Wydawnictwo Poligraf

– Wszędzie go widzę i już zaradzić nie mogę! Skrzydła staram się rozpostrzeć nad umarłych doliną… – rzekła Aniela, opadając na łoże.
– Witamy zatem w Najpiękniejszym Miejscu, gdzie czas zatacza pętlę nad najemcą, a zegary cofają się na godzinę trzecią trzydzieści trzy… – odparła Madame.

Ta ujmująca opowieść to podróż do świata miłości i rodziny, prowadzona przez małego Ignacego i jego tatę. Gdy Ignacy dowiaduje się, że zostanie starszym bratem, zaczyna zadawać pytania, które odkrywają przed nim tajemnice życia rodzinnego, miłości i wspólnych chwil. To sercegrzejąca historia o przywiązaniu, dzieleniu się i rosnącej więzi rodzinnej.
Czytajcie ją z dziećmi, aby odkryć, jakie cuda kryją się w codziennych chwilach i jak wielką radość przynosi pojawienie się nowego członka rodziny. Dzielcie się tą uroczą opowieścią o małych radościach i dużych miłościach!

Książka „Nasza droga w kierunku zombie” jest alternatywą w stosunku do tego, co ogólnie przyjęte, lecz niekoniecznie zgodne z podstawowymi zasadami fizyki.
Stan ten doprowadza nasz świat do zagłady, a nas do takiego sposobu myślenia, który nie jest korzystny dla naszego zdrowia i bezpieczeństwa. To wszystko, trwając już przeszło 40 lat, mnoży skutki, które są coraz bardziej widoczne i uciążliwe. Nie są one jednak prawidłowo identyfikowane pod względem podstaw fizyki. Ta nauka bowiem kategorycznie zabraniała nam takiego posunięcia, ostrzegając przed tym, czego doświadczamy na co dzień.
Często określamy to, używając miana apokaliptyczne. Następna więc moja książka będzie miała tytuł „Nasze apokaliptyczne życie w Apokalipsie św. Jana”, ponieważ istnieje tam analogia do materiału przedstawionego Państwu w niniejszej książce.

AKCJA, DYNAMIKA, EMOCJE – to słowa, które w dość lapidarny, ale niezwykle trafny sposób określają tę książkę.

„Nekrowersum” opowiada historie zwyczajnych ludzi, których łączy jeden drobny szczegół: wszyscy popełnili błąd, za który ktoś inny musiał zapłacić wysoką cenę. To, co miało być końcem, dla nich okazuje się dopiero początkiem czegoś mrocznego, nieznanego i bezkresnego. Wiedza, którą posiadają, nie wystarcza, aby zrozumieć sens życia i śmierci. Okazuje się, że świat, jaki znali, nie jest jedyny, a w życiu i po nim nic nie dzieje się bez przyczyny. On jest jednym z nich i uparcie szuka odpowiedzi na nurtujące wszystkich pytania, które być może na zawsze pozostaną bez odpowiedzi.

Żanetta Truszkowska, ur. 6.09.1959 r. Nie lubi poezji, ale pisze wiersze. Wbrew sobie i na przekór wszystkim dookoła postanowiła je wydać i zobaczyć, co z tego wyniknie.

Książka opowiada prawdziwe historie o zmaganiu się z uzależnieniem, współuzależnieniem, przemocą, o wychodzeniu z roli ofiary, radzeniu sobie z traumami i negatywnymi emocjami. Przedstawia fragmenty pracy terapeutycznej, w której Autorka stosuje różne, niekiedy niestandardowe techniki. Opisane historie dają nadzieję osobom znajdującym się w podobnych sytuacjach. Innowacją tej książki jest łączenie pracy terapeutycznej z wykorzystywaniem Mapy Świadomości według Davida R. Hawkinsa.

Inspirujący poradnik dotyczący życia, zdrowia, szeroko rozumianego sukcesu i relacji międzyludzkich w dzisiejszych realiach.
Autorka, 25-letnia kobieta, próbuje dotrzeć do sedna problemów nękających obecnie ludzi (zwłaszcza kobiety) i proponuje rozwiązania.
Tekst jest przeplatany poradami urodowymi i zdrowotnymi, co ma uczynić z książki vademecum dla współczesnych kobiet.
Książka jest ultraaktualna, napisana prostym, przejrzystym i przystępnym językiem.

Kochani czytelnicy. Oddaję w wasze ręce skrawek mojej duszy i serca. Książkę tę napisałam na podstawie moich przeżyć. Jest ona moją terapią. Polecam serdecznie tę lekturę i apeluję do kobiet o odwagę, która musi być silniejsza od strachu, by ujawnić przemoc i gwałt, który jest nam wciąż zadawany. Przemoc fizyczna to zło wydawałoby się największe, ale gwałtu zadanego psychice nie da sie zaleczyć i zapomnieć. W książce zamieściłam fragmenty wspomnień z mego życia, które nadają jej różne barwy emocjonalne, co powoduje, że czyta się ją z uwaga i w napięciu. Życzę interesującej lektury!

Urodziłam się wiosną 1957 roku we Wrocławiu. Jestem córką Jadwigi pochodzącej z Ziem Wschodnich, czyli ze Lwowa. Mój ojciec Tadeusz po 4-letniej niewoli w Niemczech w czasie II wojny światowej wrócił do Polski do Wrocławia. Tu pracował przy odbudowie miasta z gruzów powojennych.
Ukończyłam 8-letnią szkołę podstawową, następnie technikum energetyczne, które po 5 latach zakończyłam maturą i dyplomem technika. Po 4-letnim nieudanym małżeństwie, śmierci drugiego syna, perypetiach zagrażających memu życiu w 1985 roku podjęłam decyzję o wyjeździe z Polski na Zachód do Niemiec. Niełatwe życie w Niemczech zmusiło mnie znowu do emigracji, tym razem do USA do Nowego Jorku. Entuzjazm, z którym wyjeżdżałam, przemienił się niestety w wielkie rozczarowanie i nawet niezłe perspektywy finansowe nie wpłynęły na stan duchowy, gdyż obcość, z którą się spotykałam na co dzień, dotyczyła mego wyglądu. Według rodaków nie byłam typową Polką: czarne długie włosy – więc Hiszpanka; włosy kręcone – to Żydówka z Brooklynu, do tego trochę gruby nos – więc Egipcjanka. Po 3 latach w Nowym Jorku wróciłam do Polski do Wrocławia, gdzie przeżyłam powódź 1000-lecia, pożegnałam się z umierającą siostrą i znowu wyjechałam do Niemiec, gdzie mieszkam do dziś.

Osiem tysięcy siedemset sześćdziesiąt. Z tylu godzin składa się rok. Co zrobisz z każdą z nich?

Polska mafia miewa się świetnie, bezkarnie korumpując lokalnych urzędników, decydentów, policję, prokuraturę i sądy. Jej kontakty i wpływy sięgają znacznie wyżej i daleko poza polskie granice. Szczególnie silne relacje wiążą ją z potężnym niegdyś wschodnim sąsiadem – Rosją.
Coraz bardziej dociskaną amerykańskimi i unijnymi sankcjami, coraz biedniejszą i bardziej zdesperowaną.

Ta książka o niezwykłym przesłaniu, ofiarowuje scenariusz do tak wymarzonego życia, ale też ostrzega przed konsekwencjami panoszącego się zła, które człowiek generuje na co dzień!

W antologii „Niebo w twoich rękach” znalazły się teksty, których autorami są ludzie wykonujący bardzo różne zawody. Co zatem łączy te opowiadania? Lekarze, dziennikarze, inżynierowie, muzycy, poeci piszą po prostu o ludzkiej duszy.

Jeszcze nie pracowałam na rzecz budowy kościoła, jeszcze miałam wolne, ale wiedziałam, że niebawem się to skończy i nie będzie łatwo. Czułam, że będę harować, nie tylko pracować. Widziałam warunki, jakie były w kraju. Do czego dopuściła nasza władza swymi rozporządzeniami. No tak, a nasz „wielki brat”? „Nasz wielki brat” nie zasypiał gruszek w popiele, oj nie. Musiał mieć baczenie na nas, musiał wszystko wiedzieć, co, gdzie i jak. Dlatego mordowano, internowano i zakazywano. Ale my się nie damy, my nie pozwolimy, aby tak było, mieliśmy już dosyć. Najpierw było niedowierzanie, potem przerażenie, w końcu zaczął się czas kombinowania. Tak, kombinowania. Byliśmy do tego zmuszeni. Pamiętam, jak pojechałam z Arturem do większego miasta samochodem. Ale pech chciał, że zapomniałam dowodu osobistego, nie byłam przyzwyczajona do ciągłego jego noszenia (tu akurat się buntowałam), i wtedy na rogatkach miasta milicja mnie skontrolowała. I co zrobili ci panowie w niebieskich mundurach? Aresztowali mnie. Pewnie od razu wydałam im się podejrzana. A wtedy akurat szukali jednego z Solidarności. Czy ja jestem do niego podobna? Myślę, że nie. Na naszym terenie Solidarność była bardzo żywa. A przecież ten człowiek był kimś ważnym i był z Solidarności. A my masowo wstępowaliśmy w jej szeregi. Po wprowadzeniu stanu wojennego większość zakładów ogłosiła znowu strajk. A co zrobiła nasza władza? Brutalnie pacyfikowała kopalnie, a my oczywiście zeszliśmy do podziemia. Wiedzieliśmy, że w związku ze śmiercią demonstrantów w naszym mieście pojawił się prokurator wojskowy i zaczęło się systematyczne zacieranie śladów zbrodni. A i tak śledztwo wtedy umorzono, oczywiście później je wznowiono. I w takich warunkach mam pomagać w budowie kościoła? Zadawałam sobie to pytanie codziennie i nijak nie znalazłam odpowiedzi. Ale na przekór wszystkiemu musiałam spróbować i spróbowałam.

Barbara Maria Sykutowska - urodziła się w Krakowie, gdzie mieszka z rodziną.
Pasjonatka psychotroniki, wszechstronny doradca parapsycholog, specjalista w dziedzinie ezoteryki. Już od lat na Fiverze doradza ludziom z całego świata w trudnych dla nich problemach życiowych.
Ukończyła akademię psychotroniczną. Specjalizuje się w numerologii, astrologii i tarocie. Swoją przygodę z pisarstwem zaczynała od tworzenia opowiadań do tygodników. Książka „Niekończąca się historia” to debiut literacki, ale myśli już o napisaniu następnej części.
"Niekończąca się historia" to powieść obyczajowa o splatających się (a nawet plączących) losach kilku kobiet. Niby zwykłe, szare życia, a jednak pełne zakrętów, osobistych dramatów, trudnych wyborów i porażek. Także wydarzeń, które wydają się nieprawdopodobne, jednak prawdziwe życie potrafi też być zaskakujące i pisać bardzo skomplikowane scenariusze.
Główną bohaterką i narratorką "Niekończącej się historii" jest Alicja, która swoją historię opowiada od początku – czyli znalezienia jej jako małego dziecka na ulicy. Zaczyna się niesamowicie, po czym Alicja wiedzie zwykłe, dość smutne życie. Są chwile, gdy dzieje się lepiej, ale całość jest dość przygnębiająca. Gdy umiera mąż Alicji, Henryk, wychodzi na jaw tajemnica. Okazuje się, że miał córkę z romansu z inną kobietą. Ta wiadomość i dalsze wydarzenia zmieniają życie Alicji.
W dalszej części powieści rolę narratora od Alicji przejmuje Asia, która opowiada o swoich losach. Pod koniec książki głos zostaje oddany jeszcze innym kobietom. Jest to bardzo dobry zabieg literacki, który wprowadza świeżość do powieści, jednocześnie nawiązując do klasycznej sagi rodzinnej, w której kolejne pokolenia przejmują głos. (…)
Zaletą "Niekończącej się historii" jest oddanie głosu kobietom i pozwolenie im na opisanie nie zawsze chlubnych czynów i rozmaitych tajemnic, które często są skrywane w rodzinach. Wiele czytelniczek może się z tym identyfikować – także z moralnie wątpliwymi postępowaniami, ponieważ nikt nie jest kryształowy. Tak jak napisała autorka we wstępie: ,,Można je i pochwalić, i potępić, ale nie wiadomo, jak należałoby postąpić, aby być szczęśliwym”. To zdanie jest dobrym mottem dla całego tekstu, a może nawet serii.