Literatura obyczajowa

To nie jest książka o tym, jak osiągnąć sukces. To książka o tym, co się dzieje, kiedy już go masz — ale nie do końca wiesz, czy to naprawdę twoje życie.
To historia Aleksandry, która już po ukończeniu gimnazjum przeprowadziła się z rodzicami z Białegostoku do New Jersey, teraz ma trzydzieści lat i sporo szalonych doświadczeń na koncie. Nowy Jork, związki, kariera, piękne rzeczy, wielkie miasta...
...a jednak coś w niej zaczyna szeptać: „Wracaj”.
Do siebie. Do tego, co znane, ciepłe, zwyczajne. Ale własne. To opowieść o intuicji, zmianie, o Białymstoku pachnącym wspomnieniami i o decyzjach, które podejmuje się nie rozumem, a sercem. 

Julita Julietta Gul – ekonomistka z wykształcenia, trenerka social mediów z zawodu, z pasji masażystka twarzy i trenerka aerial jogi. Wrażliwa, empatyczna i oddana temu, co kocha. Jej pisanie to odbicie kobiecej siły, delikatności i autentyczności. Inspiracje czerpie z własnych emocji, rozmów z ludźmi, obserwacji mediów i kultur.
Znana jako twórczyni pierwszego polskiego podcastu o social mediach – Instaszkoła by Juliette. Ekspertka influencer marketingu, twórczyni albumu muzycznego opartego na AI, Snapchat strategist. 
To jej debiut literacki, choć wcześniej publikowała już artykuły modowe i o mediach społecznościowych w prasie i internecie. 
Swojego pierwszego bloga prowadziła, mając zaledwie 11 lat. 

Antoni Dorogusz-Doroszkiewicz - rocznik 1950. Kresowiak. Autor powieści „Niezawiniony los. Działo się na Kresach w latach wojny”, a także bajek dla dzieci: „5 bajek na dobranoc” oraz „Królestwo za Margerytkę”.

Proponuję czytelnikom podróż w przeszłość – do czasów, gdy podczas II wojny światowej wschodnie rubieże Polski znalazły się pod sowiecką okupacją, która „zadomowiła się” tam i po wojnie. Sięgając do wspomnień świadków, spoglądam na ten okres z perspektywy codziennego życia ludzi, którzy znaleźli się w sytuacji dla nich zupełnie nowej, przekraczającej wszystkie, nawet najczarniejsze przewidywania. Nie ma tu wielkiej polityki, są za to małe sprawy dnia codziennego, który uległ zasadniczemu przeoraniu.

Zbigniew Antoni Kędzierski mieszka w Szczecinie, gdzie ukończył studia w Wyższej Szkole Morskiej. Zarówno podczas wieloletniej pracy na wielorakich statkach pod różnymi banderami, na których pracował jako chief engineer, jak i podczas prywatnych podróży zwiedził niemal cały świat. Mieszkał też w Niemczech, Hiszpanii i Bułgarii, ale zawsze wracał do swojego Szczecina. Zna cztery języki obce: angielski, niemiecki, hiszpański i rosyjski.

"Opowiadania z kubryku" to zbiór historyjek inspirowanych przeżyciami autora. Tytułowy kubryk jest wieloosobowym pomieszczeniem mieszkalnym, w którym spotyka się załoga statku po zejściu z wachty. To tu marynarze dzielą się przeżyciami, snują opowieści i marzą o dalekich lądach czy pięknych kobietach. I do takiego właśnie kubryku zaprasza nas Autor swymi opowiadaniami. Wystarczy wczytać się w tekst i pozwolić działać wyobraźni, a wnet znajdziemy się na pełnym morzu muskani ciepłą bryzą…

"Opowiadania, facecje, anegdoty i jeden esej" to zbiór 24 tekstów bardzo zróżnicowanych tematycznie. Łączy je w zasadzie tylko to, że podane są prozą, a inspirowane przede wszystkim realem, choć nie tylko. Niektóre próby mają wydźwięk surrealistyczny, poprzetykane są fatalizmem i spirytualizmem, proponując tym samym gamę różnorodnych emocji, zadziwienia oraz wzruszeń.

Adam Paluch, ur. w 1943 r. na Podolu, emerytowany profesor antropologii kultury Uniwersytetu Wrocławskiego specjalizujący się w etnobotanice i medycynie niekonwencjonalnej. Pasjonuje się także zagadnieniami epistemologicznymi i metodologicznymi w naukach humanistycznych oraz diarystyką. Ma słabość do jazzu, havan, kotów i dobrej literatury. Ostatnio wydał "Dwie sagi galicyjskie" (2018).

Anna przyrzekła sobie i dzieciom, że wszyscy wrócą po wojnie do ojczyzny. Czy zdoła dotrzymać słowa? Czy mimo głodu, zabójczych warunków, takich jak mrozy poniżej –40 stopni, chorób, które dziesiątkowały zesłańców, czy katorżniczej pracy zdołają przetrwać? Czy będą mieli do czego wracać?

***

Grażyna Bułacińska-Drapik – pochodzi ze Stargardu, ukończyła pedagogikę wczesnoszkolną, jest nauczycielką, obecnie pracuje w szkole polonijnej w Belgii, gdzie uczy języka polskiego. Swój czas dzieli między Belgię, w której mieszka od 13 lat, a Polskę.

Opowiem wam o prawdziwej miłości, która z huśtawką miała związek i od huśtawki się zaczęła. A było to tak…
W pewne ciepłe sierpniowe popołudnie zadzwonił telefon, Mirek odebrał i usłyszał pytanie o huśtawkę. Rozmowa była przyjemnością dla obu stron. Po czym po kilku dniach do domu Mirka zawitała brunetka z dziećmi. Rodzinka go nie tylko oczarowała, ale i zainspirowała.
W efekcie tego spotkania dzieci dostały huśtawkę, która stała się zabawą dla wszystkich, a Mirek nadzieję na lepsze jutro.
I się zaczęło… Znajomość zaczęła kwitnąć, Mirek bardzo się starał, by pokazać się z jak najlepszej strony. Spotykał się z brunetką, pokochali się i zaczęli snuć plany na przyszłość. Przed nimi cudowne wieczory, wyjazdy, imprezy, ambitne plany…

Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się, czy i jak warto żyć, jeśli twoje myśli lawirowały między pytaniami po co, dlaczego, to wiedz, że nie jesteś w tym osamotniony. Posiadam na tarasie ławkę, która nie była w planach podczas budowy. Nazywam ją „ławeczką żula”. Została zrobiona z tego, co pozostało po wykonaniu prac, można by rzec – z odpadów. A jednak to ona stała się moim miejscem na ziemi, gdziekolwiek bym nie wybył w świat, to za tą ławką tęsknię. W chaosie życia bywa, że czasem przytrafia nam się coś, czego nie planowaliśmy, a potem okazuje się, że nie potrafimy bez tego funkcjonować. Tak też było z pisaniem książek i już zapewne tak zostanie. Skoro czytasz ten tekst, to może warto zajrzeć, przeczytać wnętrze? Może odpowie na kilka błądzących w myślach, szukających wyjścia pytań? Może zada kolejne? Może wzmocni, przekona i pomoże w tym, by żyć, by o życie walczyć i pomagać mu, a przede wszystkim przetrwać? Jeśli nie sobie, to może innym, którzy tego potrzebują. Śmierć jest nieunikniona, wszystko się nią kończy, dlatego warto starać się dostrzec radość z życia. Zapraszam do czytania w twoim miejscu na ziemi o śmierci, o życiu. 

Rafał Warzecha

Ta praca bardzo mnie zmieniła. Pomysł na jednorazowy wyjazd przekształcił się w wieloletnią podróż z powrotami do Polski, a jakże… Nawet kiedy już miałam dość, wracałam. Decydującym argumentem wcale nie były pieniądze. Spotkałam po drodze wiele niezwykłych osób. Całe spektrum osobowości i sytuacji, które spowodowały, że zdecydowałam się na ten krok. Będzie słodko-gorzko, jak to w życiu, ale zawsze zgodnie z prawdą. Paradoksalnie te najtrudniejsze doświadczenia okazały się bezcenne, bo dzięki nim nauczyłam się pokonywać kolejne wyzwania.
Fragment wstępu

Potrafisz interesująco opisywać, a także przekazywać swoje odczucia. To jest fascynujące, masz lekkie pióro... - Aneta Bandys
Bardzo ciekawie opisujesz swoje sztele, z dużą perspektywą. Czekam na ciąg dalszy. Pozdrawiam serdecznie. Cieszę się, że wśród nas są tak interesujące osoby. - Ewa Jarosz
Wspomnienia, wspomnienia, jak one dodają uroku życiu. - Ewa Gemza
Przeczytałam jednym tchem... Pozdrawiam serdecznie - Jolanta Tarara
Jak zawsze interesująco. Dzięki - Aneta Bandys
Dziękuję za miłą lekturę. Można porównać ze swoimi doświadczeniami…- Mariola Zamorska
Przeczytałam jednym tchem. Fajnie obrazowo opisane. Brawo, no i pozdrawiam - Barbara Cz
Ależ Ty miałaś przygody. Jak w filmie. - Ewa Jarosz
Uwielbiam czytać twoje opowieści, są cudowne. - Angelika Andzia

Autor portretuje osoby, które miały wpływ na jego życie, opisuje relacje łączące go z nimi oraz sytuacje z nimi związane, często dramatyczne, jak śmierć syna, miłosne rozterki, stosunek do rodziców czy dylematy moralne. Prezentuje również zdarzenia, które miały decydujący wpływ na jego światopogląd. Wnioski z tego płynące są ponadczasowe, czasami odkrywcze, a przede wszystkim dające nadzieję.

Najnowsza książka Waldemara Wnuka "Przesłanie Indii", którą w tym roku oddaje w ręce czytelników, to paralelny romans o kosmologicznym wymiarze. Jest to refleksja nad sytuacją egzystencjalną ludzi z Europy Wschodniej, uwikłanych w niezwykle skomplikowaną rzeczywistość XXI wieku. Mówi o „niebezpiecznych związkach” osób pochodzących z Rosji, Ukrainy i z Polski w kontekście wojny domowej na Rusi. Jest to próba znalezienia jakiejś odskoczni dla samoidentyfikacji ludzi, którzy wybrali emigrację, kierując się – by posłużyć się słowami Konstytucji Stanów Zjednoczonych – „dążeniem do szczęścia” (purches to happiness).
Czy Indie ze swoją antyczną i głęboką kulturą mogą pomoc im w znalezieniu alternatywy w poszukiwaniu wartości dla pogrążonej w wojnie rzeczywistości Europy Wschodniej? Odpowiedź na to pytanie autor pozostawia czytelnikowi, zachęcając tylko do refleksji nad sytuacją egzystencjalną współczesnego człowieka Słowiańszczyzny.

Waldemar Wnuk - poeta, prozaik. Urodzony w Polsce, w Tarnobrzegu, a piszący głównie na emigracji w brytyjskim Birmingham.
Autor książek wydanych w Polsce przez Poligraf ("Księga drugiej młodości") oraz przez Manufakturę Słów ("Kaszalot" i "Juliet"). W języku angielskim piszący dla amerykańskiego AuthorHouse ("Athenais", "Dhayana and Anyonyasaraya", "Notalp Hyperanthropos", "The flowers in the morning", "Obsession"). Inspiracje czerpie z własnego biosu, z literatury światowej, z ikon kultury powszechnej oraz z podróży. W poezji zainspirowany utworami E.E. Cummingsa i Edwarda Stachury. Swą prozę chciałby porównywać do twórczości Marka
Hłaski czy Ernesta Hemingwaya.

Miłość i nadzieja nigdy nas nie opuszczą, jeśli Ty będziesz naprawdę tego chciał.

Anna, nauczycielka plastyki pochodząca z Roztocza, po rozwodzie przenosi się do Warszawy i podejmuje pracę w agencji reklamowej, gdzie poznaje Tomasza. Wspólne wyjazdy w malownicze okolice Roztocza, gdzie chodzą boso po plażach zalewów, tańczą i śpiewają, zbliżają ich do siebie. Tak rodzi miłość. Niespodziewanie Anna wyjeżdża na staż do Paryża, choć targają nią obawy. Tomasz ma ją odwiedzić, ale nie dociera na miejsce. Jakie będą ich dalsze losy? Co zrobi Anna? Czy to miłość tragiczna? Czy możliwe są spotkania w kolejnych wcieleniach? 
"Roztoczańska miłość" to opowieść o Annie i Tomaszu. O miłości do naszych pięknych stron: Roztocza i Karkonoszy – krain zapomnianych. O odnajdowaniu przyjaciół i skrytej dawnej miłości. Czytelniku! Masz 20–30 lat czy 50–60 lat? Rzuć wszystko, aby znowu popływać kajakiem, pić wodę z leśnego źródełka i pogalopować na koniu. Powieść podpowiada i daje taką nadzieję na piękne życie bez względu na wiek, ale trzeba wyjść ze skorupy bezsilności i zacząć patrzeć na życie inaczej. 

Jan Artymowicz (66 lat). Mieszka w Lubaczowie, ale pochodzi z pięknego Horyńca-Zdroju. W ponad 40-letniej pracy jako księgowy znalazł czas na romantyzm i pisał wiersze. Ma wiele zainteresowań. Lubi fotografować, czytać książki, oglądać filmy, gotować, podróżować oraz zajmuje się genealogią. Uwielbia Roztocze, Bieszczady i Karkonosze. Uczy najmłodszych grać w warcaby, a jego podopieczni zdobywają medale mistrzostw Polski, Europy i świata. Tej wolontariackiej pasji poświęcił 40 lat. Planował założyć kabaret i pisać skecze, ale, jak sam żartobliwie powiedział, będzie to już w następnym wcieleniu.
"Roztoczańska miłość" to powieść debiutancka.

"Ryzykant i bezwzględna pogoń za złotem" to kontynuacja losów Stanisława, polskiego inżyniera górnika, który z powodzeniem prowadzi międzynarodowe przedsięwzięcia. Stan przebił się na szczyt światowego biznesu kamieni szlachetnych i wprowadził swoje przedsiębiorstwo na londyńską giełdę. W poszukiwaniu nowych wyzwań wyrusza wydobywać złoto na terenie byłego Związku Sowieckiego. Nie jest to jednak łatwe zadanie, gdyż pierwsza akcja kończy się spektakularną klęską. Czy bohater odzyska poniesione straty? Czy odnajdzie właściwą drogę w nieznanym i nieprzyjaznym środowisku?
Tutaj współzawodnicy walczą bez litości i bez żadnych zasad. Zwycięzca bierze wszystko, natomiast przegrany rzadko powraca do gry. Czy Stanowi uda się sprostać takim wyzwaniom?

Andrzej Śliwa, geolog, który przedstawione środowisko zna doskonale. Przez kilkadziesiąt lat zajmował się poszukiwaniem i eksploatacją złóż minerałów – głównie złota. Pracował na kilku kontynentach, pełnił  tam różne funkcje od geologa terenowego do dyrektora kopalni. Był też członkiem rad nadzorczych przedsiębiorstw górniczych. Obserwacjami i doświadczeniami dzieli się w swoich książkach. Akcja powieści toczy się na terenie byłego Związku Sowieckiego wkrótce po jego upadku. Autor przepracował w tym rejonie blisko dziesięć lat.

„Ta historia nie jest emanacją wyników badań, przeprowadzonych rozmów, wykonanych testów. Nie znam nawet naukowych książek i publikacji opisujących istotę tej historii. Jest to obraz przedstawiony przez człowieka tkwiącego w tych wydarzeniach, gdzie uczucia są głównymi bohaterami. Zwykłość staje się tutaj niezwykłością. Czy świat jest zawsze wrogi dla porzuconych dzieci, czy może dla opiekunów decydujących się na ich przyjęcie pod swój dach? Czy połączenie światów dorosłych i dzieci genetycznie im obcych ma sens, bez szkód wyrządzonych sobie nawzajem?”
(fragment książki)

Czy autor odpowie na te i inne pytania?
Czy ból związany z przeżyciami pozwoli mu na obiektywną ocenę?
Czy w takiej sytuacji można w ogóle mówić o obiektywizmie?
Zostawmy to czytelnikowi, jego wrażliwości, empatii i założeniom – ale niech nie przysłonią realiów.

Dwaj panowie o imionach Ziuk i Staszek postanawiają wywołać wielką wojnę, aby wyrwać ojczyznę z łap zaborców. Chce im pomagać kompozytor Ignacy, który – jak na artystę przystało – pozostaje w mocno otwartym związku małżeńskim. Wkrótce okazuje się, że drugi z nich – o nazwisku Tarkowski – też nie jest święty, wiedzie życie playboya i prowadzi niezbyt legalne interesy w sercu Afryki, przez co ma konflikty z policją obyczajową wielu krajów. Czy i jak uda im się wyzwolić Polskę?

***

Z zapatrzenia wyrwał ich głos kapitana McCluskey.
– O, kogo widzę, toż to pani inspektor Natalie… Jak tak dalej pójdzie, wystrzela nam pani cały stan.
– Tak, bo tu jest duża przestępczość – odparła, wstając.
– W każdym razie muszę pani pogratulować. Pani konto wzbogaci się o dwadzieścia tysięcy dolarów.
– W jaki sposób? – spytał Vito, który takich pieniędzy też nigdy w życiu nie widział.

***

Będziesz przywódcą swojego kraju,
Pełnię swej władzy zdobędziesz w maju,
Nieszczęście, jakiego nikt nie przyśni,
Spotka twój dzielny naród we wrześniu.

– Kto to jest?! – Ziuk niemal krzyknął. – Wróżbitka?

***

– Ta Marysia to faktycznie brzytwa, porównywalna z moją Leną – przyznał Rasputin. – Jednak to jest tylko dziesięć modelek.

Klara, tytułowa bohaterka książki "Świat Klary", wspólnie z rodziną wybrała życie na wsi, z dala od miejskiego zgiełku.  Wieś, w której zamieszkała, zaspokajała  jej potrzebę obcowania z pięknem, znajdowała się bowiem w malowniczej okolicy, w pobliżu lasu, który  ciągnął się wokół niewielkiego jeziora i  stawu. Na skraju wioski rozgościła się kapliczka z figurą Chrystusa Frasobliwego, przy której kobieta często się zatrzymywała, a pogrążając się  w modlitwie,  zaglądała w głąb swej duszy.   
Codzienne życie w gronie najbliższych – męża Franka  i dzieci, Kasi oraz Bartka, spotkania z przyjaciółmi, rozmowy z mieszkańcami wioski, spacery z ukochanym psem, obserwowanie ludzi i przyrody stanowią inspirację do twórczości poetyckiej, pięknych wierszy, których   autorką jest kobieta.
Pewnego dnia Klara i Franek postanawiają sprzedać  będące ich własnością mieszkanie, które znajduje się w pobliskim mieście. Wynikną z tego niemałe problemy, a Klara, z natury ufna i przyjaźnie nastawiona do otoczenia, ze zdziwieniem stwierdzi, że prosta transakcja pociągnie za sobą  zaskakujące wydarzenia, a ludzie w niej uczestniczący  okażą się nieprzewidywalni i nieuczciwi.
Do tej pory Wiesława Szubarga napisała kilka książek, a "Świat Klary" to kolejna powieść wydana przez Autorkę we współpracy z Wydawnictwem Poligraf.