Biografie

Anna Libre od dwunastu lat zmaga się z chorobą afektywną dwubiegunową. Mimo diagnozy zdecydowała się na spełnienie swojego marzenia o macierzyństwie. Dziś jest mamą dwóch wspaniałych chłopaków i partnerką największej miłości swojego życia. Pracuje jako nauczycielka języka angielskiego oraz interesuje się rozwojem osobistym i duchowym.

"Moje CUDowne dwubiegunowe życie" to powieść autobiograficzna napisana przez kobietę dotkniętą psychozą maniakalno-depresyjną. Autorka pokazuje różne oblicza choroby, takie jak depresja, mania, hipomania, stan mieszany, a nawet psychoza. Na swoim przykładzie stara się uświadomić, jak ważna w procesie dochodzenia do równowagi jest farmakoterapia.
Ponadto książka zawiera historię matki autorki, która również cierpi na ChAD. Niestety jej decyzja o nieleczeniu się przyczyniła się do wielu nieszczęść, a w rezultacie do rozpadu rodziny.

"Moje CUDowne dwubiegunowe życie" to również opowieść o miłości, przeznaczeniu oraz spełnianiu marzeń…

Janusz Kujanek urodził się 3 marca 1951 roku w Gronowie koło Elbląga. W roku 1958 zamieszkał w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie ukończył podstawową szkołę muzyczną, liceum ogólnokształcące i studium nauczycielskie. W 1971 roku rozpoczął studia wokalne w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu, pod kierunkiem doc. Antoniny Kaweckiej, które ukończył w roku 1977. Podczas studiów pracował jako nauczyciel w szkołach podstawowych w Więckowicach i Czerwonaku koło Poznania, a potem w Poznaniu, zaś w latach 1976–1980 w Państwowym Zespole Ludowym Pieśni i Tańca „Mazowsze”, z którym koncertował w 67 miastach 11 krajów świata. Od września 1980 roku jest solistą Operetki Wrocławskiej. Od 1983 roku współpracuje z Operą Wrocławską oraz z Przedsiębiorstwem Imprez Estradowych „Impart”, Dolnośląskim Towarzystwem Społeczno-Kulturalnym i Dolnośląskim Towarzystwem Muzycznym. Od października 1983 roku do lutego 1984 roku przebywał na stypendium rządu węgierskiego, odbywając je w Państwowej Operetce w Budapeszcie.

Po co się tu piecze fanouropitę, a co można znaleźć w wasilopicie? Jak wygląda soutzoukos, a jak – kallikantzaros?... Jak zachować się w kościele prawosławnym, a jak w meczecie?...

Wojtek był bardzo uzależniony od leków. Przegraliśmy tę walkę. Nie doczekaliśmy jego 21. urodzin. Książka powstała w pierwszą rocznicę jego śmierci. To wspomnienia ojca, zapis rozmów z ostatniego pół roku życia syna utrwalonych w komunikatorach – podczas pobytu w szpitalu psychiatrycznym i ośrodku odwykowym oraz w chwilach rozpaczliwej próby poukładania codzienności w stanie mocnego uzależnienia. Umieszczono tu także wiersze syna i ojca, które dokumentują ten trudny i straszliwy czas.

Mieszkający u schyłku życia na Teneryfie autor wspomina swą młodość. Siadając przed komputerem, postanawia spisać najistotniejsze obrazy z tamtych lat mające wpływ na jego życie. Odwiedziny jego najlepszego przyjaciela z tego okresu jeszcze bardziej utwierdzają go w tym przedsięwzięciu.
Autor we wspomnieniach skupia się głównie na grupowym wyjeździe pociągiem z Krakowa do Sofii przez Związek Radziecki i Rumunię w 1979 roku jako wydarzeniu, które zaważyło na jego dalszych losach.
Odkrywa też przed czytelnikiem okoliczności swego tajemniczego zniknięcia z Polski po stanie wojennym, kulisy życia zawodowego w Niemczech oraz tło odwiedzin kraju po długiej nieobecności aż do osiedlenia się na Teneryfie.
Wspomina również epizody z życia trzech małżeństw w pewien sposób ze sobą powiązanych.

Niniejsza publikacja jest zbiorem ponad 20 krótkich opowiadań ukazujących bliskie relacje Autorki z jej Mamą, minio wieloletniej transoceanicznej odległości. Narracja utrzymana jest w lekkim, żartobliwym tonie. Publikacja ta może stać się inspiracją dla każdego, kto pragnie rozświetlić sędziwe lata swoim odchodzącym już rodzicom oraz skorzystać z niektórych praktycznych sugestii w opiece nad osobą starszą.

Ze Wstępu: Główną bohaterką tej książki jest moja Mama (1928-2020) — dla mnie zawsze Munia — która była zwykłą, prawdziwie niezwykłą osobą. — Twoja Munia jest nie do podrobienia! —wykrzyknęła kiedyś moja przyjaciółka. Inna stwierdziła poważnie: — Twoja Munia powinna być przepisywana przez lekarzy na receptę dla osób z.. depresją... nie tylko starszych!

Halina Konior-Węgrzynowa —pedagog, muzykolog, muzyk i muzykoterapeuta. Większość swojego życia zawodowego, jako nauczyciel, spędziła w Kanadzie.

„Munia porusza i skłania do refleksji nad własnymi relacjami z bliskimi osobami oraz nad własnym życiem i wartościami, które naprawdę się liczą. Czytając tę książkę, czytelnik odnosi wrażenie, że rozmawia z przyjaciółką i słucha ciekawych historii, niekiedy też wzruszających. Gorąco polecam!" - Joanna Karyś

Czarodziejska, niedopowiedziana i inna niż wszystkie dotąd przeczytane książki...

DROGI CZYTELNIKU!
Nie możesz ominąć spektaklu JEJ słów i TWOJEJ wyobraźni. Razem powędrujecie przez koronkowe historie pachnące trawą letnich łąk i spowite tajemniczością jesiennej mgły. Historie pełne namiętności i nadziei, miłości i pragnień... nie zawsze spełnionych, ulotnych i zmiennych... jak cztery pory roku... jak życie każdego z nas. Autorka balansuje na granicy jawy, snu i tych wszystkich emocji, bo z nich składa się Człowiek, bo to jest życie, często ukryte głęboko w środku nas. Nikt dotąd nie zabrał mnie w tak wielowymiarowy świat i nie zaintrygował pytaniem: „Co dalej?”.
No właśnie... może Ty znajdziesz odpowiedź na kartach tej wyjątkowej książki. Zapewniam Cię, że warto poddać się chwili i przeczytać tę książkę, a świat już nigdy nie będzie taki sam jak wcześniej.
Monika Chrobot

Kochani czytelnicy. Oddaję w wasze ręce skrawek mojej duszy i serca. Książkę tę napisałam na podstawie moich przeżyć. Jest ona moją terapią. Polecam serdecznie tę lekturę i apeluję do kobiet o odwagę, która musi być silniejsza od strachu, by ujawnić przemoc i gwałt, który jest nam wciąż zadawany. Przemoc fizyczna to zło wydawałoby się największe, ale gwałtu zadanego psychice nie da sie zaleczyć i zapomnieć. W książce zamieściłam fragmenty wspomnień z mego życia, które nadają jej różne barwy emocjonalne, co powoduje, że czyta się ją z uwaga i w napięciu. Życzę interesującej lektury!

Urodziłam się wiosną 1957 roku we Wrocławiu. Jestem córką Jadwigi pochodzącej z Ziem Wschodnich, czyli ze Lwowa. Mój ojciec Tadeusz po 4-letniej niewoli w Niemczech w czasie II wojny światowej wrócił do Polski do Wrocławia. Tu pracował przy odbudowie miasta z gruzów powojennych.
Ukończyłam 8-letnią szkołę podstawową, następnie technikum energetyczne, które po 5 latach zakończyłam maturą i dyplomem technika. Po 4-letnim nieudanym małżeństwie, śmierci drugiego syna, perypetiach zagrażających memu życiu w 1985 roku podjęłam decyzję o wyjeździe z Polski na Zachód do Niemiec. Niełatwe życie w Niemczech zmusiło mnie znowu do emigracji, tym razem do USA do Nowego Jorku. Entuzjazm, z którym wyjeżdżałam, przemienił się niestety w wielkie rozczarowanie i nawet niezłe perspektywy finansowe nie wpłynęły na stan duchowy, gdyż obcość, z którą się spotykałam na co dzień, dotyczyła mego wyglądu. Według rodaków nie byłam typową Polką: czarne długie włosy – więc Hiszpanka; włosy kręcone – to Żydówka z Brooklynu, do tego trochę gruby nos – więc Egipcjanka. Po 3 latach w Nowym Jorku wróciłam do Polski do Wrocławia, gdzie przeżyłam powódź 1000-lecia, pożegnałam się z umierającą siostrą i znowu wyjechałam do Niemiec, gdzie mieszkam do dziś.

Jeszcze nie pracowałam na rzecz budowy kościoła, jeszcze miałam wolne, ale wiedziałam, że niebawem się to skończy i nie będzie łatwo. Czułam, że będę harować, nie tylko pracować. Widziałam warunki, jakie były w kraju. Do czego dopuściła nasza władza swymi rozporządzeniami. No tak, a nasz „wielki brat”? „Nasz wielki brat” nie zasypiał gruszek w popiele, oj nie. Musiał mieć baczenie na nas, musiał wszystko wiedzieć, co, gdzie i jak. Dlatego mordowano, internowano i zakazywano. Ale my się nie damy, my nie pozwolimy, aby tak było, mieliśmy już dosyć. Najpierw było niedowierzanie, potem przerażenie, w końcu zaczął się czas kombinowania. Tak, kombinowania. Byliśmy do tego zmuszeni. Pamiętam, jak pojechałam z Arturem do większego miasta samochodem. Ale pech chciał, że zapomniałam dowodu osobistego, nie byłam przyzwyczajona do ciągłego jego noszenia (tu akurat się buntowałam), i wtedy na rogatkach miasta milicja mnie skontrolowała. I co zrobili ci panowie w niebieskich mundurach? Aresztowali mnie. Pewnie od razu wydałam im się podejrzana. A wtedy akurat szukali jednego z Solidarności. Czy ja jestem do niego podobna? Myślę, że nie. Na naszym terenie Solidarność była bardzo żywa. A przecież ten człowiek był kimś ważnym i był z Solidarności. A my masowo wstępowaliśmy w jej szeregi. Po wprowadzeniu stanu wojennego większość zakładów ogłosiła znowu strajk. A co zrobiła nasza władza? Brutalnie pacyfikowała kopalnie, a my oczywiście zeszliśmy do podziemia. Wiedzieliśmy, że w związku ze śmiercią demonstrantów w naszym mieście pojawił się prokurator wojskowy i zaczęło się systematyczne zacieranie śladów zbrodni. A i tak śledztwo wtedy umorzono, oczywiście później je wznowiono. I w takich warunkach mam pomagać w budowie kościoła? Zadawałam sobie to pytanie codziennie i nijak nie znalazłam odpowiedzi. Ale na przekór wszystkiemu musiałam spróbować i spróbowałam.

Niniejsza książka stanowi swoistą spowiedź człowieka, który postanowił stawić czoła swojemu nałogowi.
Prostymi słowami, pozbawionymi zbędnych ozdobników, opisał co czuł na każdym etapie ku zdrowieniu.
W ciągu roku przeszedł on niezwykłą metamorfozę, zmienił sposób postrzegania świata i siebie, na nowo odkrywając swoje pasje i nowe zainteresowania.
Są one źródłem jego siły do walki, którą cały czas toczy. Walki o trzeźwość.
Ciała, serca i umysłu.

"Od kanapowca do maratończyka" jest krótką historią o tym, jak zakład ze znajomym stał się impulsem do rozpoczęcia przygody z bieganiem i jakie niosło to za sobą konsekwencje. Autor zaraża swoją pasją i udziela praktycznych wskazówek, dlatego książkę można potraktować jako miniporadnik dla początkujących biegaczy, w którym czytelnik znajdzie także subiektywne spojrzenie na popularne biegi organizowane w Polsce i Europie. 

 „Las dosłownie drżał od tych dźwięków. Niestety, nie mogłem dostrzec jelenia, słyszałem tylko, jak dzielnie walczy z krzakami, bezlitośnie łamiąc je swoim wieńcem. W pewnej chwili z mojej prawej strony ze ściany lasu bardzo ostrożnie wyłoniła się łania, jej śladem podążał młody byczek, szpicak. Gdzieś w oddali niestrudzony bojownik dalej masakrował gałęzie, rycząc przy tym przeciągle. Łania powoli przemierzała łąkę, byczek wyraźnie czuł mocniejszego przeciwnika, bo co chwilę nerwowo spoglądał w stronę lasu. Byk wyczuł łanię i z szybkością rakiety wybiegł na łąkę. Moje serce pracowało na najwyższych obrotach, ręce zaczęły się trząść. Mimo zimna czułem narastające ciepło. Jakieś pięćdziesiąt metrów ode mnie stał pan tych terenów, piękny dziesiątak. Jego wieniec wyglądał bajecznie – piękne grube tyki z białymi końcówkami odnóg. Cały majestat byka był wręcz królewski, okazały wieniec dumnie prezentował się na głowie, ciemna suknia okrywała ciało, zdobiły go brązowa broda i grzywa na karku. Widok, który za chwilę dane mi było zobaczyć, pozostanie ze mną na długo – byk dumnie przystanął na środku łąki, wyprostował głowę i przeciągle zaryczał, z nozdrzy buchnęła mu para. Emocji, jakie wtedy przeżywałem, nie da się opisać, rykowisko trzeba po prostu zobaczyć i przeżyć. Po niedługim czasie król zdał sobie sprawę, że koło łani kręci się mniejszy chłyst, przypuścił więc szarżę na młokosa. Czułem, jak ziemia drży pod naciskiem jego racic. Szpicak znikł w lesie, a pan tych włości wrócił do swojej damy, z którą zaszyli się w gęstwinach. Na odchodne zaryczał dumnie, odpowiadając na zaczepki reszty byków ryczących wokoło”.

Książka przedstawia sylwetki ponad trzydziestu pierwszych sekretarzy wiosek z tak zwanego pokolenia millenialsów, ich codzienne trudy i sukcesy w walce z biedą, a także osobiste przemyślenia i refleksje. Tym bardzo młodym ludziom Komitet Centralny Komunistycznej Partii Chin postawił trudne zadanie walki z ubóstwem, które zajmuje ważny punkt w krajowej polityce.
Pierwsi sekretarze, pełniąc swoją służbę, dorastają w warunkach praktycznych działań, poznają trudne realia wsi, przełamują bariery i integrują się z miejscowym społeczeństwem. I jak stwierdza Zuo Chenyang, jeden z bohaterów książki oddelegowany do zwalczania ubóstwa: „Należy zawsze nosić mieszkańców w sercu”. O tym też mówią historie tych wyjątkowych ludzi.

Wydawać by się mogło, że będzie to opis całego czasu studiów, ale Autor przedstawił tylko ważniejsze epizody z tego okresu i skupia się na jednym roku nauki Andrzeja – ostatnim.

Loża 44 narodziła się w 1972 roku na ówczesnej Akademii Medycznej w Lublinie. Kabaret dorobił się kilkudziesięciu programów scenicznych, telewizyjnych i radiowych, jego aktorzy współpracowali między innymi z kilkoma agencjami artys-
tycznymi w kraju. Do tego złotego okresu Loży trzeba zaliczyć udział w Krakowskich Spotkaniach z Balladą, których Irosław Szymański był współautorem przez ponad dziesięć lat, a które oglądała cała Polska.
***
Każde czasy mają swoich satyrycznych komentatorów i tematy. W naszych też aż się od nich roi. Tylko siadać i pisać. Staram się to robić na stronach „Medicusa”, którego […] jestem współzałożycielem i współautorem tytułu. Pisząc do „Medicusa” mój serial pod tytułem właśnie „Pamiętnik znaleziony w szpitalnej szafce” (powstało blisko trzysta odcinków) – zdaję sobie sprawę, jak bardzo zmieniły się nie tylko czasy, ale i my. Co prawda tematy leżą na ulicy (albo pod szpitalnym łóżkiem) i chyba nie zabraknie ich nigdy, tylko ludzie są jacyś bardziej drażliwi, nie mają dystansu do życia, pewnego luzu i poczucia humoru, więc co tu kryć – włącza się autocenzura, którą chyba najtrudniej oszukać, co stwierdzam nie bez ironii.
Irosław Szymański
(na podstawie "Przedmowy")