Biografie

Marian Rybczyński – absolwent Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej, którą ukończył w 1978 roku na kierunku pilot samolotów odrzutowych. Po promocji latał jako pilot wojskowy na samolotach
TS-11 Iskra, Lim-2, Lim-5, MiG-21, PZL-104 Wilga i AN-2 oraz później jako pilot komunikacyjny na samolotach AN-24, TU-134, B-767 oraz B-747 Jumbo Jet. Pracował w PLL LOT, Asiana Airlines w Korei Płd. i Singapore Airlines.

W książce opisuje swoje studia w WOSL, wzloty i upadki oraz codzienne życie w szkole bez upiększeń, tak jak było. Historia pisana często z przymrużeniem oka i dużą dozą humoru dobrze oddaje atmosferę tamtych czasów.
Autor przybliża specyfikę szkolenia pilota wojskowego samolotu odrzutowego, atmosferę latania, progi i bariery, które musi pokonać młody człowiek nie tylko w powietrzu, ale i na ziemi.

"Droga lęków, nadziei i wdzięczności" jest rodzajem opowieści lekarza o wybranych ludziach, których – jako społeczeństwo – jesteśmy dłużnikami. To dzięki ich talentowi, pasji, benedyktyńskiej pracowitości żyjemy kilkadziesiąt lat dłużej niż nasi przodkowie i mamy szansę walki z cierpieniem w chorobie. To oni zatrzymali pochody śmierci, jakie od wieków przetaczały się przez nasz glob, w postaci budzących lęk zaraz, np. trądu, dżumy (czarnej śmierci), ospy, tyfusu, hiszpanki, polio, a teraz walczą z epidemiami związanymi z rozwojem cywilizacji.
Spotykamy tu dużo nazwisk: „łowców mikrobów”, twórców szczepionek, wybitnych naukowców i lekarzy, z których stworzyć można jakby specjalną listę wdzięczności.
Autor opiera się na własnych doświadczeniach, podaje liczne opisy ciekawych przypadków chorobowych, a także wspomina podróże i sentymentalne wędrówki do arkadii lat młodzieńczych. Nawiązuje też do tematyki wydanej niedawno książki "Niedokończone rozmowy kardiologa".

HENRYK DANIELEWICZ – absolwent Akademii Medycznej w Gdańsku, specjalista kardiolog, wieloletni ordynator, założyciel Oddziału Kardiologii i przewodniczący Rady Naukowej przy Regionalnym Szpitalu Specjalistycznym w Grudziądzu.

Książka "Droga przez krajobrazy. Motocyklowe refleksje" to zbiór osobistych doświadczeń motocyklisty, który odkrywa świat na swoim harleyu-davidsonie. Jest to nie tylko opowieść o podróżach, ale również głęboka refleksja nad życiem, wolnością i pasją. Autor dzieli się historiami z licznych wypraw, malując barwne obrazy miejsc, które odwiedza, takich jak Isla de Tarifa, Trollstigen czy Cabo de Gata. Opisuje zarówno piękno krajobrazów, jak i spotkania z ludźmi, które inspirują go do głębszych przemyśleń. Książka ta zachęca czytelnika do poszukiwania przygód i refleksji nad sensem życia. Autor poprzez swoje opowieści pokazuje, że każda podróż to nie tylko odkrywanie świata, ale także siebie.

„Drogi we mgle” to wspomnienia człowieka, który w swym życiu wiele przeszedł, zobaczył i przeżył. Począwszy od wojny, która odcisnęła piętno na młodym kształtującym się charakterze, poprzez losy ucznia i studenta, który musiał się znaleźć w nowej rzeczywistości, aż po dorosłego odpowiedzialnego mężczyznę, ojca rodziny i oficera, który postanowił za wszelką cenę służyć ojczyźnie. Za to spotkały go nie tylko chwała i uznanie, ale również represje i szykany. W tle losy Polski smaganej wiatrem historii.

I niech mi nikt nie mówi, że tej historii, tych wydarzeń nie było albo że były inne. One działy i dzieją się na moich oczach, na naszych oczach, a te są najwierniejszymi świadkami człowieczych przeżyć i ludzkich losów. Zatem rzetelnie przekazuję Czytelnikowi przeżycia, doznania i krzywdy dziecka wojny, ucznia, nauczyciela, żołnierza-górnika, studenta, oficera wywiadu i dyplomaty. Człowieka represjonowanego przez Hitlera, Stali­na, a także III i IV RP. (fragment książki)

W życiu wszystko może się zmienić w okamgnieniu, bez naszej zgody i wiedzy. Warto o tym pamiętać. Wszystko płynie…
Trzymasz w rękach książkę, której autor dzieli się swymi przeżyciami i poglądami ukształtowanymi od wczesnego dzieciństwa aż do siedemdziesiątego ósmego roku życia. Dominuje w niej wątek osobisty i rodzinny, ale autor nie stroni również od problemów egzystencjalnych, światopoglądowych i związanych z bogactwem wydarzeń o historycznym znaczeniu, z ludzkimi decyzjami uwikłanymi w społeczno--polityczne realia lat powojennych i przełomu wieków.
Autor urodził się, został wychowany i wykształcony w Polsce. Studiował na Politechnice Warszawskiej. Uzyskał doktorat na Politechnice Krakowskiej. Do 1984 roku mieszkał i pracował w Warszawie. Los sprawił, że dalsze życie rodzinne i zawodowe postanowił kontynuować na emigracji w Kanadzie. Aktualnie, po zawarciu drugiego związku małżeńskiego w 2017 roku, mieszka w Anglii. Wyczerpujące uzupełnienie niniejszej krótkiej noty można odnaleźć między okładkami tej książki.
To nie jest pamiętnik celebryty, ale obraz powszedniego życia, bez patosu i aktorstwa. Zachęcamy do poznania fascynujących szczegółów tego życiowego toru przeszkód. Polecamy tę pozycję zwłaszcza tym wszystkim, którzy poszukują autentyzmu i prawdy, stoją na rozstaju dróg, może u progu wyboru swej dalszej ścieżki życiowej albo potrzebują czytelnych kierunkowskazów.

Elżbieta Dudkowska, absolwentka filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, mieszkała w Chicago od 1981 do 2018 roku. Po opanowaniu języka angielskiego i ukończeniu w college’u kursu twórczego pisania beletrystyki należała do grupy pisarzy amerykańskich działających w Schaumburgu, przedmieście Chicago. Korzystając z sugestii kolegów pisarzy, wydała na emigracji książkę "Starting Over in a New Country". Ostatnio przetłumaczyła tę książkę na język polski, wprowadziła nieco zmian w tekście i zmieniła tytuł na "Dwie ojczyzny".
Polscy małżonkowie Joanna i Michał przybywają do Chicago w 1988 roku i jako imigranci podejmują wiele wyzwań – szukanie pracy, mieszkania, uczenie się języka, zmagania z chorobą i ze studiami. Z biegiem czasu asymilują się z amerykańskim społeczeństwem, ale nie odwracają od polskiego dziedzictwa. Znajdują przyjaciół i ustalają najważniejsze wartości w życiu człowieka, z których jedną z ważniejszych jest miłość, to najwspanialsze uczucie. Powieść jest pochwałą rodziny.
Polscy imigranci, którzy przybyli w fali solidarnościowej po 1981 roku, i ci, którzy są tu dłużej, kochają dwie Ojczyzny. Kultywują polskie tradycje narodowe i chrześcijańskie.
Książka "Dwie ojczyzny" to skarbiec wiedzy o polskiej historii oraz teraźniejszości w Krakowie i w Ameryce.

"Jeśli ktoś dla miłości Bożej krzywdzi człowieka, to nie ma w tym ani prawdziwego Boga, ani prawdziwego człowieka, ani prawdziwej miłości." - M.J.

Jak dorasta się w rodzinie błogosławionego?
Jak pracuje się dla Kościoła katolickiego?
Jak to jest być dziewczyną księdza?
Jak wygląda randka z księdzem poznanym na portalu randkowym?
Na te i inne pytania znajdziesz odpowiedzi w mojej książce.

Monika Jankowiak – jestem teologiem, pracuję jako pedagog, ciągle się uczę. Moimi pasjami są taniec, rękodzieło i pisanie. Mieszkam w Chorzowie z dwójką dzieci, psem i kotem. Jestem amazonką oddaną sprawie ochrony życia i niestety ofiarą Kościoła katolickiego, o czym nareszcie odważyłam się opowiedzieć światu.

* * *

Witaj,
byłam częścią haremu opisywanego w książce Pana X. Od 5 lat nie mam z nim kontaktu. Przez tego człowieka na dwa miesiące przed ślubem rozpadł się mój związek, bo narzeczony nie udźwignął ciężaru mojej przeszłości.
Wiedziałam, że nie jestem pierwszą i ostatnią pokrzywdzoną. Dziękuję Ci za to, co napisałaś, to zwróciło mi godność. Niech Bóg Cię błogosławi, a książka ujrzy światło dzienne.
Kasia

Napisałam te opowiadania z myślą, by coś ocalić, przypomnieć o czymś, co na naszych oczach traci znaczenie, odchodząc w mroczną nicość.
Mówię w nich własnym głosem, tak jak umiem, o tym, co mi się podoba, co mnie męczy, o czym nie mogę przestać myśleć. To jest jak odkrywanie siebie – coś, czego nigdy nie robiłam. Myślę, że stało się tak, ponieważ uwierzyłam w siłę marzeń, wyobraźni i przyjaźni.
Drodzy Czytelnicy, Was też do tego zachęcam. Może to nie tylko moja historia?  

Jestem architektem i dziennikarką, a co najważniejsze szczęśliwą matką i babcią.
W szóste urodziny mojej wnuczki Zosi zaprosiłam dzieci do Krainy Niekończącej się Bajki. Mali bohaterowie mojej pierwszej książeczki biegli przodem. Różowy Pinokio cieszył się na samą myśl o spotkaniu z Wielką Przygodą, mocno trzymając za łapkę pluszowego przyjaciela o czarnych oczach z guzików.
 – Będziesz za nimi tęsknić? – spytałam kiedyś moją wnuczkę.
 – Weź się w garść, babciu! Ja też chciałabym mocno przytulić Różowego Pinokia, ale nie powinien zostawiać Misia samego. Przyjaźń jest warta najwięcej – powiedziała, unosząc rozmarzony wzrok ku niebu.

To miał być tylko jedno- lub dwudniowy służbowy wyjazd do stolicy po części elektroniczne. Jednakże zamiast pojechać na północ, w kierunku Warszawy, Autor tej książki udał się na zachód, do Norymbergi. Był to rok 1987. Minęło już ponad trzydzieści lat od tamtego
pamiętnego wyjazdu na stałe. Niesamowite, z jaką dokładnością opisuje on swoje przygody, dzieląc się z Czytelnikami swoimi doświadczeniami życiowymi. Jest to biografia człowieka, który swą przygodę życiową rozpoczął w roku 1965 jako nauczyciel fizyki w jednej z nowych tysiąclatek. W swoim bogatym życiu pełnił wiele funkcji – był wizytatorem przy Wydziale Oświaty i Wychowania, potem szefem jednego z ośrodków szkolenia zawodowego, a na końcu starszym inspektorem ekonomicznym w dziale zaopatrzenia w jednym z dużych zakładów. W swej książce-pamiętniku opowiada, jak został konserwatorem zabytków na historycznym i znanym cmentarzu
św. Jana (St. Johannisfriedhof) w Norymberdze, gdzie pochowani są między innymi: Wit Stwosz (Veit Stoss), Albrecht Dürer, Ludwig Feuerbach, William Wilson. Wystarczy spojrzeć na spis treści, aby zorientować się co do szerokiego wachlarza zainteresowań Autora prezentowanej publikacji.
Jest to niezwykły pamiętnik, który gorąco polecam przeczytać. A więc… przyjemnej lektury!

Stefan Tycjan Tyczyna

Magdalena Klamka – dyplomowana nauczycielka wychowania fizycznego w Szkole Podstawowej w Wijewie, oligofrenopedagog, opiekunka Szkolnego Koła Wolontariatu. Współinicjatorka środowiskowych marszobiegów „Dla zdrowia i po zdrowie”, akcji promujących krwiodawstwo oraz rajdów rowerowych. Autorka wielu innowacyjnych programów. Rozkochana w Metodzie Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne, którą cały czas zgłębia. Miłośniczka rowerowych szlaków i gier planszowych. Prywatnie szczęśliwa żona i mama.
,,Felietony, choć objętościowo niewielkie, poruszają wiele ważnych i aktualnych kwestii. Wszystkie je łączy temat pandemii, która od początku 2020 roku wpływa na nasze życie. A w czasach pandemicznych optymistyczne spojrzenie na otaczającą nas rzeczywistość jest szczególnie potrzebne. Autorka pisze także o tym, że od nas samych zależy, jak będziemy patrzeć na świat i jaki będziemy mieć na niego wpływ. Ważne, by nie popaść w marazm. Zwłaszcza w tych trudnych czasach, gdy zewsząd spływają złe wieści i tak niełatwo wykrzesać z siebie radość i energię, nie należy zapominać, że powinniśmy nie przestawać działać, zażywać tak potrzebnego nam ruchu, uśmiechać się i czerpać radość z drobnych przyjemności. Dla własnego i innych dobra”.
Fragment recenzji

Książka została napisana po to, by przedstawić festiwal zawiści, jakiego autor – w swojej ocenie – był bohaterem. Jest w pełni subiektywna, jak każde wspomnienia, jak każda podjęta próba opisania wspomnień, wydarzeń, których było się świadkami. Lecz w ramach tej subiektywnej oceny wielu autorów stara się jednak choć w minimalnym stopniu zachować ocenę obiektywną, nie wyrażać skrajnych opinii, nie „podpaść” nikomu. Florian Zieliński o to się nie troszczy. Nie dość, że jego świat w przeważającym stopniu jest czarno-biały, to do tego nie zależy mu zupełnie, by to, co pisze, podobało się większości odbiorców, by to właśnie oni byli zadowoleni. Jest w swych sądach ostry, bezkompromisowy, radykalny. Czy czyni to tylko po to, by jego książka nie była nudna? W mojej opinii nie to jest głównym celem. Bezkompromisowość przynależy do natury autora, charakteryzuje go najlepiej. Więc jeśli tekst, który wychodzi spod jego ręki, także jest bezkompromisowy, to znaczy, że jest szczery. Zatem dla tych, którzy myślą podobnie, wyrażają swe poglądy bez oglądania się na otoczenie, "Festiwal zawiści" będzie odpowiednią lekturą, z pewnością taką, która się spodoba.
Anna Kowalska (z recenzji)

Florian Zieliński – w latach 1964–1969 studiowałem historię sztuki na UAM w Poznaniu. Długi czas pracowałem w Instytucie Socjologii UAM (1970–2002). Potem na uczelniach prywatnych, w Wyższej Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu i Wyższej Szkole Gospodarki w Bydgoszczy. Kochałem tę pracę i oddawałem się jej na maksa, nie powiem, że zawsze, ale w większości miałem „zwrotne potwierdzenie”. Nie wszystkim kolegom się to podobało, przecież jednym z naszych ojców był Kain.
Uważam, że Polska i Zachód są na złej ścieżce i na złym kursie. Niby jest fajnie, jesteśmy w Unii i w NATO, mamy niezłe PKB. Ale jeśli w mediach „głównego nurtu” nie ma najważniejszych nazwisk, to co to za media? Wojna toczy się na Ukrainie (marzec 2022), ale równie okrutna wojna toczy się na języku, słowa zmieniają swoje znaczenie, zamiast dwóch płci – nauka dowodzi – mamy ich już kilkanaście, a to przecież nie jest ostatnie słowo naóki (pisownia celowa!).
Kurna, czy to nie jest język nienawiści?

Jeszcze rok przed wojną wydawało się, że powinno to być małżeństwo podobne do tysięcy zawieranych wówczas statystycznych wielkopolskich małżeństw włościańskich, których zasady i sposób funkcjonowania wpisane były w tradycję tutejszych kanonów organicznego i w miarę planowego gospodarowania. (…) Tymczasem zarówno temu małżeństwu, jak i setkom innych jemu podobnych przyszło zmierzyć się z uwarunkowaniami nieznanymi dotąd nie tylko w Wielkopolsce (…). Janina po latach tak wspominała: „A miało być normalnie, tymczasem nieoczekiwanie potoczyło się przez Łódź, Krosno, Kożuchów, Różankę, Jasło, Rosenberg, Gliwice i Włoszczowę”. (…) z perspektywy minionego czasu, można bez większego błędu postawić tezę, że to nie oni planowali swoją bliższą i dalszą przyszłość, ale czyniły to bezwzględne uwarunkowania zewnętrzne. Nie mieli na nie żadnego wpływu, a one prawie bez reszty stały się reżyserem ich drogi życiowej. Według dostarczanego scenariusza musieli wcielać się w role, które im narzucano.


Edward Kubisz urodził się 13 lutego 1945 roku we Włoszczowie. Liceum ogólnokształcące ukończył w Wągrowcu, a potem w 1969 roku Politechnikę Poznańską. Okres życia zawodowego do emerytury obejmował kolejno pracę w przemyśle, oświacie, administracji samorządowej i rządowej. Jego hobby to literatura faktu i literatura obyczajowa, a gdy już pisze, wówczas w jego utworach znaleźć można zauroczenie klasykami XIX i początku XX wieku: Tomaszem Mannem, Michałem Lermontowem, Mikołajem Gogolem, Bolesławem Prusem. Dotąd w większości swoje opracowania publikował między innymi w „Studiach i Materiałach Poznańskiego IPN”, „Roczniku Pleszewskim” oraz Wydawnictwie Naukowym WNPiD UAM Poznań. Wydał także dwie książki: :Solidarność ziemi pleszewskiej 1980–1990" (Pleszew 2010) oraz "Mieścisko i jego mieszkańcy. Spacer ulicami miasteczka lat 50. XX wieku" (Poznań 2018)

Janusz Jaźwiński urodził się w Warszawie dwa i pół roku przed drugą wojną światową. Po wojnie mieszkał w Nowej Soli i w Olsztynie. Uzyskał tytuł magistra inżyniera na Politechnice Gdańskiej i magistra na Uniwersytecie Technicznym w Sydney, a także stopień doktora nauk technicznych na Uniwersytecie w Innsbrucku. Pracował przy budowie i projektowaniu konstrukcji budowlanych, głównie mostów, w Polsce, Danii, Niemczech, Stanach Zjednoczonych i Australii. Wykładał na Uniwersytecie Technicznym w Sydney, po czym przeszedł na emeryturę i zamieszkał z żoną na północnych przedmieściach tego miasta.

We wspomnieniach „Instynkt swobody” opisuje swoje życie w Polsce pod okupacją niemiecką i w okresie dyktatury komunistycznej.

„Cenny nowy Polak ze starym rosyjskim Sercem – tym sprzed rewolucji październikowej”.
Elżbieta Jaworowicz

Czy można w jednej chwili rzucić stabilną i dobrze płatną pracę i wyruszyć w podróż marzeń? Można i warto! Autor zabiera nas w odległe zakątki świata. Swą przygodę zaczyna w Izraelu, a kończy w Pekinie, a właściwie w polskim wojsku… Pokazuje kulturę różnych narodowości i przekonuje, że dobroć jest wpisana w ludzką naturę. Książka ta nie jest zwykłym dziennikiem z podróży, to opowieść o sensie życia i o tym, ile przeszkód jest w stanie pokonać człowiek, by dzięki temu odkryć, co to znaczy żyć naprawdę…