Biografie

"1989. Na wschód od Berlina" to wspomnienia, które są zarówno echem tego, co było, jak i rozliczeniem z przeszłością. Impulsem do ich spisania okazała się książka, która niejako otworzyła autorce oczy na relacje z pewnym człowiekiem. Wydawało się jej, że go dobrze znała, tymczasem okazał się przyczyną jej kłopotów i tragicznych wydarzeń.
Nie ocenia człowieka, gdyż ludzie są różni, a nawet bar­dzo różni, ale… postanowiła piętnować państwo jako takie. Bo to, jak pisze: „obowiązkiem państwa jest zapewnienie suwerenowi bez­pieczeństwa, opieki i rozwoju. Również obrony przed takimi jak Eryk Barcz i jego mocodawcy z SB, którzy go lansowali. Zachodzi też pytanie, czy trzydzieści lat po zburzeniu muru berlińskiego jako społeczeństwo rzeczywiście dojrze­liśmy do rzetelnych rozliczeń dni minionych”.
Wspomnienia poświęciła tym, których historia nie zapisała na swych kartach, a którzy tak jak ona i jej rodzina ucierpieli na skutek działań zdrajców.

Maria Zoll-Czarnecka (1928-2016), siostra profesora Andrzeja Zolla, pediatra, nazywana Lekarzem Bezdomnych, opowiada o swoim domu rodzinnym, dzieciństwie, młodości przypadającej na czas II wojny światowej i dalszym życiu w czasach PRL-u oraz działalności społecznej.

Sentymentalna podróż do czasów młodości kinomana, który przekuł swą miłość do kina w twórczy zapał filmowca. To też PRL widziany oczami młodego marzyciela, ówczesna przaśna rzeczywistość, transformacja i w końcu epoka pełnego nadziei kapitalizmu, często przynoszącego rozczarowanie.
Andrzej Lorenc, z urodzenia wrocławianin, snuje wspomnienia o swoim życiu zapalonego miłośnika kina i filmowca amatora od lat 50. XX wieku do czasów dzisiejszych. W swej opowieści dokumentuje cząstkę dziejów amatorskich klubów filmowych prężnie działających w okresie PRL. Wraca też pamięcią do Ogólnopolskiego Festiwalu Filmów Amatorskich Pol-8 odbywającego się w Polanicy-Zdroju w latach 1965–2010. Szczegółowo opisuje osiągnięcia zarówno Sióstr i Braci Filmowców, jak i swoje, poświęcając wiele miejsca własnym inspiracjom twórczym i sposobom realizacji obrazu filmowego.
Autor ratuje od zapomnienia fascynujący fragment historii polskiego filmu amatorskiego, ale też daje nadzieję na jego nowe życie.

dr Klaudia Dróżdż

Władysława Magiera - historyczka, mężatka, matka dorosłego syna. Mieszka w Cieszynie, jej rodzina jednak pochodzi z obu stron granicznej rzeki Olzy. Zajmuje się promowaniem kobiet zasłużonych dla Śląska Cieszyńskiego – jest autorką pięciu książek biograficznych opisujących dorobek ponad stu Ślązaczek zapomnianych przez oficjalną historię. W roku 2022 wydała powieść historyczną "Wspomnienia Zofii". To zbeletryzowana opowieść o niezwykłym życiu jednej z setek wyjątkowych kobiet Śląska Cieszyńskiego, opisująca życie Zofii Kirkor-Kiedroniowej. Jako przewodniczka turystyczna Władysława Magiera opracowała Cieszyński Szlak Kobiet. Pisuje również do prasy i kalendarzy, nagrywa audycje radiowe, działa w wielu organizacjach i wszędzie popularyzuje wiedzę o zasłużonych postaciach ze swojej małej ukochanej ojczyzny. Ciągle tworzy, a w pracy zawsze towarzyszą jej ulubione koty.
W roku 2022 otrzymała medal „Zasłużony dla Kultury Polskiej” oraz „Śląski Szmaragd”, a w 2023 roku nagrodę indywidualną Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

"– Wiesz? Łapię się coraz częściej na tym, że nie chce mi się żyć – powiedziałaś. – Ta myśl nie niepokoi mnie bardzo. Wydaje mi się naturalną konsekwencją tego ciśnienia, które w mojej głowie już od jakiegoś czasu narasta. Oczywiście od myśli do czynów jest droga daleka, ale pustka, ciemna dziura mnie nie przeraża.
Leżeliśmy obok siebie. Patrzyłem na ciebie, na twoje jasne włosy rozrzucone na poduszce, na białą, jedwabną koszulę nocną. Wpatrywałaś się we mnie z tym dziwnym, zagadkowym wyrazem twarzy i mówiłaś dalej:
– To uczucie niekiedy we mnie narasta, a czasem się cofa. Mam teraz taki czas, że nie chce mi się walczyć ze swoją słabością. Wolę się temu poddawać. Mówić o tym też coraz mniejszą mam ochotę.
– Porozmawiajmy, proszę – powiedziałem, gładząc delikatnie twoją głowę.
– Gdy z tobą o tym rozmawiam, poddaję się potrzebie spuszczenia tego napięcia, które mnie męczy, ale zarazem czuję, że jeszcze bardziej oddalam się od tej Róży, której ty byś chciał i którą ja chciałabym być dla ciebie – ciągnęłaś nieśpiesznie. Nasenna tabletka zaczęła działać. – Wszystko jest takie nierealne. Mam wrażenie, jakbym patrzyła przez szybę. Dziwne, niedobre zmęczenie. Zapadanie się w sobie – wypowiadałaś krótkie zdania. – Chciałabym zapaść w sen i już się nie obudzić. Właśnie tego chcę."

Celem tej książki jest przekazanie konkretnej wiedzy na temat emigracji lat 80. XX wieku, tzw. emigracji solidarnościowej.

Sansewiera di Torno, a właściwie Andrzej Marian Tomaszewski, z wykształcenia prawnik (adwokat, sędzia sądów powszechnych, radca prawny), w młodości kabareciarz, sprinter rekordzista, także sędzia piłki ręcznej, z zamiłowania człowiek sztuki szeroko pojętej, instrumentalista, m.in. w dojrzałym wieku zaczął malować i pisać bajki dla dzieci, wiersze i poematy, a także kolekcjoner i hazardzista. Wychowany w atmosferze historii (potomek powstańca wielkopolskiego) i tradycji, prawnuk tajemniczego ogrodnika. Oddany mąż i tato, obecnie również kochający dziadek. Po prostu barwny człowiek z niespotykanym poczuciem humoru, kochający życie, posiadający wiele talentów. Współczesny człowiek renesansu, który znalazł wreszcie czas na opisanie całego swojego życia, udowadniając przy tym, że trzeba w nim być aktorem, a nie statystą.

"Bal w Moulin de la Galette" to nie tylko historia powstawania arcydzieła Renoira o tym samym tytule, lecz także opowieść o miłości odkładanej na lepsze czasy i rywalizacji dwóch wytrwałych mężczyzn o względy roztańczonej modelki. W tle Montmartre i schody budzące męskie pożądanie, źródło, którego woda sprawia, że kobiety stają się wierne swoim mężczyznom, wyścigi na osłach, Karczma Morderców, pole Polaków i inne miejsca znane tylko rodowitym mieszkańcom tego wzgórza. Ponadto szokujące rozrywki paryżan i ich niesamowite sposoby leczenia. Powieść ujawnia równocześnie sekrety malarza, dlaczego lubił malować akty kobiece i z jakiego powodu jest więcej Montmartre’u w Paryżu niż Paryża w Montmartrze. Każdy, kto był w stolicy Francji, odwiedził na pewno to słynne wzgórze artystów. Przewodniki podają ogólnie znane informacje, a powieść odsłania tajemnice i historię tego fascynującego wzniesienia z bielejącą na szczycie bazyliką Sacré-Cœur.

Trudna, skomplikowana historia spisana w formie intymnego pamiętnika. Autentyczny obraz młodego pokolenia rozdartego między miłością do ojczyzny a chęcią poszukiwania szczęścia za granicą. Świadectwo patriotyzmu, ale też braku pogodzenia się z rzeczywistością i utraty wiary. Dramat życia pełnego chybionych wyborów. Nie kupuj, nie czytaj. Idź do kina na komedię.

Helena Wanda Kwadrans z d. Chorabik, z zawodu i zamiłowania
nauczycielka. Pracowała w Szkole Podstawowej w Wyrzysku, gdzie
również prowadziła drużynę harcerską. Mieszka w Nakle i nadal działa
społecznie na rzecz kultury; śpiewa w chórze, jest jego prezesem,
kronikarzem i menedżerem. Wieloletnia prezes Stowarzyszenia Nakielsis
Deo sprawującego opiekę nad chórem. Efektem jej działan są publikacje
ukazujące działalność zespołu. Tworząc albumy "Pieśni mojej duszy",
ocaliła od zapomnienia utwory śpiewane przez Chór Soli Deo w latach
2000-2015. Nominowana do tytułu Osobowość Roku 2017
za promowanie tradycji chóralnych uzyskała wysokie poparcie - II
miejsce w powiecie nakielskim.
"Błękit nieba" to pełna ciepła i nostalgii historia rodziny autorki, która
z uwagą i pietyzmem wysłuchała relacji swych bliskich, by utkać z nich
niezwykłą materię barwnej, ujmującej opowieści.
Losy rodziny Chorabików, jak wielu polskich rodzin, zdeterminowane są
przez historię, która często brutalnie pozbawia ludzi i ukochanych
miejsc, i złudzeń, ale to w zderzeniu z nią kształtuje się siła człowieka,
godna podziwu wytrwałość i ocalająca miłość.
Czytamy zatem o sprawach wielkich i poważnych, ale i o drobnych
radościach, codziennych zmaganiach, z których składa się życie każdego
człowieka. Szczęście i zachwyt przeplatają się z bólem i stratą,
a wszystkie opisane emocje tchną autentyzmem i przemożną wolą
autorki, aby ten świat, tak jej bliski i drogi, ocalić od zapomnienia.

"Byłem katechetą" to opis doświadczeń i wydarzeń, które miały miejsce na przestrzeni piętnastu lat pracy – posługi katechetycznej. Kto mnie skłonił do tego, abym spisał swoje wspomnienia z tego okresu? Moje dzieci. Na początku lutego były zaskoczone i chciały się dowiedzieć, dlaczego nie jestem już katechetą. Ciekawa była zwłaszcza moja córka Hania, pamiętająca lekcje religii, na których nie byłem tatą, tylko nauczycielem i zwracała się do mnie: „Proszę pana”.

Stanisław Teodor Snopek – wdowiec, lekarz, specjalista chorób wewnętrznych, kardiolog. Jego syn, także Stanisław, jest dziennikarzem sportowym.
Przebieg kariery zawodowej: szpital w Nowym Targu, krótko w sanatorium „Górnik” i PP „Uzdrowisko Szczawnica” oraz Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Nowym Sączu. W pierwszych latach pracy jako samodzielny lekarz dyżurujący na sześciu oddziałach pełnił z konieczności funkcje chirurga, ginekologa, internisty, pediatry, lekarza chorób zakaźnych i ftyzjatry. Równocześnie pracował w pogotowiu ratunkowym, ośrodkach zdrowia w Ochotnicy Dolnej i w Łopusznej, w poradniach internistycznej, cukrzycowej i kardiologicznej. Badał dzieci szkolne, kierowców i skoczków spadochronowych, pełnił krótko funkcje lekarza sportowego, sądowego i zakładowego. W sumie jako lekarz przepracował 60 lat. Zajmował stanowiska: kierownika przychodni obwodowej dla całego powiatu, dwukrotnie zastępcy dyrektora zespołu opieki zdrowotnej. Był radnym Miejskiej Rady Narodowej, przewodniczącym koła PTL w Nowym Targu. Odznaczony Medalem Trzydziestolecia oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Zwiedził dokładnie Polskę, dobrze Europę i świat: pięć razy Azję, cztery razy Afrykę, dwa razy Amerykę Północną i po razie Nową Zelandię, Australię, Amerykę Południową i Hawaje. Wydał dwie książki: "Medycyna moja miłość" oraz "Turystyka moja pasja".

Historia ta jest próbą rekonstrukcji prawdziwych wydarzeń, które zaczynają się w 1988 roku. To opowieść o drodze wychodzenia z ciężkiego uzależnienia alkoholowego. Osobiste przeżycia w czasie procesu terapeutycznego łączą się z odnową wiary w Boga, a przede wszystkim z ogromną pomocą mentalną otrzymaną w postaci łask od Matki Bożej Częstochowskiej.
Być może moja relacja stanie się pewnego rodzaju drogowskazem dla ludzi pogrążonych w alkoholowym nałogu, którzy stracili wszelką nadzieję na wyjście z uzależnienia, a także dla ich rodzin, które straciły wiarę w to, że mogą sobie nawzajem pomóc.
Książka nie jest oczywistą receptą, a jedynie sposobem na odnalezienie własnej drogi do trzeźwości oraz odnowy wiary (jak w moim wypadku). Opisane fakty i zdarzenia w postaci łask (tak mam prawo o nich mówić) mogłem zinterpretować po wielu latach jako działanie siły wyższej.
Nie bez znaczenia była też moja gotowość do podjęcia walki z własnymi demonami: słabościami, lękami, frustracjami. Nie waham się użyć słowa „demony”, bo tak naprawdę to one próbowały wydrzeć ze mnie duszę, gdy fizycznie i mentalnie przestawałem być człowiekiem. Na szczęście udało mi się odzyskać wiarę w to, że można cokolwiek zmienić.
Piotrków Trybunalski, lipiec 2020 r.

Właśnie o tym jest ta książka – o przekraczaniu granic i barier, o drodze do najgłębszego własnego „ja” i harmonii ze światem, o wolności, dla której nie ma horyzontu. Jeśli przeczytamy, że tu chodzi o podróż, w której ważna jest droga, a cel znajduje się na dalszym planie, że ważniejsze jest poszukiwanie niż znalezienie, że cud życia nie jest skończony, lecz wymaga ciągłej pracy, w której nie ma gotowych recept i nikt nas w niej nie wyręczy, to też będzie dobrze. To rzecz o dostępności sportu oraz podróżowania dla każdego, bez względu na wiek oraz status materialny czy społeczny. O tym, jak tej dostępności nie rozmienić na drobne, lecz nadać jej inny sens niż ten zapisany w reklamie ofert turystycznych oraz menu rozmaitych „targowisk próżności” z ich koszykiem "all inclusive". Jak na współczesny kult młodości, na dyktat globalizacji i komercji, Internetu, przemysłu audiowizualnego, gier komputerowych oraz mediów pochłaniających ludzi jak "blob" – galaretowate monstrum z kosmosu przerabiające ich na pożywną papkę, mogą odpowiedzieć pokolenia mające Conradowską „smugę cienia” za sobą, żeby nie zostać na boku, nie dać się pominąć, zmarginalizować, lecz zachować własne, niepowtarzalne indywiduum? Do tego naprawdę nie trzeba wiele. Trochę zdrowego egoizmu, T-shirt, trampki, a jeśli się chce, to także zwykły "fly ticket", na który w dobie tanich linii lotniczych stać praktycznie każdego.
Roman Żelazny – dziennikarz, publicysta, wydawca prasy lokalnej, działacz społeczny. Redaktor RP RWE w Monachium oraz RWE Inc. w Warszawie. W latach 1984–2004 publicysta „Nowego Dziennika” i „Przeglądu Polskiego” w Nowym Jorku. Autor licznych publikacji i komentarzy w prasie w kraju i za granicą, m.in. eseju "Z piwnicy na Katzbachstrasse do Ogrodu Angielskiego" (w: "Autoportret zbiorowy. Wspomnienia dziennikarzy polskich na emigracji w latach 1945–2002", pod red. prof. Wiesławy Piątkowskiej-Stepaniak) oraz książek – "Rok cudownej katastrofy", zbioru wywiadów z przywódcami niemieckich elit politycznych, biznesowych oraz świata mediów na temat zjednoczenia Niemiec i stosunków polsko-niemieckich po upadku żelaznej kurtyny, a także monografii "Faun i kanibale. SB, IPN, Sąd III RP – anatomia lustracyjnej psychozy", poruszającej temat rozliczeń z PRL-owską przeszłością w Polsce po 1989 roku, polskich kompleksów, mitów i uprzedzeń.

"Droga lęków, nadziei i wdzięczności" jest rodzajem opowieści lekarza o wybranych ludziach, których – jako społeczeństwo – jesteśmy dłużnikami. To dzięki ich talentowi, pasji, benedyktyńskiej pracowitości żyjemy kilkadziesiąt lat dłużej niż nasi przodkowie i mamy szansę walki z cierpieniem w chorobie. To oni zatrzymali pochody śmierci, jakie od wieków przetaczały się przez nasz glob, w postaci budzących lęk zaraz, np. trądu, dżumy (czarnej śmierci), ospy, tyfusu, hiszpanki, polio, a teraz walczą z epidemiami związanymi z rozwojem cywilizacji.
Spotykamy tu dużo nazwisk: „łowców mikrobów”, twórców szczepionek, wybitnych naukowców i lekarzy, z których stworzyć można jakby specjalną listę wdzięczności.
Autor opiera się na własnych doświadczeniach, podaje liczne opisy ciekawych przypadków chorobowych, a także wspomina podróże i sentymentalne wędrówki do arkadii lat młodzieńczych. Nawiązuje też do tematyki wydanej niedawno książki "Niedokończone rozmowy kardiologa".

HENRYK DANIELEWICZ – absolwent Akademii Medycznej w Gdańsku, specjalista kardiolog, wieloletni ordynator, założyciel Oddziału Kardiologii i przewodniczący Rady Naukowej przy Regionalnym Szpitalu Specjalistycznym w Grudziądzu.