Literatura

W książce przeplatają się wątki osobiste z fikcją literacką. Bogata wyobraźnia autorki, umiejętność obserwacji ludzkich zachowań oraz zaskakujące spostrzeżenia ze spotkań i podróży złożyły się na intrygującą książkę pełną głębokich przemyśleń.

„Szafa Rospudy” to literatura nie dla każdego, bo choć trudno ją jednoznacznie sklasyfikować, to formą najbardziej przypomina powieść poetycką. Świadczyć może o tym wyszukany, bogaty w metafory styl, ale też odrealniony świat, w którym żyją bohaterowie. Fabuła pełni tu rolę drugorzędną, ważniejsza jest forma – specyficzny język oraz elementy fantastyki mają za zadanie podkreślić, że wszystko tu jest fikcją. Autorka tworzy światy, w których rzeczywistość łączy się z fantazją, a granice nie istnieją.

"W drodze do siebie, czyli podróż w kobiecość" to osobista opowieść o odzyskiwaniu poczucia własnej wartości i kobiecości po rozstaniu z mężem. Wtedy właśnie okazało się, że trzeba odnaleźć w sobie tę zagubioną gdzieś w codzienności kobiecość... Książka jest radosną inspiracją i świetną motywacją do zmiany życia!!!

Agnieszka Makowska – ur. 18.04.1983 roku. Magister ekonomii, zarządca nieruchomości, trener holistyczny, radna dzielnicy Żoliborz m.st. Warszawy. Mama dwóch nastoletnich synów, zamężna w latach 2002–2020. Obecnie szczęśliwa kobieta i matka, która od początku zbudowała swój spełniony świat na zielonych Sadach Żoliborskich, gdzie nieprzerwanie mieszka od 2000 roku

Czy wciąż absurdy PRL-u bywają śmieszne? A może dlatego takie są, bo i dziś w jakiś sposób wydają się za naszą sprawą być obecne. Postanowiłem kiedyś napisać powieść o 20 latach PRL-u w sposób prawdziwy i ironiczny zarazem, a zwłaszcza bez heroicznego patosu czy też wdawania się w powierzchowne wyśmiewanie wszystkich i wszystkiego.

Historia opisana w książce jest oparta na faktach. Tragiczne wydarzenia rozgrywają się w Ameryce. Świat polskiej rodziny, która do tej pory wiodła szczęśliwe życie, nagle legł w gruzach. Niespodziewanie przyjdzie im stoczyć walkę o przetrwanie. Rodzina Zofii, głównej bohaterki, stała się celem organizacji przestępczej. Gdy pewna wyrafinowana i niebezpieczna osoba próbuje zniszczyć najbliższych Zofii, kobieta podejmuje desperackie działania, w obronie rodziny i w poszukiwaniu prawdy nie cofnie się przed niczym.
Czy w obcym kraju Zofia wygra starcie ze złem? Czy odnajdzie sens istnienia, choć brakuje jej chęci do życia lub chociażby oddychania? Jak zakończą się losy rodziny, która doświadczyła piekła na ziemi?

Vera Nelson jest ekonomistką z wykształcenia, malarką z zamiłowania. W latach osiemdziesiątych wyemigrowała z Polski do USA. Autorka w swojej powieści przestrzega przed złem, które tkwi w ludziach i którego doświadczyła. Podkreśla też, jak ważna jest wiara i siła rodziny. Osobiste przeżycia spowodowały, że zaczęła wgłębiać się w struktury prawa amerykańskiego. Z powodzeniem ukończyła szkołę i otrzymała uprawnienia licencjonowanego brokera nieruchomości. Wzbogacona doświadczeniami każdego dnia wyciąga pomocną dłoń do tych, którzy jej potrzebują.

"Pusta dusza" to powieść obyczajowa, tym ciekawsza, że opisane w niej wydarzenia oparte są na faktach. A sięgnięcie po wydarzenia prawdziwe i stworzenie na ich kanwie fabuły powieści bywa dla czytelników szczególnie interesujące. Bo nie od dziś przecież wiadomo, że to życie pisze najciekawsze scenariusze. […] Mimo przedstawionych w niej trudnych tematów ogólna wymowa powieści jest pozytywna: dobro jednak zwycięża. Droga do tego nie jest może prosta, pojawiają się chwile zwątpienia, czy kiedykolwiek zatriumfuje sprawiedliwość, ale warto wierzyć, że spotka się ludzi, którzy bezinteresownie pomogą. I że jest się szczęśliwym człowiekiem, gdy ma się obok kochającą rodzinę. A w chwilach, gdy nagle znajdujemy się w centrum traumatycznych wydarzeń, docenić możemy wartość relacji z najbliższymi.
(z recenzji)

Podczas szalejącego w mieście monsunu, Michael przypadkowo odnajduje zwłoki zastrzelonej młodej Chinki, zatopione w podziemiach jednej z wież. Dokonane odkrycie początkuje niezwykły ciąg wydarzeń, w którym oficjalne obowiązki Michaela przestają mieć zasadnicze znaczenie, a priorytetem staje się wyjaśnienie tajemniczych powiązań następujących po sobie epizodów.

Zostać lekarzem! Tysiące młodych ludzi marzy o tym, aby dostać się na studia medyczne, ukończyć je w terminie i z powodzeniem wykonywać wybrany zawód. Jednak tuż po maturze mało kto myśli o tym, co czeka go na uczelni, potem w przychodniach, szpitalach, klinikach uniwersyteckich, z czasem – w praktykach lekarskich.

Tytułowe kwaśne pomarańcze symbolizują los człowieka, który przeżywa sporo momentów niekoniecznie dobrych i „słodkich”. Tymczasem właśnie te niedobre „kwaśne pomarańcze”, których w życiu czasami tak wiele, mają największą moc kształtowania charakterów.
W opowiadaniach autor przedstawia różne historie z życia – od czasu dzieciństwa do wieku męskiej dojrzałości – które stają się tłem do rozważań na temat ludzkiego losu, szczególnie stosunku jednego człowieka do drugiego, czasu, jaki chcemy sobie wzajemnie poświęcić, i tego, czego poszukujemy w osobie, która ma być naszym towarzyszem w tej drodze na ziemi.

Książka uzupełnia wiedzę na temat budowy polskich ścigaczy w Wielkiej Brytanii w 1939 r. oraz zawiera rekonstrukcję wyglądu ścigaczy zgodnie z polskim zamówieniem, co okazało się zadaniem godnym Archiwum X. Na pewno książka nie zawiera stwierdzeń, że budowa ścigaczy „była receptą na wszelkie zło”, ale ich zakupu zaniedbano. Ówczesny budżet Marynarki Wojennej był bardzo skromny, ale został dobrze wykorzystany. Zadbano o nowoczesne kontrtorpedowce i okręty podwodne, choć wybrzeża mieliśmy kilkakrotnie mniej niż obecnie. Duże okręty godnie reprezentowały nas u boku aliantów. Krytycy powinni najpierw spojrzeć na obecną naszą flotę, która wyraźnie idzie na dno. To jednak temat na inną dyskusję…
Autor jest badaczem historii bezkompromisowo dążącym do ustalenia  faktów. Prawdy szuka, analizując historyczne dokumenty, plany i zdjęcia archiwalne. Szczególnie drąży tematy techniczne. Często idzie więc pod prąd rozpowszechnionym, lecz błędnym poglądom i wyobrażeniom, utrwalanym poprzez powielanie w wielu publikacjach. Każda jego książka obala mity nie mające poparcia w archiwach.
Polecamy inne książki tego autora: Kutry meldunkowe KM 12–KM 15 oraz Kontrtorpedowce ORP Huragan i ORP Orkan.

On – przystojny, zbuntowany punkowiec, którego życie to jedna wielka impreza. Nie stroni od alkoholu i przygodnego seksu – bo właśnie tym i tylko tym są dla niego kontakty z kobietami. Na brak powodzenia nie narzeka – to taki mężczyzna, którego można określić jednym słowem – ogień. Jest rok 1994, właśnie kończy dwadzieścia lat i nigdy nie był zakochany. Uważa, że miłość jest niepotrzebna; jak wyjawił swojemu najlepszemu przyjacielowi: „Po co to komu? Jedna laska na całe życie? Zamiast tego mam tyle panienek, ile tylko zechcę. To jest życie”.
Ona – drobna, długowłosa blondynka, która jest zakręcona na punkcie metalu. W przeciwieństwie do atakujących jej umysł gitarowych, agresywnych dźwięków jest delikatna, spokojna i marzy o wielkiej miłości, którą zresztą – jak sądzi – już znalazła. Główną bohaterkę poznajemy w momencie, gdy jest zakochana w swoim chłopaku, z którym spotyka się już od trzech lat. Zakochana. Oddana. Romantyczna. Będąca całkowicie pod wpływem jego uroku – bo właśnie tak traktuje miłość – wchodzi w nią całą sobą albo wcale.
Dzieli ich niemal wszystko; podejście do życia, wygląd, charakter – on jest wulkanem, kimś, kto łatwo ulega negatywnym emocjom – ona jest spokojnym morzem.
Nawet się nie znają, bo nie mają takiego prawa – mieszkają na dwóch krańcach Polski i mają swoje życie, które bardzo im odpowiada.
Tylko jedna rzecz ich łączy – wiek. Oboje urodzili się w 1974 roku.
Wydawać by się mogło, że nigdy się nie spotkają, ale przez zupełny przypadek stają ze sobą twarzą w twarz.
Co się wydarzy, gdy tak dwie skrajne osobowości staną na swojej drodze?
Akcja powieści rozpoczyna się w roku 1994, czyli jeszcze w ubiegłym wieku (dla wielu w rzeczywistości kompletnie niezrozumiałej i zapewne nie potrafią się w niej odnaleźć), zaś jej zakończenie datuje się już na nowe stulecie.
Głównym bohaterom – przez cały okres trwania powieści – towarzyszy muzyka, która jest równorzędnym partnerem w otaczającym ich świecie.
Muzyka, wbrew pozorom, nie tylko atakująca gitarowymi dźwiękami – znajdziemy tam również ówczesne przeboje, które z całą pewnością odzwierciedlają myśli, uczucia, z którymi przyjdzie się zmierzyć tym bohaterom.

„Zapiski z Afryki” to wciągająca, pełna przygód, ciekawostek i praktycznych informacji relacja z podróży na Czarny Ląd, a dokładniej do Kenii, Tanzanii i Zanzibaru.

Chłopiec, którego operowaliśmy, nazywa się Salomon Akwongo. Opowiadał, kiedy do mnie trafił, że czworo uciekinierów przywiązano do drzew w pobliżu wielkich kopców termitów i wszyscy musieli się przyglądać, jak mrówki objadały na żywca tych nieszczęśników. Krzyczeli straszliwie, miotali się bezradnie, a termity wchodziły im do ust, nosa, oczu, pokrywając całe ciało. Salomon nie wytrzymał. Jednym z pożeranych był jego kolega z wioski. Porwał swoją pangę, dobiegł do nieszczęśnika i ciął go z całej siły w szyję. Jak mi później opowiadał, cięcie było skuteczne, bo wytrysnęła smuga krwi i po chwili kolega przestał się ruszać.

"Łzy życia" to powieść, która zaczyna się od dramatycznych wydarzeń, wciągając czytelnika w pasjonującą i angażującą emocjonalnie historię.

Czy i Ty oczekujesz od życia czegoś więcej?
Niemal niezauważalnie zmieniasz obozy – z obozu dla młodych na obóz dla starych. Kim jesteś i jak inni będą mówić o Tobie w przyszłości?

Andrzej Marian Tomaszewski - z wykształcenia prawnik, adwokat, człowiek wszechstronnie utalentowany, który udowadnia, że pisarzem można zostać w każdym wieku, i przekonuje, że należy spełniać swoje marzenia.
Po wydaniu w październiku 2022 roku „Autobiografii” pod pseudonimem literackim Sansewiera di Torno oddaje w ręce czytelników zbiór wierszy dla dorosłych i dzieci, opowiadań wierszem pisanych oraz intrygujących miniopowiadań. Aby dobrze zrozumieć wiersze, warto zapoznać się z „Autobiografią”. To literatura błyskotliwa a zarazem dowcipna, pokazująca, że życie jest jak kalejdoskop: zmienne, zaskakujące, jednocześnie barwne i piękne… A mimo upływu stuleci natura człowieka pozostaje taka sama… Czy to atut, czy przekleństwo…? Przeczytajcie i oceńcie sami.