Literatura piękna polska

Są takie chwile, które dają wgląd w nowe aspekty świata, w jego niespodziewane bogactwo. W takich momentach objawiają się ważne prawdy, te, które nie wymagają uzasadnienia. Te bezpretensjonalne oświecenia czasem bywają wzbogacone mozolnymi próbami przetłumaczenia ich na słowa. Ale czasami bywa wręcz przeciwnie i zapisywanie im szkodzi.

Niniejsza książeczka zawiera dwa krótkie opowiadania i wybór ośmiu innych tekstów, które autor chciałby, na wzór wyśmienitych utworów Jamesa Joyce’a, nazwać epifaniami. Powstawały one w różnych miejscach naszej planety na przestrzeni około dwudziestu lat.
Pisały się same.

Mariusz Sapiński, rocznik 1973, urodzony w Galicji i żyjący od wielu lat na emigracji. Wykonuje zawód techniczny, a więc szuka odskoczni w sztuce i literaturze.

"Na końcu są zawsze ogrody z różami" to powieść historyczna, która opowiada między innymi o działalności Świętego Maksymiliana Kolbego. Na początku swej misyjnej drogi ten młody franciszkanin napotkał spore trudności zarówno finansowe, infrastrukturalne, personalne, jak i zdrowotne. Po ludzku oceniając, było to nie do przezwyciężenia. Pierwsze kilka lat spędził w Grodnie – w mieście, które było religijnym i narodowościowym tyglem. Żyli tu obok siebie katolicy, żydzi i prawosławni, Polacy, Białorusini, Ormianie i Żydzi. A między nimi ojciec Melchior, niesamowita osoba, która miała silny wpływ na ich życie i której wiele zawdzięczali. Wszystko to opisane na tle wydarzeń historycznych, w tym wielkiej wojny i pierwszych lat niepodległości II Rzeczypospolitej. Książka ta zadaje kłam wydumanym przez politycznych doktrynerów ideologicznym konfliktom narodowościowym w tym czasie, które po upadku powstania styczniowego leżały w interesie zaborcy rosyjskiego stosującego wówczas zasadę "divide et impera"…
„Na końcu są zawsze ogrody z różami” to opowieść o miłości bliźniego, która wyrosła z pokory i poświęcenia, miłości, która zrodziła prawdziwą świętość, o świętości, która dała początek innej wielkiej świętości.

Grzegorz Pustkowiak (ur. 1969 r.). Jako pasjonat historii szuka prawdy u źródeł, a nie w doktrynerskich ideologiach, które zatruwają tę naukę manipulacją i kłamstwem, co prowadzi do pisania historii na nowo pod dyktando tychże doktrynerów. Na przykład w relacjach między Polakami a Żydami odrzuca doktrynerstwo tropicieli antysemityzmu, a jednocześnie fanatyzm demaskatorów żydowskiego spisku przeciwko ludzkości. Eseista, podróżnik, fotograf, laureat konkursów podróżniczych. Czynnie uprawia sport (siłownia, marszobiegi, pływanie, strzelectwo taktyczne).

Andrzej Marian Tomaszewski – pseudonim literacki Sansewiera di Torno, adwokat, wychowany w atmosferze historii (potomek powstańca wielkopolskiego, prawnuk tajemniczego ogrodnika syna hrabiego Zaisinga). Absolwent Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Człowiek wielu talentów (sprinter, kabareciarz, malarz), od kilku lat pisarz – autor Autobiografii wydanej w 2022 r. pod pseudonimem literackim  oraz zbioru 160 wierszy, opowiadań wierszem pisanych i miniopowiadań pod wspólnym tytułem Słoń i Trąbka wydanego w 2023 r. W życiu zawodowym błyskotliwy adwokat (nadal praktykujący). Wspierający mąż, kochany Tata i niesamowity Dziadek... i można byłoby na tym skończyć, gdyby nie to, że Andrzej Tomaszewski to człowiek nietuzinkowy. Inteligentny obserwator codziennego życia i ludzi, ich zachowań, emocji, skrywanych sekretów, grzeszków i pragnień. Dzięki tym zdolnościom powstała właśnie książka Pan Absurd i Pani Groteska. Zbiór opowiadań z pythoneskim dowcipem, orwellowską prawdą i mrożkowską fantazją. Mieszanka iście niebezpieczna co intrygująca, a przede wszystkim jakże prawdziwa, bo każdy znajdzie w niej kadr ze swojego życia, odbicie siebie. A to być może będzie dla Czytelnika początkiem nowego, lepszego jutra.
Monika Deptuła-Jarosz

Osiemnastoletni Marcel, uwiedziony sztuką sceniczną, czyni teatr narzędziem poszukiwań ścieżek rozumienia świata i samego siebie, odkrywania swej wolnomyślicielskiej tożsamości. Pasje sceniczne realizuje w relacji z rozmaitą widownią, którą wybiera, a czasem kreuje dzięki swej nieposkromionej wyobraźni. Nie rezygnuje ze swoich autorskich kreacji nawet wtedy, gdy spotykają go dramatyczne wydarzenia.
Pragnąc wejrzeć do wnętrza ludzkiej natury, w głąb istoty człowieczeństwa, eksperymentuje w gotowości do przekraczania granic w sztuce czy obyczaju. W jego nietypowych spektaklach odbijają się obrazki licznych zjawisk współczesnego świata i ukazują się złożone charaktery człowieka, a także dwoistość jego samego.
Zderzenie z konformistycznym otoczeniem, nasiąkniętym ciemną stroną ludzkiej natury, zaburza jego racjonalny ogląd rzeczywistości i budzi w nim samym bałamutne i niegodziwe skłonności.
Żywiołowej pasji towarzyszą płomienne uczucia, bezwarunkowa przyjaźń i zimna zbrodnia.

Opowieść o wróżbicie pełna odwołań do wielu doświadczeń znanych praktykującym sztuki tajemne. Spokojny i nieśmiały wróżbita, sporządzający własną talię kart, przeżywa w imaginacji lub na jawie – jak jest w rzeczywistości, zdecydować może sam czytelnik – nieprawdopodobne przygody i dokonuje pewnego odkrycia. Pomagają mu w tym własne obsesje, przede wszystkim natręctwo koncentrowania się na liniach. W tle ukazana jest miłość i niezwykle gwałtowne namiętności. Utwór, pełny plastycznych obrazów, jest wglądem w prawidła obowiązujące w świecie wyobraźni, a także w proces tworzenia, gdyż towarzyszymy bohaterowi w pisaniu powieści.

***

Zagubione w refleksjach. Między światem a snem.
Introspekcyjna podróż przez meandry ludzkiej psychiki, w której granice między rzeczywistością a iluzją są nieustannie przesuwane. Autor z mistrzowską precyzją bada złożoność relacji międzyludzkich, śmierci, tęsknoty i samopoznania, zapraszając czytelnika do odkrywania głęboko skrytych emocji. Na kartach tej opowieści ożywają wspomnienia, koszmary i refleksje, które prowadzą bohatera ku nieuchronnym konfrontacjom z samym sobą i z otaczającym go światem.
W pełnym niepokoju rytmie narracji, bogatym w symbolikę i filozoficzne przemyślenia, autor zadaje pytania o istotę istnienia i o to, jak stawiamy czoła własnym lękom i pragnieniom. To opowieść o drodze do wewnętrznej prawdy, gdzie każda myśl, każda chwila stają się zarówno wyzwaniem, jak i odpowiedzią.

„Wujańcio” to anatomia upadku i dezintegracji moralnej Stefanii Czarneckiej, „rajskiego ptaka” PRL-u. Zamożna właścicielka polonijnej firmy wciąż pada ofiarą oszustów matrymonialnych, toksyków i wszelkiej maści łajdaków. Dlaczego wciąż powiela ten sam schemat?
Na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi, ale na crescendo rozpadu psychicznego Stefanii nakłada się cień postaci wielebnego wuja biskupa, a ze strzępów opowieści dwóch kobiet zaczynają wyłaniać się demony przeszłości, która zdeterminowała przyszłość i naznaczyła nieuchronnie nadciągające zakończenie.
„Wujańcio” to sztuka teatralna w trzech aktach.

Magdalena Wawrykiewicz jest także autorką trylogii „Rodzina Wenclów”, łączącej thriller polityczny z doskonałą prozą obyczajową.
All books by author Magdalena Wawrykiewicz – Storytel International.