Biografie

Stanisław Ćwiek - ur. w 1947 r. w Obrębcu pod Przasnyszem. Do ósmego roku życia mieszkał w Bogatyni, potem w Gdańsku, a od trzydziestu dwóch lat w górnym Sopocie. Żonaty i nadal z Ewą. Dwoje dorosłych dzieci a tylko jedna wnusia (za to jaka!?). Kocha Ojczyznę a w niej i poza nią nielicznych. Lubi niemal wszystkich i prawie wszystko. Uwielbia las i zwierzęta - bez niemal i bez prawie.
Unika zaawansowanej technologii, nie znosi prostactwa i niekompetencji, szczególnie „na górze”. Wykształcenie prawnicze. Za PRL w milicji, za demokracji w policji. Po pełnej wysłudze lat ze służby odchodził (w atmosferze do pozazdroszczenia) jako zastępca komendanta wojewódzkiego Policji w Gdańsku.

Wychowana na wsi, znająca trudną pracę w gospodarstwie, jedyna dziewczynka wśród czterech braci, stąpająca twardo po ziemi, szeroko otwarta na świat, darząca ludzi miłością, z Bogiem w sercu wierzyłam w ludzką dobroć w każdych okolicznościach. Szkołę podstawową ukończyłam w 1965 roku, liceum cztery lata później, a studia ekonomiczne w 1973 roku. Zawsze chciałam być poważna, ale nie ponura, czynna, ale nie narzucająca się, chciałam spożytkować swoje zasoby mądrości dla rodziny i przyjaciół i w miarę upływu lat przeżyte cierpienia odbierać z pokorą, a nawet ze słodyczą.  Mam świadomość tego, że moje wspomnienia mogą być sprzeczne z cudzymi poglądami. Młodzieńcza bezwarunkowa miłość bazująca na katolickim tradycyjnym wychowaniu w zderzeniu z surową spartańską afrykańską rzeczywistością odbiła się na moim dojrzałym rozumieniu życia, relacji ludzkich, skruchy i pokory.

Wspomnienia „Z małej wsi w podróż przez Afrykę w świat” czyta się jak wciągającą powieść przygodową. Przeżycia Alicji są niesamowite i awanturnicze – dziewczyna z małej wsi, która najpierw wiąże się z Nigeryjczykiem, następnie sama świetnie sobie radzi w dalekim, trochę dzikim kraju. Jej wspomnienia to również spory kawałek historii Polski i życia w PRL-u oraz historii Nigerii. Fascynujące są opisane różnice kulturowe między naszymi krajami, a także to, jak zmieniał się świat – sprawy urzędowe związane ze zdobywaniem paszportu i wizy w komunistycznym kraju, komunikacja przez zawodne listy i telegramy. Alicja przeżywa też przygody mrożące krew w żyłach, we wspomnieniach wymienia wiele napadów i innych niebezpiecznych sytuacji, które mogły skończyć się śmiercią jej lub kogoś z rodziny czy znajomych.
Afrykańskie wspomnienia to także zapis historii silnych kobiet. W Nigerii Alicja ma wiele przyjaciółek – Polek, które wyszły za Nigeryjczyków. Każda z nich przeżywa ciężkie chwile, podobnie jak autorka, i radzi sobie z nimi na różne sposoby. Jest to również interesujące pod względem obyczajowym, ponieważ autorka ze swobodą opisuje romanse zarówno swoje, jak i swoich znajomych. A to wszystko w zetknięciu z afrykańskimi zasadami moralnymi.
Historia Alicji pokazuje, że silna i zaradna kobieta poradzi sobie w każdych warunkach. Lekturę jej wspomnień polecam nie tylko osobom zainteresowanym Afryką i jej kulturą. Przede wszystkim jest to świetna powieść awanturnicza ze wspaniałą kobiecą bohaterką.

Dziennik prowadzony skrycie przez alumna Andrzeja Płazę z Metropolitalnego Wyższego Seminarium we Wrocławiu w pierwszych miesiącach jego pobytu w jednostce kleryckiej w Bartoszycach to nie tylko cenna pamiątka, ale i źródło historyczne, ukazujące realia życia kleryków-żołnierzy. Przerywanie formacji seminaryjnej przyszłych kapłanów poprzez powoływanie ich do odbycia zasadniczej służby wojskowej było do 1980 roku elementem walki opresyjnej władzy z Kościołem, represją mającą zniechęcić młodych mężczyzn do realizacji swego kapłańskiego powołania. Autor zapisków miał 19 lat. Należy wyrazić radość, że ksiądz Andrzej Płaza upublicznił fragment swojego dziennika sprzed blisko 50 lat.
Maria i Andrzej Perlakowie

To osobista historia Pauliny, która wiedzie życie nomady i zmaga się z przeciwnościami losu. Historia zaczyna się w Londynie, gdzie bohaterka przychodzi na świat. Zaraz po upadku komunizmu z rodziną emigruje do kraju jej rodziców. Po powrocie do Polski jej aktywne życie w dobrobycie i zdrowiu przerywa choroba Leśniowskiego-Crohna, w wyniku której zostaje usunięte jelito grube i wyłoniona stomia. Po kilku latach zmagania się i życia w zamknięciu odkrywa świat ponownie. Szybko nadrabia czas, mieszkając między innymi we Włoszech, w Hiszpanii, Nowym Jorku i innych państwach, gdzie uczy się języków i kończy studia na włoskiej akademii. Zaczyna odkrywać świat i życie, staje się podróżniczką. Inspirują ją ludzie, których spotyka na swej drodze, a studia psychologiczne pomagają wiele zrozumieć.

Powieść została podzielona na etapy życia zgodnie z teorią twórcy jednego z nurtów psychoanalizy Andersa Ericssona, który dzieli egzystencję człowieka na fazy rozwoju poszczególnych wartości i umiejętności. Autorka opisała fazy życia na przykładzie studium własnego przypadku. Celem książki jest ukazanie odwagi do stawiania czoła zmianom, do pokonywania blokad i własnych słabości. Mimo ograniczeń i życia z workiem stomijnym Paulina udowadnia, że wszystko jest możliwe. Swoją historią pragnie inspirować i dawać innym nadzieję oraz pokazać, że mimo trudności można iść przez życie z radością i czerpać z niego jeszcze więcej.

Kiedy realizowałam reportaż o Paulinie, byłam na życiowym zakręcie. Poraniona psychicznie, z totalnym brakiem poczucia własnej wartości. I nagle na swojej drodze spotkałam nie tylko bohaterkę telewizyjnej opowieści, ale też... moją bohaterkę. Tak bardzo doświadczoną przez los, ale piękną w środku i na zewnątrz dziewczynę, która wyciska życie jak cytrynę :). I wiem, że zawsze sobie poradzi, że we wszystkim zobaczy szklankę do połowy pełną. I dzięki temu, że ją poznałam, widzę to samo... Dzięki, Paulinka!
Karolina Raszeja, dziennikarka TVP Gdańsk

Czy możliwa jest przyjaźń z kimś, kogo inni nie widzą? Z kimś, kogo inni nie słyszą?
Tak, ale to była…
• przyjaźń, która zniszczyła kilka lat mojego życia,
• przyjaźń, która nie była prawdziwą przyjaźnią,
• przyjaźń, którą zapamiętam na zawsze…
Sukces, perspektywa lepszego życia, pewność siebie, radość – takie obietnice otrzymałam od mojej nowej „przyjaciółki”. Przysięgała, że dotrzyma słowa i że tylko z nią będę szczęśliwa. Uwierzyłam jej… Rady anoreksji wydawały mi się bardzo pomocne. Byłam pewna, że dzięki nim zbuduję życie, o jakim zawsze marzyłam. Ale czy tak się stało? Czy nie za szybko jej zaufałam?
Opowiedziałam swoją historię po to, aby ostrzec inne młode osoby lub pomóc tym, które obecnie walczą. Książka jest skierowana do wszystkich, którzy mają problem z akceptacją siebie i błędne przekonanie o tym, że ich wartość zależy od wyglądu. To trudne wyznanie przedstawiające na moim przykładzie nie tylko rozwój zaburzeń odżywiania, lecz także to, jak zmienia się obraz naszego ciała i jaką „siłę” daje nam głód.
Trzymasz w ręku moją historię. Trzymasz w ręku najlepsze, moim zdaniem, lata życia – młodość, która niestety nie była taka, jaką sobie wyobraziłam, będąc dzieckiem.
Smutek, płacz, rozczarowanie, żal, niemoc, wyczerpanie – tymi słowami mogę opisać moją przeszłość. NIECH BĘDZIE ONA DLA MNIE I DLA CIEBIE LEKCJĄ. Nie popełnij tych błędów, które ja popełniłam!
„Co według mnie jest najważniejsze w walce z chorobą? Patrząc na moje doświadczenia, mam tylko jedną odpowiedź: …”

Czy szczęśliwe dzieciństwo zawsze jest gwarancją dobrego startu w dorosłość?
Odpowiedź na to pytanie nie jest prosta dla nikogo, także dla Adama, autora książki.
Człowiek, który od dziecka czuje, że jest inny od pozostałych ludzi, poszukuje dla siebie miejsca na zwyczajne, spokojne życie, w którym będzie mógł się poczuć wolny.
Nie pokonują go ani nienawiść i uprzedzenie ludzi, ani choroba, ani piętrzące się przeciwieństwa losu. Bo, jak nas przekonuje, w życiu trzeba walczyć o SIEBIE, o swoje marzenia, ale także znaleźć cel, dzięki któremu można poczuć się sobą i być po prostu szczęśliwym w codzienności.
Każdy ma nieograniczone możliwości rozwoju, jeśli tylko naprawdę tego chce, co udowodnił na swoim przykładzie Adam. Zmiany na dobre w Jego życiu nie zaszły od razu. Mozolnie je wypracowywał każdego dnia, walcząc z tkwiącymi w człowieku ograniczeniami.

"Moje życie wierszem pisane"
Moje życie wierszem pisane, gdy nie rozumiem, dlaczego
wbrew rozsądkowi się staje coś nieprzewidywalnego.
Diabeł ogonem zamiata i wystawia mnie na próbę,
problemy, zawody, potyczki – jak ja tego nie lubię!
A dzieje się to ciągle, z moją wolą i bez mojej woli.
Poczytaj, a na pewno znajdziesz coś, co i ciebie boli.
Podobnie jak mnie.

"Zanim Bóg odwróci wzrok" to jedyna dostępna na rynku biografia Aleksandra Ładosia, przywódcy Grupy Berneńskiej ratującej Żydów w czasie II wojny światowej.     

Aleksander Ładoś to działacz niepodległościowy, który w II Rzeczypospolitej zostaje najmłodszym dyplomatą. Po wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. negocjuje warunki traktatu ryskiego. Jako konsul w Monachium z niepokojem obserwuje rozwój nazizmu. Po zamachu majowym odsunięty na margines życia publicznego. Krytykuje polską politykę zagraniczną. Ostrzega, że władza, która podnosi rękę na własnych obywateli, doprowadzi kraj do katastrofy. Po wybuchu wojny wraca do gry jako minister w rządzie generała Sikorskiego. Zawzięty krytyk „polskiego piekła” na emigracji. Od połowy 1940 r. do końca wojny faktyczny ambasador RP w Szwajcarii (w randze chargé d’affaires). Przywódca tzw. Grupy Berneńskiej (zwanej też Grupą Ładosia), która ratuje setki Żydów przed Zagładą za pomocą fałszywych paszportów państw Ameryki Południowej.
Biografia Aleksandra Ładosia to interesujące spojrzenie na wydarzenia lat 1914–1945 uzupełnione cytatami z nieopublikowanych dotąd "Pamiętników" tego wybitnego dyplomaty. Jego komentarze zaskakują dziś aktualnością i zmuszają do refleksji: czy my, Polacy, jesteśmy w stanie ocalić niepodległość bez zmiany naszej mentalności?

To książka o człowieku, któremu nie zabrakło wyobraźni i odwagi w czasach odwracania wzroku od zła. Opowieść o człowieku, który poznał cztery Polski: pod zaborami, międzywojenną, okupowaną i komunistyczną. Nie mógł z tego powstać życiorys banalny.
Michał Potocki, Zbigniew Parafianowicz, „Dziennik Gazeta Prawna”

Aleksander Ładoś nazywany był przez Żydów ze Szwajcarii Sprawiedliwym wśród Narodów Świata jeszcze w czasie wojny, wiele lat zanim Instytut Yad Vashem zaczął używać tego biblijnego zwrotu. Nie znam innego dyplomaty, którego za życia otaczałoby tak wielkie poczucie wdzięczności. Parokrotnie pisano o nim, że bez niego nie uratowałby się nikt.  
dr Jakub Kumoch, Ambasador RP w Szwajcarii

Zastanawiałem się, jak często nasze życie podobne jest do jazdy autem. W jakimś momencie naszego życia, będąc jeszcze dziećmi, siedzimy w aucie, czasami czymś się bawimy, ale tak naprawdę to nie wiemy, gdzie wszyscy jadą i nie mamy na to żadnego wpływu. Potem stajemy się starsi, mamy możliwość na zmianę z rodzicami czasami prowadzić auto, ale sami nie ustalamy jeszcze kierunku jazdy. Następnie nasi rodzice jadą z nami, ale już na tylnym siedzeniu, tam mają więcej spokoju, mogą rozglądać się naokoło, a czasami nawet spojrzeć do przodu i powiedzieć kierowcy, jak to było przed laty. Mając zielone światło, jedziemy dalej, a czasami, jak ktoś zachoruje, istnieje jakiś problem, to czekamy na żółtym świetle, mając nadzieję, że znów dla kierowcy włączy się zielone, a nie czerwone. Przy czerwonym musiałby ktoś wysiąść, a tego nikt nie chce, jeszcze nie. Tak właśnie jest na tylnym siedzeniu, jak nagle rodzice, znajomi wysiadają, niekiedy z hukiem zamykają drzwi. A czasami opuszczają nas tak po cichu, wiemy, że wysiedli, bo ich już z nami nie ma i nie będzie. Te puste miejsca zajmują potem nasze dzieci, rodzina lub dobrzy znajomi. Ja miałem też długo to zielone światło, teraz zapaliło się żółte. Przesiadłem się na siedzenie obok kierowcy, jeszcze nie wysiadam, niedługo przecież będzie znów zielone...

Kiedy całe dotychczasowe życie – decyzje, wybory, relacje, postawy – ulega przewartościowaniu, jedni chcą o tym porozmawiać z bliskimi, inni czują potrzebę zachowania refleksji dla siebie, a jeszcze inni… piszą książkę. Tak właśnie zrobił Tomasz Kapel, a jego bardzo osobista opowieść o samym sobie oraz przejściach, z których nie wszystkie chciałby pamiętać, jest jednocześnie zapisem dochodzenia do przełomowych wniosków i szukania nowego kodeksu wartości i postępowania. Jak sam mówi, to „moje życie w bardzo małej pigułce”.

Tomasz Kapel ma o czym opowiadać i wie, jak swoją bogatą przeszłość przekuć w równie interesującą i wciągającą historię. Bawi się literackimi konwencjami, w sposób nietuzinkowy operuje językiem, łącząc styl potoczny, a niekiedy nawet dosadnie codzienny, z wyszukaną metaforyką, barwne opisy zagranicznych przygód i przygnębiających pobytów w ośrodkach wychowawczych przeplata wspomnieniami, które nie mogą nie wywołać chichotu. W narracji jest zarówno dzieckiem na swój sposób radzącym sobie z opresyjnym systemem, młodym człowiekiem wchodzącym w konflikty z prawem, jak i dojrzałym mężczyzną, który potrafi tamte wrażenie i przeżycia ocenić z właściwej perspektywy i wyciągnąć wnioski.

Bądźcie z nim w tych wszystkich wesołych i niewesołych momentach, a na pewno się polubicie.

Dorota – młoda kobieta, zamężna, czynna zawodowo, utalentowana śpiewaczka, wierząca, została wybrana przez Boga, aby głosić jego chwałę. Śmiało można powiedzieć, że przeżywa mistyczną ekstazę, czyta Jana od Krzyża i "Dzienniczek" św. Faustyny Kowalskiej. Doświadcza w swoim życiu zarówno wielu łask, jak i cierpienia. Bezustannie prowadzi dialog z Bogiem, jest jego żoną, oblubienicą jak w Pieśni nad Pieśniami. Wszystkie przeżycia i rozmowy z Bogiem zapisuje w formie pamiętnika na jego prośbę

Krystyna J. Krzemień to przedstawicielka średniego pokolenia, która kieruje się hasłem „Otwórz serce”. Jest znaną felietonistką, badaczką problemów społecznych oraz przemian cywilizacyjnych, których jesteśmy ostatnio świadkami. Napisała wiele tekstów lekkich, gazetowych i kilka poważniejszych, przetłumaczonych na język angielski, chętnie czytanych przez Skandynawów.

Autorka pisze w tej książce: "(…) każdy mężczyzna tak naprawdę nie samą kobietę kocha, lecz kocha swój stan, w jakim przy niej się znajduje. Więc wiedzcie, że prawdziwa kobieta nie musi być najładniejsza, najinteligentniejsza i odnosząca sukcesy w życiu zawodowym. Prawdziwa kobieta powinna umieć obdarowywać go uczuciem, a nie mądrością, pięknem, ciałem, sukcesami. Kobieta, która uświadomi mężczyźnie jego męskość i będzie go doceniać, zawsze będzie kochana. (…) Gdy uda się Wam wytworzyć taki stan, to będzie on przyciągał Twojego mężczyznę jak magnes!" Przedstawia wzloty i upadki, problemy, dylematy z życia codziennego, konflikty partnerskie w małżeństwie i nie tylko. Pisze o życiu poczętym, przeciwstawia się najpopularniejszej w ostatnich latach wizji świata. Jest miłośniczką numerologii i wizjonerstwa, które pozwalają jej zwrócić uwagę na pozornie odległe niebezpieczeństwa zagrażające dzisiejszemu światu.

„Życie w kalejdoskopie” to próba prozatorska autorki, zbiór esejów oraz opowiadań obejmujących znaczące przeżycia autorki z lat dziecinnych w czasie okupacji niemieckiej, wesołe i poważne wspomnienia z życia w słusznie minionym ustroju

„Był taki Dom” jest wspomnieniem szkoły, która była prawdziwym rodzinnym domem dla wielu pokoleń pensjonarek. Szkoły prywatnej prowadzonej przez zakonnice Zgromadzenia Sacré Coeur, która przetrwała czasy komunistycznych represji, dzięki wysokiemu poziomowi nauczania, wychowania i nieugiętej woli walki dyrekcji, nauczycieli i uczennic o istnienie szkoły. W obecnych czasach szkoły prywatne prowadzone przez zgromadzenia zakonne rozwijają się, a ta szkoła z wielkimi tradycjami została zlikwidowana. Dlaczego? Na kartach książki ukazane są nie tylko dzieje szkoły, ale też sylwetki nauczycieli i wielu znanych osób, które autorka miała możliwość poznać, będąc uczennicą tej szkoły.

Książka ta przedstawia człowieka, który potrafił wszystkie swoje marzenia zrealizować, pokazując przy tym, ile hartu ducha i zawziętości potrzeba, aby dojść do celu swoich pragnień.

Niejeden czytelnik po zapoznaniu się z treścią tej książki zastanowi się nad swoim życiem i zaczerpnie energię do dalszych działań.