Poezja

Człowiek jest istotą społeczną powołaną do pracy dla wspólnego porozumienia i dobra. Z tego względu chcę podzielić się tym, co myślę i czuję, i z Bożego natchnienia wyrażam w poezji i prozie. Dlaczego posługuję się pseudonimem? Ponieważ istnieją ludzie, którzy w imię nietolerancji zamiast polemizować dokuczają bliźnim mającym odmienne poglądy. Nie jestem masochistką, więc nie chcę być osobą publiczną. Tak się złożyło, że w moim życiu pojawiło się wiele publicznie znanych ludzi, którzy z tytułu ingerowania w ich egzystencję bardzo dużo, a nawet nad miarę wycierpieli.
Byłoby dobrze, żeby w myśl przyrodzonej każdemu duchowej natury, wzajemne poszanowanie łączyło razem w jedności ludzi różnych wyznań, a także ludzi wyznających synkretyzm religijny lub ateizm.
Do tego niezbędna jest umiejętność postawienia siebie w miejscu drugiego człowieka.
Żyjemy na skraju ery kłótni, tzw. Kalijugi, i potencjalnie mogącej zaistnieć w przyszłości złotej ery. Dlaczego tak późno staram się o wydanie tekstów pisanych w młodości? Z racji mojej pracy zawodowej, niepełnosprawności oraz po trosze tzw. podcinania skrzydeł!
I tak zarzucano mi, że to, co piszę, jest nazbyt drastyczne, że w ogóle nie wiadomo, po co piszę, skoro jest tyle… książek, albo… że to, o czym piszę – wszyscy wiedzą, bo częstokroć tylko przypominam. Wszak reinkarnację głosili pitagorejczycy, starożytni Egipcjanie, Sumerowie i kabaliści. Każde pokolenie odkrywa stare prawdy na nowo i przekazuje w różnych formach wyrazu, takich jak choćby muzyka, literatura, malarstwo i nauka. Cóż… pisane przeze mnie wiersze podobały się niektórym krytykom literackim, a u innych wywoływały agresję.
Ale i tak wbrew wszelkim przeciwnościom zadebiutowałam w 1994 r. jako autorka bardzo chudych książeczek dla dzieci.
E. J. J.

Niniejszy tomik jest zaproszeniem do świata pełnego zadumy nad chwilami szczęścia, które daje nam życie, nad cudem miłości do drugiego człowieka, a także nad ulotnością tego, co piękne. Znajdziemy tu także próbę udzielenia odpowiedzi na pytania odwiecznie nurtujące każdego z nas, o sens istnienia, o to, co tu i teraz.
Wiersze te są zapisem chwil niezwykłych, tchnących nadzieją, wypełnionych miłością, ale także momentów przepełnionych smutkiem, melancholią i wspomnieniami nie tylko o tym, co już przeminęło, ale przede wszystkim o tych, którzy pozostali tylko śladem w naszej pamięci.
POCZĄTEK
Na początku było Słowo
Potem:
– Ciało
– Dusza
– Grzech…
I jeszcze o czymś pomyślałem:
– A niech mnie!
– A niech!!!
– A?…
R.M.
Olsztyn, 15.05.2005

HANNA STROIŃSKA (HANISŁAWA) - z d. Jagielska, ur. 14 XI 1936 r. w Toruniu. Z wykształcenia księgowa, obecnie na emeryturze. Od 2007 r. zamieszkała we wsi Sąsieczno w gminie Obrowo w powiecie toruńskim.
Wiersze tworzę od bardzo dawna. Niektóre wydrukowano w Kronice w Norwegii. Od kilku lat publikuję je na Facebooku w grupie Pisz i czytaj wiersze oraz w antologiach będących pokłosiem konkursów poetyckich organizowanych w tej grupie. Moje wiersze zostały ogłoszone drukiem w zbiorach: "Kiedy tańczę, słyszę tę pieśń" (2016), "Poezja – rzadki kwiat prawdy" (2017), "Dziecięcy zapach miłości" (2017),"Zapatrzenie pogłębione światłem księżyca" (2017), "Nic tak samo nie będzie" (2018), "W Betlejem święto" (2018), "Opiewali poeci wdzięki kobiety" (2018), "Nim zbudzi się dzień" (2018), "Serce natury" (2018), "Bo taka właśnie jest jesień" (2019), "Przewrotność losu" (2019), "Nierzeczywista rzeczywistość" (2019), "Pisz i czytaj wiersze 2" (2020).  W 2017 r. wierszem "Nie mów mi że jesień" zwyciężyłam w konkursie poetyckim O przemijaniu. W 2018 r. wyszedł drukiem mój debiutancki tomik "Nim zbudzi się dzień".

Autor jest profesorem psychologii. Wykładał na UJ, UP i AIK w Krakowie. W swych pracach podejmował problemy o dużym ciężarze gatunkowym. Najważniejsze publikacje książkowe to: "Problem granic poznania…" (1992, 2016)," W poszukiwaniu prywatnych orientacji ontologicznych" (2007), "Rzeczywiste – nierzeczywiste. Podręcznik metody do badania orientacji życiowych" (2010) oraz "Pochwała wiedzy negatywnej". "Szkice na obie ręce" (2017). Niektóre teksty dostępne są na
https://www.researchgate.net/profile/Krzysztof_Mudyn/stats.

„Charakterki i zdziwienia” to kapitalny spis z natury, ludzkiej natury. To i lustro, i czasem krzywe zwierciadło, w którym (przymrużając oczy) możemy się odnaleźć. Za lekkością języka autora kryje się wyjątkowy zmysł obserwacji. Celność diagnoz, zamknięta w dowcipnie lotnych, ale ostrych jak brzytwa zdaniach. Demaskujących, zabawnych, czasem kąśliwych. Zawsze z humanistyczną czułością skoncentrowanych na „obiekcie diagnozy”. Aforyzmy ujęte w krótkie słowa, błyskotliwe myśli i głębokie refleksje – to idealna książka dla zabieganych, a spragnionych intelektualnej aktywacji i duchowego ożywienia czytelników...
prof. Jerzy S. Ossowski, literaturoznawca

Parafrazując Woltera – jeśli koniecznie chcesz kogoś zanudzić, to spróbuj napisać wszystko. Autor, filozofujący profesor psychologii, uniknął tej pułapki i stara się powiedzieć o nas tylko tyle, ile trzeba, w ot tak rzuconych pojedynczych zdaniach, które mówią o naszych ludzkich właściwościach często znacznie więcej niż opasłe tomy traktujące o człowieku. Ta znana od wieków forma literacka zawsze należała do trudnych, bo nie jest łatwo w lapidarny oraz celny sposób sportretować ludzi i ich sprawy, o których lubimy rozprawiać. Autor, będąc znawcą naszych ludzkich „charakterków”, traktuje je z życzliwym przymrużeniem oka, a jako wytrawny psycholog tym bardziej wie, czego o nas nie powiedzieć.
mecenas Stanisław Kłys

Dagmara Gadek-Widzyk wiolonczelistka, rodowita tarnowianka, od lat na stałe zamieszkała w Niemczech. Jest byłą stypendystką MKiS, absolwentką  trzech zagranicznych uczelni (w Holandii i w Niemczech).
Pisze – dając (jak twierdzi) ujście wrodzonemu gadulstwu i poczuciu humoru. Wraz z mężem (profesorem kontrabasu) i dwójką dzieci tworzą głośną muzyczną rodzinę, w której pielęgnowane są polskie tradycje. W wolnych chwilach najchętniej czyta, wielbicielka muzyki Chopina, Brahmsa i Rachmaninowa.

Temat wierszy, które znalazły się w tym tomiku, modlitwą i sercem pisanych, to życie (moje i moich bliskich).
Sytuacja ogólnoświatowa i czas, w jakim żyjemy obecnie, „nakazał” nam zwolnić i zatrzymać się (!), ale również skłonił do refleksji nad życiem… przemijaniem etc. Ja wykorzystałam ten czas na wydanie książki.
Nagrodą dla mnie byłoby, gdyby ów tomik, będący zapisem bardzo osobistych przeżyć i uczuć, był dla Ciebie, drogi Czytelniku, miłą przygodą… spotkania z wierszem, a może czymś więcej!

Moja skromna poezja jest zapisem emocji z różnych okresów życia. Zaplątanego kłębka suk­cesów i porażek, szczęścia i bólu. Tego, co mi teraz i kiedyś w duszy grało.

Romuald Cynkiewicz - urodzony w 1976 r., poeta i malarz. Debiutował tomikiem wierszy „Z cienia mego życia wyszły pierwsze moje wiersze”. Ukończył szkołę podstawową, a następnie szkołę zawodową o profilu stolarz. Zatrudniony w Goleniowskiej Fabryce Mebli jako pomoc przy produkcji drzewnej, także strażak w ochotniczej straży pożarnej przy GFM. Malarstwem artystycznym zajmuje się od 2000 r.

Moje mroczne sekrety nie wychodzą poza mury mojej duszy.
Od lat zajmuję się poezją i malarstwem artystycznym.
Rąbkiem życia są wiersze umieszczone w tym tomiku.
Natchnieniem do pisania są dla mnie przyroda, miłość, erotyzm.
Zapraszam do lektury!

Niniejszy tomik z jednej strony jest próbą odnalezienia odpowiedzi na pytanie o sens istnienia, przemijanie i trwanie, a z drugiej zaproszeniem do świata pełnego zachwytu nad chwilami, które daje nam życie, nad ulotnością tego, co piękne. To zapis momentów tchnących nadzieją, wypełnionych miłością, ale także naznaczonych melancholią i wspomnieniami tego, co już przeminęło, i tych, którzy pozostali już tylko w naszej pamięci.

Mirosław Henryk Plewiński
„CO ZNACZY PRZEŻYĆ…”
O Autorze:
Przedsiębiorca, z wykształcenia prawnik.
Urodzony w Opolu, gdzie w latach 1978–1981 studiował
m. in. filologię polską na ówczesnej WSP. Od 1981 do 2005 przebywał na emigracji w Niemczech oraz w Szwajcarii i w USA. W latach 1980–1984 jako członek antykomunistycznej organizacji podziemnej był aktywny politycznie oraz represjonowany przez reżim komunistyczny, w związku z czym otrzymał azyl polityczny w Niemczech, gdzie w okresie 1984–1990 studiował prawo na LMU (Uniwersytet Ludwika-Maximiliana) w Monachium. Od 1990 jest przedsiębiorcą i inwestorem w Polsce i w kilku innych europejskich krajach. W 1995 współorganizował i aktywnie kierował przeprowadzką sekcji polskiej Radia Wolna Europa, z którym współpracował, z Monachium do Pragi.
Od 2005 przebywa w kraju, gdzie z trójką dorosłych dzieci prowadzi rodzinne przedsiębiorstwa.
Wszystkie wiersze powstały w okresie 1980–1986; tj. w czasie walki i największej aktywności politycznej Autora i związanych z tym faktem represji i osobistych często skrajnych przeżyć, które ukształtowały jego intensywny i oryginalny sposób wyrazu w wyjątkowo głębokiej, surrealistyczno-ekspresyjnej i zarazem zmysłowo-intymnej narracji. Tomik zawiera również wybrane obrazy (aquarelle) autora z tego samego okresu, malowane w stylu nadrealistycznym.
Zachęcamy do lektury, przede wszystkim ludzi młodych, dla których patriotyzm, wartości związane z polską tożsamością narodową i tradycją chrześcijańską oraz pamięć o czasach walki o niepodległość kraju spod sowieckiej okupacji nie są obce.
Podsumowując: Autorowi udało się w wyjątkowy sposób połączyć wartości i przekazy, o których mowa powyżej, z perfekcyjnie dobranymi środkami artystycznego wyrazu w konwencji najlepszych surrealistycznych tradycji.

Tomik "Czas się obudzić" to zbiór tekstów dedykowany osobom, które mają wpływ na moją przemianę mentalną i dzięki którym odważyłem się walczyć o marzenia. Te relacje oraz wsparcie rodziny napełniają mnie wiarą w siebie i pozwalają zrozumieć, że mimo różnych przeciwności warto się nie poddawać, stawiać sobie cele i do nich dążyć.

Urodziłam się w 1957 r. na Mazowszu. Na wsi spędziłam dzieciństwo i lata szkolne. Nigdy nie brakowało mi chleba, świeżego powietrza i obcowania z naturą. Odkąd pamiętam, zawsze dużo czytałam i czerpałam z tego nie tylko radość, lecz także ogrom wiedzy. Książki przenosiły mnie w nieznane światy, pobudzały wyobraźnię, pozwalały oderwać się od rzeczywistości, która nie zawsze jest doskonała. Nauczyłam się, że warto we wszystkim, co dzieje się z naszym udziałem, dostrzegać choć odrobinę dobra i piękna. Kiedy przyszedł czas, że sama zaczęłam pisać, pragnęłam mówić „jednym tchem”. Najbardziej „płodna” w mojej twórczości była młodość.
Przekazując Wam tomik „Czerpać z przeszłości”, chciałabym zrelacjonować osobiście każdy z tych wierszy, ale to zbyt wielka pokusa, od której muszę się zdecydowanie uwolnić. Czytać można bowiem na wiele sposobów. Ufam, że wiersze, które Wam powierzam, będą czytane nie tylko z wypiekami na twarzy, ale przede wszystkim – sercem.

Witam, drogi czytelniku!
Gdybym mogła, bujałabym w chmurach cały dzień, najlepiej nad ulubionym jeziorem, które nieraz było przyczynkiem do napisania czegoś więcej. Swoją drogą, syn mawia, że jak odlecę, to trudno mnie złapać. Odchodzę wówczas w świat zupełnie inny niż ten tak dla mnie dosłowny i ciężki jednocześnie.
Z tej właśnie ciężkości i rachunku sumienia wobec siebie powstał „Człowiek w popiele”. Łatwo przychodzi odkrywanie wad innych, o wiele trudniej jest być w opozycji do własnego ja.
Żyjemy w czasach niepokoju, pędu, wyścigu spraw o to, co jest pierwsze i najważniejsze, bez pokory. Miłość, życzliwość, dobro jakby poplątały się w tych wszystkich drogach, które buduje im nowy ład, nowy człowiek.
Słowa zmieniają swoje znaczenie, przybierają abstrakcyjny kształt, a to co u podstaw, blaknie jak wymazana historia rodem z Orwellowskich opowiadań.
Trzeba pamiętać, szukać, nie zapominać i patrzeć obiektywnie, rozumem poszukując PRAWDY. Nie swojej, tej właściwej.
Życzę przyjemnej lektury.
Anna Czerniak

Nie od dziś wiadomo, że uczucia i przyroda mają wspólny mianownik – poezję. To ona pozwala oddać to, co nam w sercu gra i wypełnia nas niemym zachwytem, ale też i bólem.

Dziś
Dla Ciebie
Napisałem
Wyszeptanych
Kilka słów
Tylko bliscy
Sobie ludzie
Mogą szeptać
Tak bez
słów

Bogusław  Krajewski