisy losów rodziny Pielmowiczów podnoszą walory tej książki, którą czyta się z niesłabnącym zainteresowaniem.