Nowości

Niezwykła przyjaźń dwóch aktorek. Dojrzałych, mądrych, wrażliwych. W tle ich rodziny i osoby drugiego planu zmagające się nie tylko z codziennością, lecz także z niespodziewanymi wydarzeniami. Oczekiwanie na miłość, rozczarowanie, szczęście…
Są i mężczyźni… Jeden wspaniały z nieuzasadnioną niską samooceną, inny, który nosi w sobie cierń pamięci zdrady. Snob uważający, że wszystko może mieć za pieniądze. Nastolatek, który dzięki młodzieńczej miłości zakończy wojnę z matką. Bezdomny z wdziękiem i bezpańskim psem, obaj przygarnięci przez czułą kobietę.
Jest w tej powieści przyjaźń, miłość, potrzeba bliskości, ból. Ale jest też wielka siła kobieca, która po zadanym przez los ciosie każe się podnieść i iść dalej wyznaczoną drogą. I sięgnąć po zrealizowanie dawnego marzenia.

Wanda Majer-Pietraszak - aktorka, autorka powieści: "Czy pani jest żoną tego aktora…?!", "Kwitnący krzew tamaryszku", "Dom i dalekie ścieżki", "Cztery pory roku Heleny Horn", "Srebrny Widelec", "Pejzaż nocnych rozmów" oraz kilku tomików wierszy, słuchowisk radiowych i tekstów piosenek. Współautorka serialu TV "Siedlisko". Mieszka z mężem pod Warszawą.

"Seria Przyciąganie #4 Tajemnica" to świat nieprzyzwoitych i gorących fantazji z tajemnicą w tle!
Przeszłość ma wiele twarzy. Tę, którą pamiętamy. Tę, którą pragnęlibyśmy mieć. Tę, którą ktoś nam wmawia. I oczywiście tę, którą tworzy nasz umysł, z czasem zamazując istotne wskazówki. Jeden nieopatrzny krok może jednak wszystko zmienić i stać się elementem nowej układanki, który pozwoli rozwiązać tajemnicę. Coś, co do tej pory wydawało się nieistotne, staje się brakującym puzzlem w wielkiej intrydze o majątek Marcosa i życie Kate.
Ludzie Mroku śledzą każdy ich ruch. Nie przebierając w środkach, odkrywają ich bezpieczną kryjówkę i przeprowadzają atak, w wyniku którego Ayaz zostaje postrzelony. Czy przeżyje? Czy zdoła jeszcze pomóc w ucieczce Kate i Marcosowi? Czy Ann dostrzeże uczucie do Turka, zanim będzie za późno?
Kate odzyskuje pamięć i pragnie unieważnić kontrakt.
Czy wspólne przeżycia z Marcosem wpłyną na zmianę jej decyzji?
Czy pozna sekret, który przed nią ukrywał?
Czy zdoła przeprowadzić własny plan, zanim dopadnie ją Mrok?

Honorata Szlęzak (ur. 1996) – socjolog kultury, mediów i zmian społecznych; filmoznawca. Autorka tekstów, twórczyni niebanalnych ścieżek muzycznych. Od wczesnej młodości bacznie obserwuje rzeczywistość. Pasjonuje się człowiekiem i jego miejscem w społeczeństwie. Jest specjalistką w zakresie problematyki wykluczenia społecznego. "Skaza" jest debiutem literackim autorki.
Skaza jest w każdym z nas, niezależnie od wieku i płci… Siedzi w nas głęboko i daje o sobie znać w najmniej oczekiwanych momentach życia. Uwiera nas, dusi i nie pozwala normalnie funkcjonować.
"Skaza" to opowieść wielowymiarowa, której bohaterami są młodzi ludzie zagubieni i okaleczeni przez życie, poszukujący w codziennych kontaktach międzyludzkich odrobiny bliskości i zrozumienia. Postacie są ze sobą ściśle związane, przenikają się, a łączy je skaza. Egzystencja na tym świecie jest trudna.
Do życia potrzebujemy drugiego człowieka i tęsknimy za miłością. Ona jest gwarantem człowieczeństwa. Czy bohaterowie książki mają szansę na odnalezienie miłości?

Tomik "Guliwer" przedstawia świat walki z obsesją CZASU i PRZEMIJANIA – i właśnie te dwa słowa są podstawą do refleksji, choćby na przykładzie idei chrześcijańskich, które, bez względu na głoszone przekonania, są głęboko zakorzenione w naszej kulturze. Czytając prezentowane utwory, spójrzmy na nie jak na obrazy, które dostarczają nam odczuć nie zawsze pozytywnych. I jeśli przez dzień czy przez kilka chwil czytelnik pomyśli o jakimś utworze, zastanowi się nad własnymi doznaniami –
to mój cel będzie osiągnięty.
J. J. CH.

Adam Dzierżanowski, ur. w 1967 r.w Tomaszowie Mazowieckim. W 1995 r.
 ukończył Papieską Akademię Teologiczną w Krakowie. Obecnie mieszka  i pracuje w Łodzi.  
"Antosia, Amber, Ariel i ich przygody" to zbiór opowiadań tworzących jedną całość. Ukazuje perypetie z życia trzech kociąt i ich opiekuna. Łączą ich wspólne więzy przyjaźni i zdolność porozumiewania się za pomocą ludzkiej mowy. W każdym z epizodów przeżywają inne przygody, które kończą się dobrze i zawsze można wyciągnąć z nich jakiś morał.Książka bawi, uczy i wzrusza. Umacnia więź przyjaźni, uczy wspólnego życia, dzielenia się troskami i radościami dnia codziennego. Może być doskonałym rozwiązaniem dla rodziców i dzieci na spędzenie wspólnych wieczorów. Świetnie też nadaje się do wykorzystania podczas zajęć edukacyjnych i wychowawczych.

Moje opowiadania przedstawiają dzieciństwo na wsi, a później okres szkoły podstawowej, gdy tyle samo czasu spędzałem w mieszkaniu co na podwórku, tam mogłem sobie pozwolić (i pozwalałem) na „więcej wolności”. Potem liceum na Szwederowie w Bydgoszczy.
Rodzice mieszkali w jednopokojowym mieszkaniu. Po 1956 roku, w ramach odwilży nastąpiły zmiany, matka zajęła się krawiectwem, a nasz pokój przedzielono parawanem, z jednej strony mieszkanie, z drugiej sklep meblowy, oczywiście prywaciarski. Tym sposobem mieszkanie było bez okna, ale były z tego pieniądze na szkołę i studia. Było biednie, ale ja tego zupełnie nie czułem – z wyjątkami wszędzie było biednie (czuje się przez różnicę).
Rodzice żyli zgodnie, Jezusie, Maryjo, Józefie Święty, to fundament szczęśliwego dzieciństwa i młodości.
Myślę, że znacznie lepszą inwestycją niż pomnik na cmentarzu jest zapisanie, „jak było”, to taki pomnik ze słowa.
Sądzę, że moje wspomnienia są opisane z dowcipem. Czy występuję tu w roli klauna lub głupka? Trochę tak, dziecko z natury rzeczy mało co wie, to normalne. Ale jest też zupełnie inaczej, ile mojej fantazji, ile pomysłów?
Moje opowiadania bazują na „realu” i starałem się być uczciwy w opisie, ale niekiedy trzeba zdarzenia podrasować, by były smaczniejsze. Jak w kuchni, dodać przypraw, przecież nie je się na surowo.
Piszę o rodzicach, dużej trzypokoleniowej rodzinie, o sąsiadach, kolegach z podwórka, o żużlu, kościele i szkole.
Nie opierałem się na literackich wzorach. Gdybym miał wymienić mojego idola, byłby nim Michaił Zoszczenko – pisze o głupich ludziach, głupich sytuacjach, a ile w tym humoru, ile mądrości.
Żona mówi, że opowiadania jej się podobają, ale nie mają targetu (publiczności docelowej). Ona zawsze narzeka...

Jadwiga Rosochacka – jestem pielęgniarką i pedagogiem, ciągle zdobywam wiedzę i spełniam swoje marzenia. Moje wskazówki i porady pomogą Ci się realizować w życiu, spełniać marzenia i odbić do gwiazd. Musisz tylko rozpoznać swoje talenty, rozwinąć skrzydła i oglądać życie z lotu ptaka.

"Twoja droga do gwiazd" to wskazówki, jak znaleźć swoje miejsce na ziemi. Wszystko można zrobić, trzeba tylko chcieć. Trzeba sobie powiedzieć: WSZYSTKO MOGĘ!
I ruszyć do działania. Stawiać cele mierzalne i realne i je realizować krok po kroku. To Twoje życie i Ty je kreujesz. Wszystko zależy od Ciebie, jak będziesz chciał je przeżyć.

Piszę dla tych, którzy sięgają myślą poza horyzonty.
Pod pojęciem fotografia mieści się wiele: portret, krajobraz, ujęcie, fotografia uliczna, akt i dużo innych typów. Najważniejsze zaś, co łączy miłośników fotografii, to pasja oraz urządzenie zwane aparatem. Jest też jeszcze coś, to nasze oko, umysł, serce i właśnie dzięki nim powstaje dobra fotografia. To my nadajemy historię miejscom, charakter osobom, z którymi się spotykamy, to my, fotograficy uwieczniamy na zdjęciach tę historię, którą chcemy przekazać odbiorcy.
Bądź uważny, gdy trzymasz aparat w ręku, stań się obserwatorem tego, co cię otacza. Rób zdjęcia świadomie, a zapewne zachwycisz odbiorcę tym, co chcesz przekazać poprzez obraz.

"Rapsodia hormonów 2050" to zabawna powieść napisana przez dwójkę przyszłych małżonków, a potem dynamicznie ukończona przez żonę, która w powieści poszukuje odpowiedzi na pytania dotyczące ludzkiej egzystencji:
1. Dlaczego niektórzy mężczyźni nie chcą być kobietami, a nawet nie powinni, lecz jednak się nimi stają?
2. Co się dzieje, kiedy zabraknie testosteronu?
3. Czy lepiej być mężczyzną, czy kobietą? I kiedy?
4. Czy inwazja Wenusjan jest dobra dla rozwoju człowieka?
5. Czy niedźwiedzie polarne mają rację?
6. Czy nauczycielowi wolno przeżywać traumę szkolną, czy może dotyczy ona ludzi, którzy nie powinni zostać nauczycielami? Czy są to przypadki odosobnione w latach 50. XXI wieku, czy pospolite?
7. Kiedy ludzie przestaną być nauczycielami i czy kiedykolwiek?

"Uwarunkowania naszego życia" wskazują, jak wiele zachowań ludzkich, wydarzeń i podejmowanych decyzji wpływa na nasze życie, na kształtowanie się naszej świadomości, postrzeganie zachodzących zjawisk i na to, kim w efekcie się stajemy.
Zrzuty dwóch kaskad odczułem bardzo boleśnie, bo spowodowane były wydarzeniami wywołanymi przez bliskie osoby i falami zachodzących zmian historycznych. Za każdym razem znalazłem się w nowej rzeczywistości. Te wydarzenia kształtowały nasze osobowości niejako "ab ovo", a życie najczęściej jawiło się w najbardziej bolesnej postaci.
Przeszłości nie zdołam zmienić, chociaż każdego dnia usiłowałem to zrobić, ale przeszłość ukształtowała nam to, co przeżywamy obecnie.

Moje odczucia jako ojca i jednocześnie autora skłoniły mnie, bym wskazał czytelnikom, jaki wpływ na więzy rodzinne w konkretnym przypadku miał układ sił gospodarczo-politycznych. Wysiłki ojca, by tworzyć wymierne dobra, okazały się daremne, a zdolności syna w zakresie architektury zostały zaprzepaszczone przez „życzliwych” sąsiadów, do których syn uciekł, poprzez sprowadzenie go do wykwalifikowanego robotnika budowlanego i dostarczyciela środków utrzymania niemieckiej Frau. Wszyscy Polacy, którzy nie stali się Niemcami, tylko polskimi emigrantami, otrzymali jedynie syty posiłek, a dziś tęsknią za rodzinną polską atmosferą. Dostatek dnia codziennego nie zastąpi tego, co dziś wykazują Ukraińcy. Oprócz wartości materialnych istnieją też wartości duchowe i patriotyczne.
M. Majczak

Gdyby życie nasze było w zmowie z alkoholem, nikt nie wyszedłby na tej zmowie jak pracownik na budowie, który wciąż buduje domy, by w nich mogły zamieszkać nasze rodziny, nasze dzieci, nasze żony, by rodzinne życie w domach trwało i o nas nigdy nie zapomniało. Bo rodzina to podstawa, gdy się idzie do ołtarza i przysięga na swe życie, że po pijaku nie będziemy prowadzić rodziny. Bo alkohol to udręka, z nim musimy się uporać sami, jak i z pijących zasadami. A w ogóle lub w szczególe nie wiążmy się, by drugim zatruwać i rozkopywać życie, bo gdy miłość wchodzi w grę, to musimy wybrać drogę, która będzie w miarę prosta, nie pod górę, z której stoczyć się możemy, a wraz z nami nasza rodzina. Gdy nie mamy silnej woli i nie radzimy sobie z alkoholem.
Adam Borowiecki – ur. 15 września 1968 r. w Zawierciu. Mieszka w Łazach.

Arkadiusz Wojnarowski – absolwent podyplomowych studiów producenckich w Szkole Filmowej w Łodzi, doktor w dziedzinie nauk humanistycznych, wykładowca zarówno produkcji i koprodukcji filmowej, jak i scenariopisarstwa, prawnik i producent filmowy ("Droga na drugą stronę", "Bella Mia"). W 2009 r. opublikował "Prawne i finansowe podstawy europejskiej koprodukcji filmowej". W tomie zbiorowym "Kultura produkcji filmowej: teorie, badania, praktyki" pod red. Artura Majera i Tadeusza Szczepańskiego (2019) ukazał się jego tekst "Prace nad scenariuszem filmowym w ramach działań produkcyjnych filmu". Autor jest członkiem Europejskiej Akademii Filmowej i Stowarzyszenia Filmowców Polskich, a także fundatorem (2002) i prezesem Dolnośląskiego Zespołu Filmowego.

Nie powinien umykać naszej uwadze fakt, że w tak kosztowym przedsięwzięciu, jakim jest produkcja filmowa, scenariusz jest twórczą pracą, która wymaga konkretnego finansowego wsparcia i jest przedmiotem obiegu rynkowego. Publikacja Arkadiusza Wojnarowskiego, teoretyka i praktyka produkcji filmowej, w ten właśnie sposób ujmuje zagadnienie i stanowi kompendium wiedzy na temat rynku scenariuszy filmowych w Polsce i źródeł ich finansowania […].
Autor koncentruje się na scenariuszu jako tekście o charakterze przyliterackim, a zarazem użytkowym – przeznaczonym do produkcji filmowej […]. Bada go w sieci zależności instytucjonalnych, w świetle scenariopisarskiej tradycji, współczesnych konwencji […], scenariopisarskich specjalności zawodowych i możliwości dofinansowania. Przekierował wektor zainteresowania wiedzy o scenariopisarstwie z twórczego aspektu scenariusza, który jest głównym przedmiotem licznych podręczników i opowieści branżowych, na jego praktyczny aspekt, który staje się punktem wyjścia w finansowaniu projektu filmowego i poszukiwaniu partnerów do tego przedsięwzięcia […].
Autor dzieli się z czytelnikiem wnioskami płynącymi z pracy dydaktycznej oraz z obserwacji aktywności  scenariopisarskiej reżyserów – debiutantów. Można od niego dowiedzieć się, jakie błędy popełniają najczęściej osoby początkujące w pisaniu scenariusza oryginalnego lub adaptacji prozy czy dramatu. Ponadto ile osób uczestniczy w tym procesie, zanim scenariusz zyska kształt akceptowany przez producenta i reżysera.
dr hab. Monika Talarczyk, PWSFTviT im. L. Schillera w Łodzi

"66(6) przypadków Kopciucha" jest socjologiczno-filozoficzną rozprawą autorki dotyczącą uzależnień (wszelkiego rodzaju) i konsekwencji z tym związanych. Książka skonstruowana jest z artykułów-opowiadań o „Kopciuchu”, okraszonych krótkimi sarkastycznymi wierszami znanych pisarzy i artystów. Zawartość jest pełna scen i słów, których większość z czytelników nigdy nie doświadczyła ani sobie nie wyobrażała.