Literatura obyczajowa

Historia w dużej mierze oparta na faktach, gdzie autentyczne zdarzenia, dotykając niewielkiej garstki osób, przewracają ich świat do góry nogami.
Opowieść o prawdziwej, często brutalnej rzeczywistości, która bezszelestnie przeplata się z magią życia, o pokładach siły i odwagi skrywanych gdzieś głęboko w czeluściach naszego Ja, o dynamicznej energii między dobrem a złem, o pięknym kręgu, jaki zatacza nasze życie, i o procesie, który my jako ludzie musimy odbyć w celu osiągnięcia wewnętrznej harmonii i prawdziwego szczęścia.
Książka ta jest próbą nakłonienia ludzi do patrzenia na życie przez pryzmat szklanki do połowy pełnej, nie do połowy pustej. Jest ona ukłonem w stronę bardziej pozytywnego spoglądania na życie i hołdem dla drobnych, wydawałoby się czasami błahych, cząsteczek, z których składa się nasza codzienność.
Nie zważając na to, czy wieje nam wiatr w żagle, czy rzucono nam kłody pod nogi... każdy dzień powinien być dla nas maleńkim cudem, to właśnie z tych maleńkich cudów uskładane jest całe nasze życie…

Autorka, urodzona pod Opolem w 1981 r., od ponad dwudziestu lat przebywa za granicą, najpierw mieszkała m.in. w Stanach Zjednoczonych i we Włoszech, a obecnie osiedliła się w Wielkiej Brytanii, gdzie wraz z rodziną zadomowiła się w małej miejscowości nad jeziorami otoczonymi lasem w pięknym i malowniczym hrabstwie Kent.
Jej pasje i zamiłowania spowodowały, że oddała się najpierw studiowaniu filologii polskiej, potem malowaniu obrazów i projektowaniu wnętrz, aż w końcu licznym podróżom po świecie.
Na co dzień zawodowo zajmuje się zarządzaniem w Londynie, ale to właśnie podróże i pisanie, jak twierdzi, rzeźbią jej charakter najpiękniej i sprawiają, że na zabój zakochana jest w życiu.

Marząca o stabilizacji Mia poznaje mężczyznę swoich marzeń. Przystojny, bogaty i opiekuńczy Brandon wydaje się tym, kogo całe życie szukała.
Okazuje się jednak, że ten „szczęśliwy koniec” to dopiero początek historii.
Walcząc o miłość, kobieta odbywa epicką podróż – przez kluby Barcelony, klasztorny burdel w Los Angeles, aż po zwodniczy blichtr Dubaju. Poznaje galerię barwnych postaci, które odmienią jej życie na zawsze. Tracąc wszystko, zdobywa jedynie śmiertelnych wrogów i naraża życie swoich bliskich. Wydarzenia nieuchronnie prowadzą do tragicznego finału na pustyni, gdzie bohaterka uświadamia sobie, jak niszcząca jest siła ślepej namiętności.
Inspirowana prawdziwą historią, pełna akcji, seksu i czarnego humoru opowieść, która pochłonie i nie pozwoli o sobie zapomnieć.

"Sześć cel umieszczono po jednej stronie pomieszczenia, w półkolu. Były otwarte. Światło w celach miało lekko błękitny odcień. Zapewne Harry stwierdził, że to kolor niewinności. Na ścianie, obok każdego z wejść, umieszczony był panel z przyciskami, a nad wejściem przytwierdzone były duże ekrany. Panele służą zapewne wpisywaniu ofert za dziewczyny, a kwoty wyświetlają się na ekranach. Teraz na wszystkich jaśniał napis: MIŁUJMY SŁUŻĄCE PANU. Harry potrafił stworzyć w swoim burdelu prawdziwie niebiański klimat."

Ta niesamowita książka oparta jest na prawdziwej historii miłości, której przebieg był niezwykle destrukcyjny. Autor zdecydował się jednak zmienić imiona, miejsca i inne szczegóły, aby zachować prywatność osób, których życie stało się inspiracją dla tej powieści. Wszelkie podobieństwa do rzeczywistych osób, miejsc lub sytuacji są przypadkowe i nie mają na celu przedstawiania rzeczywistości. W ten sposób autor szanuje prywatność i dobro osób zaangażowanych w tę historię, jednocześnie przekazując czytelnikom poruszającą opowieść.

Dom, praca i rodzina, wszystko na pozór idealne. Eliza pielęgnuje w sercu ułudę cudownego życia. Gdy wszystko niemal jednocześnie wali jej się w gruzy, podejmuje walkę o nowe. Staje przed wyzwaniami, które w jej odczuciu wydawały się nieosiągalne. Walczy nie tylko o siebie i córkę – o ich wspólną przyszłość – ale też o marzenia. Tymczasem przed nią piętrzą się trudności, które wymuszają podjęcie odważnych decyzji. Czy na nowo potrafi zaufać? Czy znajdzie miłość? Czy zdobędzie odwagę, by sięgnąć po to, co jest w zasięgu nowych możliwości? Wystarczy jedno spotkanie, by jej życie nabrało innego kierunku…

Elżbieta Włusek urodziła się w 1985 roku w Lubinie i nadal tam mieszka. W wyniku indywidualnego toku nauczania ukończyła szkołę średnią. Odkąd pamięta, interesowała się literaturą, a książki zawsze były częścią jej życia. Nieśmiałość i brak wiary we własne siły nie pozwalały jej wyjść poza krąg twórczości innych autorów. Miłość do słowa pisanego i zachęty bliskich przerodziły się jednak z czasem w chęć stworzenia czegoś własnego i nie tylko do szuflady, jak to miało miejsce latami. Tak powstał „Nowy początek” –  jej debiut literacki. Inspiracją do napisania tej powieści były wakacje we Włoszech. Jej życie wypełnia rodzina i przyjaciele, bez wsparcia których nie wyobraża sobie życia. Jest wielką miłośniczką zwierząt. Osobą pozytywnie nastawioną do ludzi i do ich historii.

Zbigniew Antoni Kędzierski mieszka w Szczecinie, gdzie ukończył studia w Wyższej Szkole Morskiej. Zarówno podczas wieloletniej pracy na wielorakich statkach pod różnymi banderami, na których pracował jako chief engineer, jak i podczas prywatnych podróży zwiedził niemal cały świat. Mieszkał też w Niemczech, Hiszpanii i Bułgarii, ale zawsze wracał do swojego Szczecina. Zna cztery języki obce: angielski, niemiecki, hiszpański i rosyjski.

"Opowiadania z kubryku" to zbiór historyjek inspirowanych przeżyciami autora. Tytułowy kubryk jest wieloosobowym pomieszczeniem mieszkalnym, w którym spotyka się załoga statku po zejściu z wachty. To tu marynarze dzielą się przeżyciami, snują opowieści i marzą o dalekich lądach czy pięknych kobietach. I do takiego właśnie kubryku zaprasza nas Autor swymi opowiadaniami. Wystarczy wczytać się w tekst i pozwolić działać wyobraźni, a wnet znajdziemy się na pełnym morzu muskani ciepłą bryzą…

"Opowiadania, facecje, anegdoty i jeden esej" to zbiór 24 tekstów bardzo zróżnicowanych tematycznie. Łączy je w zasadzie tylko to, że podane są prozą, a inspirowane przede wszystkim realem, choć nie tylko. Niektóre próby mają wydźwięk surrealistyczny, poprzetykane są fatalizmem i spirytualizmem, proponując tym samym gamę różnorodnych emocji, zadziwienia oraz wzruszeń.

Adam Paluch, ur. w 1943 r. na Podolu, emerytowany profesor antropologii kultury Uniwersytetu Wrocławskiego specjalizujący się w etnobotanice i medycynie niekonwencjonalnej. Pasjonuje się także zagadnieniami epistemologicznymi i metodologicznymi w naukach humanistycznych oraz diarystyką. Ma słabość do jazzu, havan, kotów i dobrej literatury. Ostatnio wydał "Dwie sagi galicyjskie" (2018).

Autor portretuje osoby, które miały wpływ na jego życie, opisuje relacje łączące go z nimi oraz sytuacje z nimi związane, często dramatyczne, jak śmierć syna, miłosne rozterki, stosunek do rodziców czy dylematy moralne. Prezentuje również zdarzenia, które miały decydujący wpływ na jego światopogląd. Wnioski z tego płynące są ponadczasowe, czasami odkrywcze, a przede wszystkim dające nadzieję.

„Ta historia nie jest emanacją wyników badań, przeprowadzonych rozmów, wykonanych testów. Nie znam nawet naukowych książek i publikacji opisujących istotę tej historii. Jest to obraz przedstawiony przez człowieka tkwiącego w tych wydarzeniach, gdzie uczucia są głównymi bohaterami. Zwykłość staje się tutaj niezwykłością. Czy świat jest zawsze wrogi dla porzuconych dzieci, czy może dla opiekunów decydujących się na ich przyjęcie pod swój dach? Czy połączenie światów dorosłych i dzieci genetycznie im obcych ma sens, bez szkód wyrządzonych sobie nawzajem?”
(fragment książki)

Czy autor odpowie na te i inne pytania?
Czy ból związany z przeżyciami pozwoli mu na obiektywną ocenę?
Czy w takiej sytuacji można w ogóle mówić o obiektywizmie?
Zostawmy to czytelnikowi, jego wrażliwości, empatii i założeniom – ale niech nie przysłonią realiów.

Dwaj panowie o imionach Ziuk i Staszek postanawiają wywołać wielką wojnę, aby wyrwać ojczyznę z łap zaborców. Chce im pomagać kompozytor Ignacy, który – jak na artystę przystało – pozostaje w mocno otwartym związku małżeńskim. Wkrótce okazuje się, że drugi z nich – o nazwisku Tarkowski – też nie jest święty, wiedzie życie playboya i prowadzi niezbyt legalne interesy w sercu Afryki, przez co ma konflikty z policją obyczajową wielu krajów. Czy i jak uda im się wyzwolić Polskę?

***

Z zapatrzenia wyrwał ich głos kapitana McCluskey.
– O, kogo widzę, toż to pani inspektor Natalie… Jak tak dalej pójdzie, wystrzela nam pani cały stan.
– Tak, bo tu jest duża przestępczość – odparła, wstając.
– W każdym razie muszę pani pogratulować. Pani konto wzbogaci się o dwadzieścia tysięcy dolarów.
– W jaki sposób? – spytał Vito, który takich pieniędzy też nigdy w życiu nie widział.

***

Będziesz przywódcą swojego kraju,
Pełnię swej władzy zdobędziesz w maju,
Nieszczęście, jakiego nikt nie przyśni,
Spotka twój dzielny naród we wrześniu.

– Kto to jest?! – Ziuk niemal krzyknął. – Wróżbitka?

***

– Ta Marysia to faktycznie brzytwa, porównywalna z moją Leną – przyznał Rasputin. – Jednak to jest tylko dziesięć modelek.

Miniony rok (2022) przejdzie do historii i zostanie zapamiętany przez potomnych nie ze względu na kolejny rok epidemii COVID-19, nie ze względu na światowy kryzys ekonomiczny i energetyczny, który być może ma dopiero swój początek, i w końcu nie ze względu na plagę wielohektarowych pożarów lasów i łąk oraz letnich upałów wysuszających koryta wielkich rzek.
Rok ten będzie wspominany przez potomnych, a także podręczniki do nauki historii, jako rok pełnoskalowej agresji Federacji Rosyjskiej, rządzonej przez Władimira Putina, na Ukrainę. Będzie to dla wszystkich Europejczyków rok największej wojny na ich kontynencie od zakończenia – 77 lat wcześniej – II wojny światowej. Będzie to rok wspominany jako czas, kiedy to miliony Europejczyków było zmuszonych przypomnieć sobie okropieństwa działań wojennych i widzieć ich skutki na własne oczy. Demony, które, jak mniemano, były już dawno uśpione, powstały na nowo z olbrzymią siłą.
Powstanie powieści miało na celu w przystępny i zabawny sposób wyszydzenie ideologii komunistycznej i nieco przejaskrawione ukazanie jej wad. Powieść ta ma formę pamiętnika spisywanego z dłuższej perspektywy czasowej, z narracją w pierwszej osobie. Fabułę powieści stanowią losy jej głównego bohatera Władimira Iwanowicza Wojakowa, które zostały nierozerwalnie połączone z losami Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich.

Poruszająca opowieść o życiu, miłości, rodzinie zakładanej z alkoholikiem i o konsekwencjach tej decyzji.
Bohaterka z trudem konfrontuje oczekiwania z rzeczywistością, powoli zdobywa mądrość potrzebną do zreformowania własnego życia.

Powieść ukazuje nie tylko okropności konfliktów zbrojnych od 1945 roku po wojnę w Ukrainie, lecz także czas spokoju, podróży po świecie, tropienia legend, nieraz bardzo ciekawych. W tych legendach również nie brakuje lokalnych wojen i wojenek. Bohater powieści nie uczestniczy w żadnej z nich, ale jest ich świadomy, dowiaduje się o nich z mediów, otaczają go, niepokoją, śnią mu się po nocach. Czuje ich zapach. Rozumie, że o sielski spokój bez rakiet, samolotów, czołgów trzeba ciągle walczyć. W przeciwnym razie pozostaje odwieczne pytanie, w jakim celu budować nowe, w jakim celu stawiać wszystko na jedną kartę? Takie jest motto tej książki.

"Zapukaj do moich drzwi" to wycinek z życia Anny i jej przyjaciółek. Kobiety przekroczyły czterdziestkę i jedyny rodzaj magii, jaki je spotkał na tym, wydaje się, zaczarowanym etapie, to bardziej świadome przeżywanie porażek i przechodzenie nad nimi do porządku dziennego. W drodze do osiągnięcia szczęścia czy w relacjach z płcią przeciwną kobiety popełniają umyślnie i nieumyślnie mnóstwo błędów, ale ich działania nacechowane są niewątpliwie tym specyficznym żeńskim pierwiastkiem. Losy Anny, Igi i Elizy to perypetie nie tylko kobiet, ale też historie ich partnerów oraz najbliższych. Nigdy bowiem nie jesteśmy pozostawieni sami sobie, gdyż otaczają nas ludzie i jesteśmy jednostkami społecznymi. Potrzebujemy innych do prawidłowego funkcjonowania i rozwoju emocjonalnego. A wszystko zależy od tego, kto zapuka do naszych drzwi…