Nowości

Miejscowy alchemik Erick Horldston wiedzie spokojne życie wraz ze swoją wybranką Anną Loff w okręgu Czterech Wysp. Wysoki blondyn większość czasu spędza w swojej pracowni, przygotowując mikstury pomagające utrzymać stan zdrowotny mieszkańców na dobrym poziomie.

Nie wiem, czy wiara w sensie religii jest – jak twierdzi Jiddu Krishnamurti – źródłem przemocy czy nie, ale wiem, ponieważ doświadczam codziennie faktu patrzenia na świat przez pryzmat swoich myśli i swojej przeszłości, że jesteśmy niewolnikami myśli i czasu.
Mama postanowiła skończyć z tą niewolą w takim stopniu, w jakim w ogóle jest możliwe dla niej, by skończyła ze swoją niewolą. Kończy z tą niewolą gdzieś od półwiecza. Mocuje się z przemocą, ponieważ przemocy nie lubi – zwłaszcza psychicznej – i upatruje w przemocy przyczyn upadku człowieka. Upadku mężczyzny, ale nie kobiety...
Być może, że tak jest faktycznie, a być może, jest całkiem przeciwnie, to znaczy – wszystkiemu winna jest wolna wola, którą nieudacznicy ludzcy przerobili na władzę i na kontrolę nad innymi ludźmi, bo nic innego sami nie potrafili.
Być może mama spróbuje wydać wszystkie swoje książki pisane od piątego roku jej prawie osiemdziesięcioletniego życia i dowiemy się o jej sekretnych poglądach czegoś konkretniejszego. Wiem, że mama pisze drugą książkę, a planuje trzecią... a wszystkie monotematyczne: patriarchalny system łupów i rola kobiety w systemie przemocy, bo to kobieta, zdaniem mamy, otwiera ludziom oczy i uczy odróżniać to, co rzeczywiste, od tego, co zmyślone, pokręcone i wykorzystane dla uzyskania władzy, kasy i kontroli nad kobietami i wszystkimi istotami słabszymi fizycznie.
Obserwuję autorkę „Ciepłych bułeczek” z narastającymi obawami w kontekście palenia książek. Strach nakazuje ostrożność, ale potrzeba świadomości i prawdziwej wewnętrznej wolności robią swoje. Fałszywe konstrukty myślowe upadają bez użycia siły – wystarczy tylko zatrzymać swoją uwagę na tych dziwolągach, by dostrzec iluzje i kłamstwa, w które wierzymy.
Mama właśnie to robi. Bloguje, komentuje, pisze, ale przede wszystkim rozmawia, czyta i uprawia swój ogródek – ten fizyczny z aronią i Kurdybankiem i ten Wolterowski. Nic innego nie robi i dlatego już ma poczucie nicnierobienia.
Jeśli mama z czymś walczy, to właśnie jest to strach, poczucie winy i wyuczona bezradność.
Jeśli mama o coś walczy, to jest to prawo do błędu, ponieważ dla mamy każdy zawsze i wszędzie jest niewinny i bezgrzeszny. Podobno kiedyś potrafiła w sądzie przekonać oskarżonego i sąd, że to nie on włamał się do sklepu, tylko sklep był otwarty... i uwierzyli jej wszyscy. A gdy znów 16-letni chłopiec zabił kolegę nunczako... O tym podobno mama chce napisać.
Póki co, nic nie robi, ponieważ odrabia zaległości. To znaczy, wraca do swoich książek, które zgromadziła przez bez mała siedemdziesiąt lat i pisze, ale przede wszystkim dzieli się swoją naturalną radością życia.

Czy wystarczy zakochać się w kobiecie,
żeby zostać poetą?
Z pewnością tak, ale to powinna być niezwykła kobieta.
Żeby to można było sobie lepiej wyobrazić, wystarczy porównać ją
do winorośli.
Tysiące butelek z tej samej odmiany winogron, a każda butelka smakuje inaczej.

John Pastor to literacki pseudonim autora. Pseudonim oddający bardzo wyraziście zarówno jego charakter, jak i to, czym charytatywnie zajmuje się na co dzień. John Pastor to nigdzie indziej niespotykana mieszanka zainteresowań. Z jednej strony kierowca ogromnej ciężarówki, twardziel i pogromca skandynawskich szos, a z drugiej strony autor tekstów piosenek, kompozytor, wykładowca, nauczyciel ewangelii i kaznodzieja. Żonaty. Czwórka dzieci. Szczęśliwy mąż i ojciec. Od jedenastu lat mieszka, pracuje i tworzy w Norwegii. Jego utwory ,,Kim jesteś?” (radiowy hit chrześcijańskiego lata w Wiśle w 2004 r.) oraz ,,Przyjaciel Ojciec” do dzisiaj są grane i śpiewane w wielu ewangelickich świątyniach południowej Polski oraz wśród licznej Polonii norweskiej.

HOMO ILUM 4. KOSMOGONIA to finalny etap kosmicznej wyprawy mieszkańców Nibiru na odnalezioną w systemie gwiazdy Mt-13-c Apsu planetę. Wyprawy, która powoli zamieniała się w koszmar.
Kosmogonia jest teorią wyjaśniającą pochodzenie świata.
Przedstawienie modelu kosmogonicznego było jednym z powodów, dla których powstaje cykl HOMO ILUM. Model nawiązuje do aktualnego stanu fizyki, hinduistycznej wizji świata oraz buddyjskiej – konkretnie tybetańskiej – praktyki przechodzenia przez kolejne bardo (etapy życia materialnego i niematerialnego).
Hinduizm to jedyna współczesna religia, która wywodzi się bezpośrednio z sumeryjskich pierwocin, ze świata bogów. Tych samych, którzy nas uczłowieczyli i którzy pozostawili nam swoją wiedzę. Wszak należąca do sumeryjskiego panteonu przepiękna bogini Inana była opiekunką kultury powstałej w dolinie Indusu.
Wychowany w tradycji hinduistycznej królewicz Siddhartha Gautama Śakjamuni, będący pierwszym buddą (przebudzonym), rozwinął praktykę skutecznego poszukiwania absolutnej prawdy z finałem w postaci nirwany (zgaśnięcia), czyli ostatecznego przerwania sansary (bezustannego kołowrotu narodzin i śmierci).
Zaproponowany model kosmogoniczny, mimo że nawiązuje do podstaw hinduizmu, odarty z religijnych dogmatów stał się prosty i zrozumiały. Czy pozostało w nim miejsce dla Boga? Oczywiście. Dla tego prawdziwego, stworzyciela światów. Prędzej czy później każdy go odnajdzie. Każdy bez wyjątku.

Katarzyna stawia pierwsze kroki na wrocławskim uniwersytecie medycznym. Próbuje znaleźć swoje miejsce w obcym mieście, otoczona nieznajomymi, zajętymi swoimi sprawami ludźmi. Nie ułatwiają jej tego rodzinne problemy i odrzucenie przez chłopaka, na którego tak bardzo liczyła. Zbyt wiele przeciwności pojawiających się w jej życiu może doprowadzić do rozpaczy albo jeszcze bardziej wzmocnić zdecydowany charakter młodej studentki, ale kto wie, co jest jej przeznaczone. Poszukiwanie własnej drogi wiedzie dziewczynę na Maltę, gdzie czeka na nią niełatwe życiowe doświadczenie.

"Krótka historia długiego dochodzenia do siebie" to osobista opowieść o alkoholiku, jego dorosłej córce i byłej żonie. Napisałam ją, bo chciałam pokazać oblicze alkoholizmu, o którym często się nie mówi – czy to ze wstydu, czy też z niestosowności mówienia o uczuciach do rodzica, który w oczach wielu na miłość nie zasłużył. To historia o ludzkich relacjach, współczuciu, desperacji i nadziei. O odnajdywaniu siebie. O zwykłości i niezwykłości ludzkich przypadków. O brzydocie ludzkiego upadku i pięknie życia ukazującym się w najmniej oczekiwanych momentach.

Noc, podczas której Niemka traci na skutek poronienia kolejnego upragnionego potomka i spadkobiercę rodu, a Żydówka – matka czwórki dorosłych dzieci – rodzi bliźniaki, zmieni już na zawsze życie nie tylko kilku rodzin, ale i tych, którzy prędzej czy później się z nimi zetkną. W desperackim akcie miłosierdzia i chciwości lekarz i położna rozdzielają chłopców, starszego oddając nieświadomej niczego Niemce i przekonując Żydówkę, że drugi jej syn zmarł podczas porodu. Jest jednak coś, co łączy chłopców i co może stać się ich przekleństwem...

Staszek, ukończywszy szkołę podstawową w rodzinnej wiosce Młodzawy, wyjeżdża do szkoły średniej w Kielcach. Mieszkając w internacie, a następnie, wskutek usunięcia go z internatu, na stancji, przeżywa rozmaite przygody. Jego żywa natura ustawicznie naraża go na rozmaite przeżycia, nie zawsze dla niego przyjemne.
Po zdaniu matury Staszek zaczyna studia w Krakowie. Po drugim roku nieoczekiwanie dostaje zaproszenie od stryja mieszkającego w Anglii i wyjeżdża do niego. Na miejscu doznaje niemal zawrotu głowy po zetknięciu się z tamtejszą, jakże inną od polskiej, rzeczywistością. Jest rok 1964… Czy zachłyśnie się dobrobytem, przepychem i… zostanie na Wyspach na stałe?

Jest to historia 17-letniej Anastazji Brzozowskiej, której życie wywrócił do góry nogami Piotr. Gdy dowiedziała się, że jest z nim w ciąży, musiała znaleźć ojca dla swojego dziecka oraz zapewnić mu prawdziwy dom i przyszłość. Nie było jej łatwo, ponieważ przyszło jej zmagać się z wieloma problemami. Jednym z nich był jej już były chłopak Piotr, ale dzięki Łukaszowi i Martynie się nie poddała.

Kolekcja, której poświęcony jest ten album, to efekt trwających od 35 lat moich zainteresowań i fascynacji dawnym kotlarstwem i miedziennictwem. Początek tej niewątpliwej pasji dało kilka miedzianych przedmiotów, które od pokoleń były własnością naszej rodziny. Najbardziej utkwiły mi w pamięci: foremka do wypieków babki wielkanocnej, kufel oraz brytfanna do pieczenia ryb. Jeszcze jako bardzo młody człowiek, ilekroć spojrzałem na te dawne wyroby kotlarskie, zawsze czułem do nich wielki szacunek i już wtedy miałem świadomość, jak wiele pracy i wyjątkowych umiejętności wymagało ich wytworzenie. Dorastając, wielokrotnie wyobrażałem sobie, że w przyszłości będę majstrem w tej albo podobnej dziedzinie twórczości. I tak też się stało...
Bernard Nowakowski

Jeden z bohaterów zupełnie przez przypadek znajduje kryształ – symbol legendy, która głosi, że skompletowanie wszystkich da znalazcy niesamowitą władzę i mądrość oraz spowoduje, że dzięki niemu zapanuje ład i porządek.
W rzeczywistości okazuje się, że droga do zdobycia wszystkich jest pełna rozczarowań, walk i spisków.

Książka wybitnego ukraińskiego pedagoga Wasyla Suchomlińskiego (1918–1970) prezentująca eksperyment pedagogiczny z dziećmi klas początkowych przeprowadzony w warunkach szkoły wiejskiej. Celem eksperymentu była realizacja indywidualnej, nowatorskiej koncepcji kształcenia wczesnoszkolnego. Pierwsze wydanie książki ukazało się we wschodnioberlińskim wydawnictwie Folk und Wissen w języku niemieckim w roku 1968. Od tego czasu do 2012 roku książka miała 50 wydań w 24 językach, w tym w języku angielskim, francuskim, japońskim, chińskim, ukraińskim, tamilskim, hindi i bengali. W języku polskim ukazały się dwa wydania: w 1978 w warszawskich Wydawnictwach Szkolnych i Pedagogicznych w przekładzie Mariana Bybluka i w 1979 roku w moskiewskim wydawnictwie Progres w przekładzie Marii Dolińskij. Autor za tę książkę otrzymał pośmiertnie (1974) I Nagrodę Państwową na Ukrainie w dziedzinie nauki i techniki.
Wasyl Suchomliński należy do najwybitniejszych ukraińskich pedagogów i pisarzy dziecięcych okresu radzieckiego. Jest twórcą oryginalnego systemu wychowania, którego główną ideą był szacunek dla osobowości dziecka. Z wykształcenia był filologiem ukraińskim, pracował jako nauczyciel języka ojczystego i dyrektor wiejskiej szkoły w Pawłyszu (obecnie obwód kropiwnicki). Opublikował 48 większych prac o tematyce pedagogicznej, ponad 600 artykułów, 1500 bajek i opowiadań dla dzieci, w ogólnym nakładzie 15 mln egzemplarzy. Pod koniec życia poddany został ostrej krytyce ze strony moskiewskich pedagogów za odstępstwa od wychowania komunistycznego. Na niepodległej Ukrainie jest powszechnie zaakceptowany przez nauczycieli, wychowawców i naukowców mimo posługiwania się retoryką obowiązującą w ZSRR. 39. Konferencja Generalnego Zgromadzenia UNESCO włączyła do swojego kalendarza pamiętnych dat uczczenie setnych urodzin Suchomlińskiego w 2018 roku.