Biografie

„Piekarz z Auschwitz” to książka opowiadająca historię niezwykłej miłości moich dziadków, którzy przetrwali piekło niemieckich obozów koncentracyjnych w trakcie II wojny światowej.
To historia piekarza obozowego oraz członkini Armii Krajowej, którym miłość dawała nadzieję na przeżycie każdego kolejnego dnia tego piekła.
Książka zawiera własnoręcznie spisane przez Nich opowiadania, numery obozowe oraz imiona i nazwiska Ich współtowarzyszy niedoli.
Powinien ją przeczytać każdy człowiek, aby zrozumieć, co w życiu jest naprawdę ważne oraz dlaczego nie warto być obojętnym na zło.
Dziadek Edward Hertig trafił do Auschwitz 8 września 1940 roku trzecim transportem z Tarnowa. Wypiekał pieczywo zarówno dla więźniów, jak i dla SS-manów, kapo i innych członków załogi obozu. To w piekarni w Auschwitz spotkał Halinę Bańko, moją babcię, i tam się zakochali.
Babcia była dwukrotnie aresztowana przez SS – 2 maja 1943 roku oraz 28 października 1943 roku.
Dzięki opowiadaniom babci dowiedziałem się o wielu ciekawych wydarzeniach, jakie spotkały Ich w trakcie wojny oraz po jej zakończeniu. W jak niezwykły sposób umówili się, że odnajdą się po zakończeniu wojny, o ile ją przeżyją.
Myślę, że oboje chcieliby, aby jak najwięcej osób poznało tę wyjątkową historię. Mam nadzieję, że wyciągniecie z tej książki wiele dobrych i wartościowych wniosków.

Nasz kraj dzieli się głównie na tych, którzy przy wyjściu Polski z UE gotowi są uciekać z kraju, oraz tych, którzy są gotowi do podobnych frustracji, jeżeli władza RP będzie nas nadal w tej UE trzymać. Skąd ten podział? Czyż nie z negatywnych cech wspólnych? Polacy nie znają i nie szanują swoich praw. Nie rozumieją gospodarki i systemu fiskalnego. Myślą, że pieniądze są z bankomatu, lub szukają ich tam, gdzie ich nie ma, a nie tam, gdzie one są. W sensie faktycznym wystarcza im to, co mają. Skromność? Poczucie własnej małości? Brak świadomości, co im się należy? Nie ma to znaczenia. „Nie chcesz pieniędzy – to nie będziesz ich miał”. Wystarczy wklepać im ideologię, a poprą wszystko.
Myślicie, że zawsze nakarmicie się ideologią? Naprawdę? Życie to nie constans – albo chcesz więcej, albo dostaniesz mniej. Ideologia ma sprawić, abyście chcieli mniej, a cieszyli się zmianami. Świat nie potrafi żyć bez wojen: mordy, czystki, faszyzm, komunizm, wojny domowe. Świat zawsze się radykalizował. Radykalizuje się i teraz. Dlatego żyjecie w kłótniach, choć nie rozumiecie nawet słów, o które się spieracie.
I w tych warunkach musimy się odnaleźć my. Przedsiębiorcy.

Jeżeli szukasz przekazu, którego nie ma w mediach – to sięgnąłeś po właściwą książkę.
Jeżeli szukasz propagandy – nie męcz się. Kup sobie świerszczyk albo włącz TV. Będziesz miał taniej.

Ta książka to wybór najciekawszych, najbardziej wzruszających, niezwykłych i zaskakujących wydarzeń, których świadkiem był jej autor – Wiesław Mikuś, lekarz anestezjolog pracujący w szpitalach w Zamościu, w Szczebrzeszynie i w Biłgoraju.
Jako człowiek lubiący ludzi i umiejący ich słuchać miał okazję poznać wiele niesamowitych opowieści, a teraz przekazuje je ze swadą, posługując się barwnym i plastycznym językiem.

"Proszę się obudzić... już po zabiegu…" to po "Proszę się nie bać... zaraz pan zaśnie…" druga część opowiadań o sytuacjach w szpitalach, których autor był świadkiem.

Wiesław Mikuś, lekarz anestezjolog pracujący w szpitalach w Zamościu, w Szczebrzeszynie i w Biłgoraju. Autor tekstów kabaretowych i piosenek oraz wierszy, ma na koncie dwie pełnospektaklowe sztuki teatralne, pisze muzykę do swoich tekstów, występował też na scenie jako, jak sam mówi, „namiastka aktora i piosenkarza”. Do tego dużo rysuje i maluje, a swoje prace zaprezentował na wielu wystawach.


"Dziś przed rozpoczęciem elektrowstrząsów zostałem przez panią doktor psychiatrę poczęstowany herbatą. Pani doktor jest osobą dużo starszą ode mnie i nie wypadało mi odmówić – chociaż wielkiej ochoty na herbatę wcale nie miałem. Rozmawialiśmy w jej gabinecie, siedząc przy ogromnym, dębowym biurku (…) Pani doktor zaczęła mi opowiadać – z wielkim przejęciem i z wypiekami na policzkach, ale także z wyraźną dumą i zadowoleniem – jak to zaatakował ją w tymże gabinecie jeden z pacjentów.
– Dwa dni temu to było… Panie doktorze… Ja go tu wzięłam na rozmowę i zebranie wywiadu – a on?… Zsunął sobie spodnie od piżamy, wystawił swoje stojące prącie – bo mu stało i było jak gromnica i…
– Mówi pani – jak gromnica? W takim bladym, woskowym kolorze jak gromnica?
– Gdzie tam w kolorze! Takie wielkie jak gromnica!
– Aha…
– Ogromne!… I zaczął mnie ganiać dookoła biurka.
Zauważyłem wyraźnie, że opowiadając mi to z radosną satysfakcją, nie mogła się wyzbyć wyrazu twarzy świadczącego o wielkim zadowoleniu na samo wspomnienie.
– I co?
– I cały czas wykrzykiwał „kocham cię, kocham cię”…
– Tak? To nie był w zasadzie groźny. I raczej to nie był atak.
– No wie pan… Poniekąd był to atak. Mógł mnie przecież zgwałcić.
Mówiąc to, uśmiechnęła się niemal lubieżnie. Sprawiała wrażenie mocno podnieconej. A może tylko niewłaściwie odbierałem jej emocje?
– A ja umykałam… Umykałam. I wie pan – ganialiśmy się wkoło tego biurka raz w tę – raz w drugą stronę, a on cały czas z tym stojącym prąciem na wierzchu. Ha, ha… Nie mógł mnie dogonić, bo piżama zsunęła mu się na kolana i nie miał dostatecznej szybkości.
– Aha. To jakby nie te spodnie na kolanach – pewnie by panią dopadł?
Zamlaskała rozkosznie i przełknęła ślinę. Odpowiedziała po chwili.
– Pewnie by mnie dopadł…"
(fragment "Pamiętnika")

Prawie natychmiast partyzant „Lis” został wstępnie przesłuchany przez jednego z oficerów, którzy go przyprowadzili, tego podpułkownika z mapnikiem. „Tawariszcz politruk”, jak zwracali się do niego pozostali Sowieci, zadał Modestowi tylko jedno podchwytliwe pytanie.

Książka opisuje trudy i znoje życia, a w końcu walkę o życie.
Po przeczytaniu tej książki chory powinien się otworzyć. Może powie, co go boli, nie fizycznie, ale psychicznie, co mu chodzi po głowie, i zdradzi, czego chce, co mu zaprząta myśli. A każdy inny – lekarz, rodzina, odwiedzający – zrozumie, jak choremu pomóc, aby się nie zraził i przyjął pomocną dłoń, oraz że trzeba jak najczęściej przy nim być, aby nie był samotny. Być życzliwym i pomocnym, nawet jeśli chory czegoś nie mówi, bo się wstydzi czy boi, że się go zostawi w jego samotności.
–    Książka ta mówi o życiu człowieka, który wiedział, że umiera.
–    Powinna być lekturą obowiązkową dla wszystkich szczebli szkół medycznych, a także dla rodzin mających wśród bliskich obłożnie chorych czy chorych długoterminowo.
–    Powinien ją przeczytać każdy, aby wiedzieć, jak chory ukrywa swoją niedolę – jak mu dyskretnie pomóc i często odwiedzać.

Opowieści z życia pani Skorpion są trochę jak opowieści Casanovy w spódnicy. Spotykamy w tej książce pięknych młodych mężczyzn, zwierzęcą chemię, szalone związki z dużo młodszymi partnerami. Relacje krótkie i namiętne, jak również spokojne, trwające latami. Zawartych jest też w niej wiele praktycznych rad, które mogą pomóc w utrzymaniu naszych związków w niegasnącym ogniu miłości i pożądania. Czytelnik, który szuka rozwiązania problemów, jak ulepszyć swoje stosunki z partnerem lub polepszyć i urozmaicić swoje życie erotyczne, znajdzie w tej książce z pewnością wiele użytecznych wskazówek, z których może skorzystać lub nie, w zależności od potrzeb.
Autorka urodziła się w Polsce za czasów PRL-u. Wychodzi za mąż za miejscowego gangstera. Po rozwodzie udaje się jej uciec  z kraju, przechodzi przez obóz dla uchodźców we Włoszech, skąd wyjeżdża do Kanady.
Udziela się w środowisku polonijnym. Wychodzi ponownie za mąż za Kanadyjczyka i razem wyjeżdżają do Korei Południowej, gdzie zaczyna w krótkim czasie robić karierę biznesową. Współpracuje z polską ambasadą, otwiera dwie izby handlowe. Organizuje wiele misji gospodarczych. Jako prezes izby aranżuje forum biznesowe z udziałem prezydenta Korei Południowej pana Lee Myung-baka oraz prezesów największych koreańskich firm. Przyjaźni się z najsłynniejszym kreatorem mody w Korei André Kimem, spotyka się prywatnie z Lucianem Pavarottim. Po nieudanym małżeństwie wyjeżdża z Korei do Gruzji. Spotyka się osobiście z prezydentem Gruzji Micheilem Saakaszwilim, przedstawiając mu grupę koreańskich inwestorów. Mieszkała w ośmiu krajach światai zwiedziła przeszło czterdzieści. Odwiedziła w sekretnej dolinie w Mongolii starych szamanów. Z osobistych podróży i doświadczeń życiowych czerpie materiały do swoich książek.

Książka to zbiór przemyśleń i pewnego rodzaju pamiętnik. Zaczyna się od wypadku, jednej chwili, która zmieniła na zawsze życie Pawła i jego rodziny. Potem to już mozolna walka o od-
zyskanie zdrowia i o w miarę normalne życie pełne nadziei, spokoju i miłości. Ta nadzieja przewija się praktycznie przez wszystkie karty książki, pomogła rodzicom przetrzymać najcięższe chwile, a potem towarzyszyła Pawłowi.
"Przylądek dobrej nadziei" – ten tytuł określa to, czego pragnie bohater i co chciałby osiągnąć – by życiem właśnie rządziła nadzieja przepełniona dobrocią i wiarą. Mówi się, że nadzieja to matka głupich, ale chyba warto do tych głupich należeć, ponieważ bez tej właśnie nadziei życie ludzkie nie ma żadnej wartości. Człowiek bez niej jest pustym naczyniem i nie widzi sensu swojego życia. To właśnie nadzieja daje siłę miłości i wierze i to ona scala te cnoty w całość.

To opowieści zawierające wspomnienia będące zapisem zauroczeń i fascynacji górami, przygodą i różnorodnością szeroko otwartego górskiego świata. Przedstawienie emocji, wrażeń i doświadczeń z wyjazdów i wypraw będących źródłem radości, spełnienia i satysfakcji, rozbudzających apetyt na podjęcie kolejnych wyzwań. Apetytu, którego nie jest w stanie osłabić upływający czas i "menu" serwowane przez zmieniający się wokół świat. Przywracają wiarę, że wciąż istnieje przestrzeń, by cieszyć się prawdziwą przygodą i niepokornością górskiej natury.
Nie znajdziecie tu porad, wskazówek czy wyznaczników, jak i gdzie warto podróżować, za to inspirację do sprawdzania, co jest przed Wami, daleko, dalej albo po prostu za zakrętem.
Jeżeli lubicie tak podróżować, to ta książka jest dla Was.

„W górach zalegał już cień, tylko wierzchołki jaśniały pomarańczową poświatą zachodu, a na niebie zaczęły pojawiać się pierwsze gwiazdy. Zrobiło się zimno i bardzo cicho, tylko momentami słychać było pogwizdywanie świstaków ostrzegających się wzajemnie, że ktoś nieproszony obok zagościł. Staraliśmy się tę ciszę zachować, krzątając się przy juwlu, gotując herbatę, wrzucając coś na ząb i szykując się do spania.”

Janka Dąbrowska. Podróżniczka, alpinistka, obieżyświat. Zaliczana do pokolenia „Lojantów lat 70". Wielokrotna uczestniczka wypraw do Hindukuszu Afgańskiego oraz Nepalu, a także w Alpy Francuskie, Alpy Szwajcarskie, Dolomity i Kaukaz. W latach 2005-2015 wraz ze swoim kolegą ze wspinaczek alpejskich Leszkiem Cichym wzięła udział w podróżach po Afryce (Kilimandżaro), Ameryce Płd. (Aconcagua, Chachani, Kanion Colca), Nowej Zelandii (Tongariro, Ruapehu, Ngauruhoe), Australii (Góra Kościuszki, Ulum) oraz Madagaskarze.
Od najmłodszych lat wykazująca pęd ku wolności i nieograniczonej przestrzeni, objawiający się ku utrapieniu rodziców częstymi ucieczkami na bosaka z przydomowego ogródka. Wciąż lubi ,uciekać", mówiąc, że radość odnajduje w swobodzie wyboru drogi oraz doświadczaniu „nowego". Bez względu na skalę.

"Rysuję węglem łąkę tulipanów" Agnieszki Szynawy to książka nietuzinkowa. Napisana z potrzeby serca jest swoistym przewodnikiem po meandrach życia. Autorka barwnie przedstawia swoje przeżycia i przemyślenia, ale też nie waha się przed samooceną. Bagaż doświadczeń pochodzącej ze Śląska autorki, która ostatecznie osiadła w ojczyźnie tulipanów, pozwala niemal każdemu z nas znaleźć w tej książce fragment własnej drogi życiowej. A niezwykły i wręcz zaraźliwy optymizm z niej bijący sprawi, że niejeden z czytelników wreszcie nauczy się doceniać samego siebie – bo być może nie poznamy nikogo innego, kto zrobi to za nas.

Agnieszka Szynawa – ur. w 1987 r., mieszka od 2007 r. w Holandii, z wykształcenia technik ekonomista, absolwentka In’to Languages na Radboud Universiteit w Nijmegen, ukończyła rysunek i malarstwo na Nationale Handelsacademie w Panningen, obecnie na tejże uczelni studiuje ilustrację i rysunek ilustracyjny. W 2018 r. ukończyła kurs tatuażu w Tattoocursus Eindhoven.
Rysowniczka portretów i karykatur znana jako Aga Art World. Bierze udział w wielu licytacjach, akcjach społecznych i charytatywnych, gdzie udostępnia swoje prace rysunkowe. Ma w swoim dorobku artystycznym około dwudziestu dyplomów z konkursów plastycznych i literackich. Pracująca zawodowo mama dwóch chłopców, z którymi spędza czas kreatywnie i aktywnie. 

"Schizofrenik przełomu tysiącleci" to historia 63 lat życia człowieka nieśmiałego i wrażliwego. Główny bohater książki Frank 31 lat żył w Polsce na Górnym Śląsku i tu w wieku 23 lat został po raz pierwszy skierowany na leczenie w klinice psychiatrycznej. W sumie w Polsce był hospitalizowany sześć razy. Jego problemy były związane przede wszystkim z nieśmiałością, a co za tym idzie, z brakiem umiejętności podrywania kobiet.
W wieku 31 lat Frank wyjechał na stałe do Niemiec do Monachium. Tu początkowo wszystko było w porządku, ale w jego życiu zaczęło się pojawiać coraz więcej nałogów. Do papierosów i alkoholu doszedł również, jak się później okazało jego główny problem – hazard. W wieku 35 lat Frank zawarł w końcu związek małżeński, a 18 miesięcy później urodziła mu się córka. W Niemczech przebywał kilkanaście razy w klinice psychiatrycznej, lecząc się na schizofrenię oraz z nałogów.
12 lipca 2005 roku przypadek sprawił, że udało mu się wyjść z dwóch nałogów, a mianowicie z alkoholizmu i hazardu. Aktualnie Frank żyje nadal na emigracji.

Ten tom wspomnień Wojciecha Solarza jest zajmujący po trzykroć. Po pierwsze, dlatego, że spisał go zajmujący człowiek, którego wyjątkowość ma swój początek w wyjątkowości jego rodziców. Po drugie, z tego powodu, że Solarz obracał się w najlepszym polskim towarzystwie artystyczno-intelektualnym. Nazwiska jego przyjaciół i znajomych, niestety, dziś już przeważnie nieżyjących, znajdziemy we wszelkich możliwych encyklopediach i księgach zasłużonych. Po trzecie, wreszcie, Solarz o spotkaniach z nimi potrafi opowiadać barwnie i zajmująco, posługując się własnym, wyrazistym stylem. Daję osobistą gwarancję, że gdy ktoś przeczyta tę książkę, pożałuje, że się skończyła, zapragnie dalszego ciągu. Powtórzy się sytuacja z przedwojennej żydowskiej reklamy: Jeśli wymoczysz nogi w płynie leczniczym firmy Tintelbaum i syn, będziesz żałował, że masz tylko dwie nogi.
Jacek Szczerba („Gazeta Wyborcza”)

Piszę dla tych, którzy sięgają myślą poza horyzonty.
Pod pojęciem fotografia mieści się wiele: portret, krajobraz, ujęcie, fotografia uliczna, akt i dużo innych typów. Najważniejsze zaś, co łączy miłośników fotografii, to pasja oraz urządzenie zwane aparatem. Jest też jeszcze coś, to nasze oko, umysł, serce i właśnie dzięki nim powstaje dobra fotografia. To my nadajemy historię miejscom, charakter osobom, z którymi się spotykamy, to my, fotograficy uwieczniamy na zdjęciach tę historię, którą chcemy przekazać odbiorcy.
Bądź uważny, gdy trzymasz aparat w ręku, stań się obserwatorem tego, co cię otacza. Rób zdjęcia świadomie, a zapewne zachwycisz odbiorcę tym, co chcesz przekazać poprzez obraz.

Wydawać by się mogło, że praca kierowcy tira jest nudna. Co może być ciekawego w ciągłym byciu w trasie? Setki kilometrów do przejechania, niebezpieczeństwo na drogach, awarie samochodu, a także samotność… Otóż nic bardziej mylnego! Tirowiec Kitka pokazuje nam, że warto realizować marzenia, bo tylko pójście własną drogą daje poczucie spełnienia. Autor w niezwykle barwny, a czasami humorystyczny sposób przedstawia, co mu się przydarzyło w czasie drogi, kogo spotkał, a nawet jak ratował swoje życie. Świetnie przy tym kreśli realia historyczne, w których żył. Opisał swoje przygody, ale pokazał też, jak człowiek zachowuje się w obliczu zagrożenia, bo nie zawsze wszyscy są nam życzliwi. Kitce jednak udało się spotkać ludzi, na których mógł liczyć w wielu skomplikowanych sytuacjach.