Literatura piękna polska

Są takie chwile, które dają wgląd w nowe aspekty świata, w jego niespodziewane bogactwo. W takich momentach objawiają się ważne prawdy, te, które nie wymagają uzasadnienia. Te bezpretensjonalne oświecenia czasem bywają wzbogacone mozolnymi próbami przetłumaczenia ich na słowa. Ale czasami bywa wręcz przeciwnie i zapisywanie im szkodzi.

Niniejsza książeczka zawiera dwa krótkie opowiadania i wybór ośmiu innych tekstów, które autor chciałby, na wzór wyśmienitych utworów Jamesa Joyce’a, nazwać epifaniami. Powstawały one w różnych miejscach naszej planety na przestrzeni około dwudziestu lat.
Pisały się same.

Mariusz Sapiński, rocznik 1973, urodzony w Galicji i żyjący od wielu lat na emigracji. Wykonuje zawód techniczny, a więc szuka odskoczni w sztuce i literaturze.

"Na końcu są zawsze ogrody z różami" to powieść historyczna, która opowiada między innymi o działalności Świętego Maksymiliana Kolbego. Na początku swej misyjnej drogi ten młody franciszkanin napotkał spore trudności zarówno finansowe, infrastrukturalne, personalne, jak i zdrowotne. Po ludzku oceniając, było to nie do przezwyciężenia. Pierwsze kilka lat spędził w Grodnie – w mieście, które było religijnym i narodowościowym tyglem. Żyli tu obok siebie katolicy, żydzi i prawosławni, Polacy, Białorusini, Ormianie i Żydzi. A między nimi ojciec Melchior, niesamowita osoba, która miała silny wpływ na ich życie i której wiele zawdzięczali. Wszystko to opisane na tle wydarzeń historycznych, w tym wielkiej wojny i pierwszych lat niepodległości II Rzeczypospolitej. Książka ta zadaje kłam wydumanym przez politycznych doktrynerów ideologicznym konfliktom narodowościowym w tym czasie, które po upadku powstania styczniowego leżały w interesie zaborcy rosyjskiego stosującego wówczas zasadę "divide et impera"…
„Na końcu są zawsze ogrody z różami” to opowieść o miłości bliźniego, która wyrosła z pokory i poświęcenia, miłości, która zrodziła prawdziwą świętość, o świętości, która dała początek innej wielkiej świętości.

Grzegorz Pustkowiak (ur. 1969 r.). Jako pasjonat historii szuka prawdy u źródeł, a nie w doktrynerskich ideologiach, które zatruwają tę naukę manipulacją i kłamstwem, co prowadzi do pisania historii na nowo pod dyktando tychże doktrynerów. Na przykład w relacjach między Polakami a Żydami odrzuca doktrynerstwo tropicieli antysemityzmu, a jednocześnie fanatyzm demaskatorów żydowskiego spisku przeciwko ludzkości. Eseista, podróżnik, fotograf, laureat konkursów podróżniczych. Czynnie uprawia sport (siłownia, marszobiegi, pływanie, strzelectwo taktyczne).